بی‌تفاوتی بن‌سلمان نسبت به فلسطین جای تعجب ندارد
به گزارش خبرگزاری رسا، ریما نجار استاد فلسطینی دانشگاه بیت المقدس در مطلبی به بررسی وضعیت کشورهای عربی در حمایت از فلسطین پرداخت.
وی در ابتدا با اشاره به گفته‌های محمد بن‌سلمان مبنی بر این که «فلسطینیان باید پیشنهادهای آمریکا را پذیرفته و شکایت را متوقف کنند»؛ تاکید کرد که از این حرف‌ها شگفت زده نشده است چرا که ملی‌گرایی عربی در مبارزه با اشغالگری صهیونیست‌ها بسیار کمرنگ شده و کمترین نقش را در این مساله بازی می‌کند.
نجار می افزاید: ناسیونالیسم عربی که بعد از جنگ جهانی اول با قرار گرفتن فلسطین، عراق، سوریه و لبنان تحت قیمومیت بریتانیا و فرانسه آغاز شد، مدت‌هاست که مرده است و این در حالی است که صهیونیزم به فعالیت خود ادامه می‌دهد. بعد از جنگ جهانی اول، سوریه و عراق قصد داشتند با استفاده از رقابت و اختلاف میان دو قدرت استعماری یعنی بریتانیا و فرانسه در خاورمیانه، با هدف تشکیل حکومتی متشکل از همه ملت های عربی، جنبشی را آغاز کنند؛ جنبشی که با شکست مواجه شد. حال وضعیت عراق و سوریه دیدنی است!
این استاد فلسطینی تاکید می‌کند: اولین باری که عربستان سعودی در کنار عراق، اردن و یمن در مورد موضوع فلسطین شروع به فعالیت کرد، در سال 1936 بود؛ یعنی زمانی که این کشورها به صورت هماهنگ تصمیم داشتند که علیه سیاست‌های بریتانیا در مورد مهاجرت یهودیان و فروش زمین‌های فلسطین به خارجی‌ها اقدام کنند. حال وضعیت عربستان و یمن در زمان حاضر دیدنی است.
استاد دانشگاه بیت المقدس در ادامه می‌نویسد: ماموریت‌های صلح بین کشورهای عربی و رژیم صهیونیستی به همراه هم‌پیمانان این رژیم در مورد مسائل سیاسی و سرزمینی، به قیمت آواره شدن اعراب فلسطینی در سال 1948 آغاز شد. در این سال گلدا مایر نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی به صورت مخفیانه با عبدالله، شاه اردن دیدار کرد. مایر در این دیدار در ازای کنار گذاشتن جنگ از سوی اردن، به عبدالله وعده قلمرو و زمین برای فلسطینیان داد. در آن زمان، عبدالله در مورد قرار گرفتن فلسطین به عنوان بخشی از کشوری به نام سوریه بزرگ، با مصر مخالفت داشت. مصر نیز با اردن در مورد آزادی فلسطین و تحویل آن به فلسطینیان مخالف بود اما برای دخالت در امور فلسطین، تا آخرین لحظه صبر کرد. حال وضعیت اردن و مصر و روابط آنان با رژیم صهیونیستی و هم‌پیمان سنتی آن یعنی آمریکا دیدنی است.
نجار می‌افزاید: در سال 1948، عربستان سعودی تنها با فرستادن واحدی نمادین، به نیروهای غیر مجهز و آموزش ندیده ارتش آزادی بخش عربی کمک کرد. وقتی نوبت به صلح میان رهبران عرب و رژیم صهیونیستی رسید، از همان ابتدا رهبران عربی تحت فشارهای شدید خارجی قرار گرفتند.
ریما نجار، استاد فلسطینی دانشگاه بیت المقدس تاکید کرد که از نظر وی، رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی، مشترکات زیادی دارند، چرا که آنان دارای فرهنگ قبیله‌ای و مذهبی یکسانی هستندد و هر دو «خاص » و «دیگر» بودن را در جهان‌بینی خود قرار داده‌اند. به گفته نجار، عربستان سعودی با ثروت نفتی خود همان ویرانی را در خاورمیانه به بار می‌آورد که رژیم صهیونیستی با قدرت فن آوری و نظامی خود موجب می‌شود.
نجار در ادامه، نگاه خود به مسائل خاورمیانه را اینگونه توصیف می‌کند: آمریکا از لحاظ سیاسی زیرمجموعه و دنباله‌روی رژیم صهیونیستی است و عربستان سعودی زیرمجموعه و دنباله‌روی آمریکا است. لذا جای هیچ گونه تعجب در مورد سیاست‌های ولیعهد سعودی وجود ندارد.
نجار در مورد سیاست‌های کاری بن‌سلمان به نقل از «گرگوری کوپلی» (Gregory Copley) از موسسه مطالعات استراتژیک بین‌الملل گفت: ولیعهد سعودی رهبری معتدل نیست چرا که وی قابلیت چنین چیزی را ندارد؛ چون مجبور است برای محافظت از عربستان در برابر فاجعه غریب‌الوقوع اقتصادی و استراتژیک به سرعت اقدام کند.
استاد فلسطینی دانشگاه بیت‌المقدس تصریح کرد: نگرانی اصلی بن‌سلمان مسائل داخلی عربستان یعنی ثبات سیاسی و اجتماعی است. بنابراین موضع گیری‌های [غیرمسوولانه] وی در مورد فلسطین جای تعجب برای کسی باقی نمی‌گذارد./۸۴۷/ب۹۰۱/ف