شعرخوانی آیت الله موحدی کرمانی در برنامه سحرگاهی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در کرمان، آیت‌الله محمدعلی موحدی کرمانی، نماینده مردم کرمان در مجلس خبرگان رهبری، سحرگاه امروز در ششمین برنامه سحرگاهی شبکه استانی کرمان، با اشاره به حقایق و معارف بلند و فراوان قرآن، گفت: یکی از موضوعاتی که در قرآن مورد توجه و تأکید بیشتری واقع شده، ارتباط بنده با خدا است که نخستین راه برای قوی شدن این ارتباط شناخت خدا از سوی بنده است.

وی با بیان این‌که قرآن، برنامه سعادت بخش خدا برای بندگان است و کسی که خدا را شناخت این برنامه را نیز عمل خواهد کرد، افزود: دومین راه برای تقویت ارتباط میان بنده و خالق، باور به این است که هرچه بخواهیم تنها در دست خدا است.

امام جمعه موقت تهران با توجه به دعای امام زین العابدین(ع) در ماه رجب «لِکُلِّ مَسْأَلَةٍ مِنْکَ سَمْعٌ حَاضِرٌ وَ جَوَابٌ عَتِیدٌ»، تأکید کرد: همه نیازهای مخلوقات در نزد خدا است و هر سؤال و درخواستی از خداوند نیز پاسخی قطعی به همراه دارد.

وی تأکید کرد: یکی از مواردی که خداوند به صورت ناباورانه دعای بنده خود را استجابت کرد، تولد حضرت موسی و رشد یافتن وی است چراکه فرعون در زمان تولد حضرت موسی، برای همه زنان بنی اسرائیل جاسوس گذاشته بود تا پسرانی که متولد می‌شوند را سر ببرند.

آیت‌الله موحدی کرمانی ادامه داد: مادر حضرت موسی، تا قبل از تولد فرزندش، اثری از حاملگی در ظاهر خود نداشت و به همین دلیل جاسوسی برای وی گماشته نشده بود و پس از وضع حمل تا مدتی به فرزند خود شیر داد اما برای در امان ماندن فرزندش، پس از مدتی وی را در صندوق گذاشته و به آب انداخت.

وی افزود: زمانی که مادر حضرت موسی فرزند خود را به آب سپرد، آب این فرزند را به قصر فرعون برد و خداوند محبت این نوزاد را در دل فرعون گذاشت و همین محبت مانع از کشته شدن حضرت موسی و سبب بزرگ شدن این حضرت در قصر فرعون شد.

نماینده مردم کرمان در مجلس خبرگان رهبری تأکید کرد: از داستان حضرت موسی که در قرآن آمده، برداشت می‌شود که باید به این باور رسید که هرچه بخواهیم تنها در دست خدا است.

وی در پایان با با بیان ابیاتی از پروین اعتصامی گفت: همه ما باید از خدا بخواهیم که به حرمت ماه مبارک رمضان، ایمان ما را به ذات مقدسش، ‌لحظه به لحظه بیشتر کند.

مادر موسی، چو موسی را به نیل                     در فکند، از گفتهٔ رب جلیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه                        گفت کای فرزند خرد بی‌گناه

گر فراموشت کند لطف خدای                            چون رهی زین کشتی بی ناخدای

گر نیارد ایزد پاکت بیاد                                      آب خاکت را دهد ناگه بباد

وحی آمد کاین چه فکر باطل است                     رهرو ما اینک اندر منزل است

سبت نسیان بذات حق مده                             بار کفر است این، بدوش خود منه

به که برگردی، بما بسپاریش                            کی تو از ما دوست‌تر میداریش

سطح آب از گاهوارش خوشتر است                   دایه‌اش سیلاب و موجش مادر است

سوزن ما دوخت، هر جا هر چه دوخت                 زاتش ما سوخت، هر شمعی که سوخت

/997/پ202/س