سلسله نشست های راویان مکتب حسینی برگزار شد

به گزارش خبرنگزاری رسا، در سومین جلسه از سلسله نشست های راویان مکتب حسینی حجت الاسلام مهدی پیشوایی به بیان شبهات پیرامون عاشورا پرداخت.

این پژوهشگر حوزه و دانشگاه با پرداختن به مسأله ی تعداد شهدای کربلا بحث را آغاز کرد و گفت: یکی از مواردی که مکرر از ما سوال می شود، این است که تعداد شهدای کربلا چند نفر بود. در این زمینه پنج قول مختلف وجود دارد که قوی ترین قول، ۷۲ نفر است.

وی شرط ضمن عقد حضرت زینب (س) را سوال بعدی خواند و عنوان کرد: برخی به یک مسأله ی مشهور در مورد این که حضرت زینب (س) با همسرشان شرط کرده بودند که هر جا امام حسین (ع) بروند باید ایشان هم همراهشان باشد اشاره دارند و این را به عنوان یک سوال مطرح می کنند. در پاسخ باید بگویم: چنین چیزی در تاریخ نیامده، بلکه عبدالله بن جعفر، همسر حضرت زینب(س) بدون شرط با همراهی همسر و دو پسر خود با امام حسین (ع) موافقت کردند.

حجت الاسلام پیشوایی به مسأله ی مهریه ی حضرت زهرا (س) نیز گریزی زد و ابراز کرد: برخی نیز می گویند: «چهار نهر در دنیا مهریه حضرت زهرا (س) قرار گرفته که یکی از آن چهار نهر، نهر فرات بود و دشمنان امام حسین(ع) ایشان را از مهریه و حق مادرشان محروم کردند». چنین مسأله ای درست نیست. منظور از مهریه در این روایات جنبه ی ولایتی و تشریفی است؛ اما در مهریه ی ازدواج با امیرالمؤمنین (ع) صحبتی از این مهریه به میان نیامده است.

این استاد حوزه و دانشگاه سوال در مورد فرزندان حضرت عباس (ع) را نیز از سوالات مطرح شده در مورد اصحاب امام حسین (ع) دانست و گفت: در تاریخ اعداد متفاوتی در مورد فرزندان حضرت عباس (ع) نقل شده که این عدد تا شش نفر میرسد. اما آنچه قطعی و مسلم می باشد، این است که ایشان پسری به نام عبدالله داشتند که نسل شان را ادامه دادند.

«با وجود نبود آب، چگونه امام حسین (ع) و اصحاب شان در شب عاشورا نوره کشیدند؟» این سوال بعدی بود که حجت الاسلام پیشوایی مطرح کرد و در پاسخ آن گفت: این شبهه از یک اشتباه در نقل بوجود آمده است. در واقع آن چه در منابع اصلی تاریخی نقل شده بوده، «توره» بوده، نه «نوره» اما به اشتباه در نقل های بعدی یک نقطه جا افتاده و باعث ایجاد این اشتباه شده است. «توره» کاسه های بزرگی بوده که در شب عاشورا در آن مُشک ریختند و امام (ع) و اصحاب شان بدن های خود را با آن خوشبو کردند که برای شهادت آماده شوند.

مسأله ی عدم حضور «عبدالله بن عباس»، «محمد بن حنفیه» و «عبدالله بن جعفر» سوال بعدی بود که حجت الاسلام پیشوایی به آن این گونه پاسخ داد: درمورد عبدالله بن عباس در تاریخ نقل شده که در آن زمان، نابینا بوده و عصا کش داشته است. محمدبن حنفیه هم این حرکت امام حسین (ع) را قبول نداشت و به همین دلیل با ایشان همراه نشد. عبدالله بن جعفر راهی که امام (ع) در پیش گرفته بودند را راهی خطرناک می دانست و خوف از قتل امام (ع) را داشت. از این رو حتی از حاکم مکه برای امام (ع)، امان نامه گرفت که جانشان را حفظ کند. اما در نهایت با امام همراه نشد.

وی عدم یاری اهل کوفه را سوال مهم بعدی در قضیه ی کربلا خواند و عنوان کرد: برخی از علامه مامقانی نقل می کنند که ۳۰۰ نفر از سران شیعه در کوفه در آن زمان دستگیر شده بودند و به همین دلیل نتوانستند به یاری امام (ع) بشتابند. اما نسبت به این نقل اشکالاتی مطرح است، ازجمله این که عده ی دیگری از سران شیعه مانند حبیب بن مظاهر و مسلم بن اوسجه در همان زمان و همان شرایط توانستند با همه ی سختی ها خودشان را به امام (ع) برسانند. همچنین در تاریخ به روشنی به توبه و اعتراف به اشتباه بسیاری از سران شیعه در کوفه اشاره شده است، پس نمی توان گفت آن ها نتوانستند به یاری امام (ع) بشتابند، آن ها کوتاهی کردند و بعدها از این اشتباهشان بسیار نادم بودند.

این استاد حوزه و دانشگاه، خطبه ی مشهور امام در شب عاشورا واذن به خروج یاران را سوال بعدی دانست و گفت: مشهور شده که در شب عاشورا امام حسین (ع) خطبه ای خواندند و به یاران اجازه دادند که از تاریکی شب برای فرار استفاده کنند و ایشان را رها کنند. در منابع معتبر و قدیمی به پراکنده شدن و فرار یاران امام حسین(ع) در شب عاشورا هیچ اشاره ای  نشده است. آن چه روشن می باشد، این است که در منزل زباله که خبر شهادت مسلم بن عقیل به امام (ع) رسید، عده ای که به طمع خلافت امام و کسب منسب با ایشان همراه شده بودند، متفرق شدند. اما در شب عاشورا حتی یک نفر از اصحاب امام (ع) نرفت. تنها یک نفر از اصحاب به امام گفت که من قرض دارم و امام به او گفت که برود و قرض خود را ادا کند. همچنین در مورد ضحاک بن عبدالله مِشرقی که در بین راه با امام همراه شد، نقل است که از ابتدا با امام شرط کرده بود که تا زمانی که همراهی من برای شما فایده ای داشته باشد در خدمت شما خواهم بود. پس از شهادت همه ی اصحاب امام (ع) وی نیز شرط خود را به امام یادآوری کرد و با اذن امام از مهلکه فرار کرد.

حجت الاسلام پیشوایی محل دفن سر امام حسین (ع) را مسأله ی بعدی خواند و پاسخ داد: ۱۲ مکان را به عنوان محل دفن سر مبارک امام (ع) نام برده اند، اما مشهور این است که در نهایت، سر، به بدن مبارک ملحق شد. البته قولی هم وجود دارد که مستند به یک روایت است و در آن روایت محل دفن سر مطهر امام (ع) نجف و کنار مرقد امیرالمؤمنین (ع) ذکر شده است.

وی همین سوال را در مورد محل دفن حضرت زینب (س) مطرح کرد و گفت: در مورد محل دفن ایشان نیز سه مکان نام برده شده است. ۱. مدینه ۲. دمشق ۳. قاهره. هر کدام از این سه مکان دلایل و اشکالات خود را دارد و اثبات این قضیه بسیار سخت است. اما آن چه به نظر بنده مهم می باشد این است که نباید روی تعیین محل دقیق و انکار سایر محل ها خیلی پافشاری کرد. همه ی مردم در همه ی این مکان ها به نیت زیارت اهل بیت (ع) می آیند.

سن حضرت علی اکبر(ع) و بزرگ تر بودن یا نبودن ایشان از امام سجاد (ع) نیز سوال بعدی بود که حجت الاسلام پیشوایی در پاسخ آن گفت: آن چه از تاریخ بر می آید این است که سن ایشان بیشتر از ۲۳ سال بوده و از امام سجاد (ع) نیز بزرگتر بودند./998/د102/ب1