شیمون پرز فرد به اصطلاح صلح‌طلبی که طالب صلح نبود
به گزارش خبرگزاری رسا، نیویورک تایمز در مطلبی نوشت: اکنون که مراسم تدفین «شیمون پرز» - نخست‌وزیر و رییس اسبق رژیم صهیونیستی – به پایان رسیده و از حجم تعابیر اغراق‌آمیز سران کشورهای جهان درمورد او کاسته شده است، به نظر وقت مناسبی است تا با نگاهی نقادانه به میراث او نگاه کنیم. در حالیکه برخی در جهان او را به عنوان یک حامی شجاع و خستگی‌ناپذیر صلح می‌شناسند، نام او در ذهن مردم فلسطین تداعی‌گر مردی است که به زبان طرفدار صلح بود اما در عمل این چنین نبود.
عمده شهرت پرز به خاطر نقش او در "پیمان اسلو" است. وی در اوایل دهه 90 میلادی، مذاکرات محرمانه‌ای را با سازمان آزادی‌بخش فلسطین (جنبش فتح) آغاز کرد که در نهایت منجر به امضای پیمان اسلو شد و به همین دلیل، در سال 1994 به همراه اسحاق رابین و یاسر عرفات مستحق دریافت جایزه صلح نوبل شناخته شد. وی در آن زمان به عنوان وزیر امور خارجه اسحاق رابین با تداوم نشست‌های محرمانه خود با فلسطینیان، رژیم صهیونیستی و سازمان آزادی‌بخش فلسطین را برای اولین بار پای میز مذاکره نشاند.
اما فلسطینیان که در چارچوب این پیمان، آینده خوبی را بدون حضور و سلطه رژیم صهیونیستی برای خود پیش‌بینی می‌کردند، هیچ اقدام عملی قابل اعتنایی را در ادامه از جانب رژیم صهیونیستی و شخص شیمون پرز برای برقراری صلح و پایان دادن به درگیری‌ها مشاهده نکردند. در واقع، بین اظهارات رژیم صهیونیستی پیش از پیمان اسلو و سیاست‌های عملی آن پس از امضای این پیمان هیچ سنخیتی وجود نداشت و به همین دلیل، تمام آنچه که در پیمان صلح اسلو به فلسطینیان وعده داده شده بود، به دلیل بی‌ارادگی و بی‌اعتنایی‌های فردی که خودش سنگ بنای آن را گذاشته بود، به مرور زمان به فراموشی سپرده شد.
حتی رژیم صهیونیستی به دلیل نقاط ضعف عمده‌ای که در پیمان اسلو وجود داشت، بارها با اقدامات یکجانبه خود مانند گسترش شهرک‌سازی و با مصونیت هرچه تمام اقدام به نقض این پیمان کرد؛ اما نه پرز توضیحی در این باره ارائه کرد و نه هیچ دولتی از رژیم صهیونیستی توضیح خواست.
افزون بر این، در پیمان صلحی که پرز زمینه‌ساز آن شد، بحث در مورد مسائل مهمِ مورد مناقشه مانند مرزها، شهرک‌ها، آوارگان فلسطینی و سرنوشت بیت‌المقدس به آینده‌ای نامعلوم موکول شد تا رژیم صهیونیستی همچنان بتواند برای تغییر شرایط به نفع خود زمان بخرد.
به نوشته باشگاه خبرنگاران، جالب آنکه پرز در سالهای اولیه پس از امضای پیمان اسلو به عنوان وزیر جنگ و سپس نخست وزیر رژیم صهیونیستی انتخاب شد و طبیعتاً از اختیارات کافی و وافی برای پیشبرد این پیمان برخوردار بود؛ اما درست در همین دوران بود که با ادامه شهرک‌سازی‌های رژیم صهیونیستی در اراضی فلسطینیان، پیمان اسلو به طور کامل شکست خورد. شاید به این خاطر که او هرگز به آنچه که می‌گفت اعتقاد نداشت./982/ب102/د