دلشورههای عبدالحمید برای امنیت پایدار سرزمینهای اشغالی!
به گزارش خبرنگار سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، بعد از اظهارات شاذ مولوی عبدالحمید درباره فتنه زن زندگی آزادی و حقوق بهاییان، این بار او برخلاف روند و فرآیندهای قبلی خود، طی اظهارنظری عجیب، گفته است: درگیری اخیر اسرائیل و فلسطینیان باعث تلفات سنگین اسنانی خصوصا در میان غیرنظامیان شده است. جامعه جهانی به وظیفه خود برای توقف فوری این درگیری و پایان دادن به منازعه طولانی طرفین و حل و فصل عادلانه این قضیه که تضمین کننده حقوق مسلم و امنیت پایدار باشد، عمل کند.
شاید این سخن مولوی عبدالحمید در ابتدای امر، سخنی زیبا و صلح طلبانه به نظر برسد؛ اما پرسش اینجاست که صلح و امنیت پایدار به چه قیمتی؟ به این قیمت که هر روز مردم فلسطین از سرزمین خود بیشتر رانده شوند تا یک دولت جعلی و خودساخته شکل بگیرد؟ آیا مولوی عبدالحمید درباره هفتاد سال جنایت و کشتار مردم بیگناه فلسطین نظری داده است که امروز این چنین فاز صلح طلبی به خود میگیرد و خواهان ورود مجامع بین المللی جهت ایجاد صلحی پایدار شود؟
باید موضوع را از زاویهای دیگر نگاه کنیم. حدود ده سالی است که اسرائیل با توجه به ضعف شدید دولتهای مستقر آن، با وجود اینکه به ثباتی نسبی رسیده بود؛ اما مانند گذشته، در گرفتن اراضی موفق نبوده است. چه بسا حتی در برخی از موارد که صهیونیستها میخواستند اراضی بیشتری را اشغال کنند و شهرک سازی خود را گسترش بدهند، با مخالفت جدی از سوی سازمان ملل متحد روبرو میشدند.
چه جالب است که در این ده سال مولوی عبدالحمید با وجود در اختیار داشتن منابع و بودجههای مالی قابل توجه، هیچ توجهی به فلسطینیها نکرده است؛ اما اینک که فلسطینیها با توجه به پشتیبانیهایی که به واسطه حاج قاسم سلیمانی با تقویت گروههای مقاومت انجام داده، توانستهاند به طور مستقل با صهیونیستها درگیر شوند، عبدالحمید با ابراز نگرانی از تلفات سنگین، جامعه جهانی را به ورود در این قضیه فرا میخواند تا صلح و امنیتی پایدار را رقم بزنند؟
قطعاً تا امروز کشتههای دو طرف درگیری که نزدیک به 3 هزار نفر تخمین زده میشود، در مقابل یک ساعت ترورها و قتل و عامهایی که صهیونیستها علیه مردم فلسطین مرتکب شدهاند، عددی به حساب نمیآید؛ اما چرا مولوی عبدالحمید امروز برای کشتهها و تلفاتها ابراز نگرانی میکند؟ این آمار، از آمار یک روز مرگ و میر کرونا نیز کمتر است؛ اما چه دلیلی دارد، بحث تلفات انسانی موجب این شود که مولوی عبدالحمید نگرانی و دغدغه تلفات را داشته باشد؟
البته عمده تلفات نیز از غیرنظامیان فلسطینی و نظامیان صهیونیست بوده است. نکته دیگر این است که در جنگ، آمار تلفات نظامیان چندان به چشم نمیآید و تلفات غیرنظامیان مهمتر است. چرا مولوی عبدالحمید درباره این که صهیونیستها باید از منطقه اخراج بشوند سخنی به میان نمیآورد؟ اگر کسی قرار باشد که جنگ و منازعه را خاتمه بدهد، این صهیونیستها هستند که میتوانند محترمانه از منطقه خارج شوند. سالهاست که گروههای مقاومت نسبت به خارج شدن صهیونیستها از منطقه به آنها هشدار میدهند، مقاومت حتی در این تهاجم با زنان غیرمسلح، پیرزنان و کودکان هیچ کاری نداشته؛ اما چطور صهیونیستها در این مدت به خودشان اجازه دادند که مناطق غیرنظامی در غزه را مورد شدیدترین تهاجم خود قرار دهند؟
چرا عبدالحمید برای استفاده از بمبهای ممنوعه فسفری که علاوه بر ایجاد مسمومیتهای جدی تنفسی، در صورت افتادن یک قطعه از این بمب بر روی انسان، میتواند شدیدترین عوارض را به دنبال داشته باشد، هیچ سخنی نمیگوید؟ بمب فسفری بمبی است که هیچ خاموش کنندهای قابلیت مقابله با آن را ندارد. چطور مولوی عبدالحمید نمیتواند درباره جنایت اسرائیلیها چیزی بگوید و صرفاً از روز اول که پیشروی نیروهای مقاومت مشهود بود، نگران امنیت پایدار شده است؟!
آقای مولوی عبدالحمید نگران تلفات سنگین انسانی فلسطینیها نیست. قطعاً اگر او این نگرانی را داشته باشد، بایستی صهیونیستها را که سالهاست حتی بدون جنگ مبادرت به قتل و کشتار فلسطینیها میکند را مورد عتاب و خطاب قرار میداد؛ نه دو طرف را. از سوی دیگر با توجه به اینکه اسرائیل امروز در موضع شکست قرار دارد، چنین سخنانی، سخنان از سر دلسوزی نیست!
البته از کسی که اعتقاد دارد و می گوید: «اسرائیل نابود نمی شود بلکه باید دولت فلسطین و دولت اسرائیل در صلح در کنار یکدیگر زندگی کنند و تا کی قرار است این دو کشور علیه هم بجنگند؛ باید جنگ را تمام و صلح کنند»، توقعی نیست چون او از کسانی تغذیه می شود که امروز حیاتشان در خطر است.