غافلان عصر غیبت، جاماندگان ِظهور اند

به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از شبستان، حجت‌الاسلام محمدصادق کفیل، معاون فرهنگی بنیاد حضرت مهدی موعود (ع) در رابطه با «ظرفیت محافل و مجالس حسینی برای بسترسازی ظهور»، اظهار کرد: عاشورا بسترساز ظهور و بهترین الگو برای جامعه منتظر است، چرا که عاشورا نماد حرکت، تلاش و نماد گام برداشتن برای دین است.

وی افزود: عاشورا نمادی است از با همه وجود قدم برداشتن برای ایجاد حکومت دینی. شما از زمان هجرت امام حسین(ع) از مدینه به مکه و از مکه به سمت کربلا و به وقایع عاشورا و سپس همه اتفاقات بعد از آن، از جان دادن‌ها، شهادت‌ها، اسارت‌ها و ... که می‌نگرید، می بینید افراد با همه وجود آمده و فدا شده اند تا دین حاکمیت پیدا کند و جامعه توحیدی ایجاد شود. ظهور نیز همین گونه است، ظهور نیز یک رویداد در جهت حاکمیت دین است و اصولا دغدغه حضرت حجت (ع) ایجاد حکومت دینی و توحیدی کردن فضای جامعه است.

معاون فرهنگی بنیاد حضرت مهدی موعود (ع) ادامه داد: همان گونه که حضرت سیدالشهدا (ع) با تمام وجود در این مسیر وارد شدند امام عصر (عج) نیز به همین شکل وارد صحنه می شوند. بنابراین، برای یاری امام زمان(عج) باید عاشورایی حرکت کرد. برای یاری امام عصر (ع) و زمینه سازی ظهور باید اوصاف حضرت قمر بنی هاشم (ع) در وجود ما تجلی پیدا کند. باید زندگینامه یاران حضرت ابا عبدالله (ع) را بخوانیم تا بدانیم چگونه برای یاری امام شان قدم برداشتند و ما نیز همان گونه عمل کنیم.

حجت الاسلام کفیل ابراز کرد: به همین دلیل است که می گوییم انتظار ایست و توقف نیست، انتظار رکود نیست، بی تفاوتی نیست. چون در کربلا هیچ یک از اینها وجود نداشت. به همین دلیل  گفته می شود «منتظر»، مانند «مجاهد» است. «منتظر» مانند کسی است که در خون خود می غلتد؛ به عبارت دیگر «منتظر» اهل کربلاست.

کارشناس مرکز تخصصی مهدویت با اشاره به نقطه عطف واقعه کربلا گفت: منتظر با نگاه به کربلا و نگاه به عاشورا زندگی می کند و اصولا در زندگی منتظران غیر از عاشورا وجود ندارد. چرا که آنها نیز خواهان تحقق حاکمیت دینی در جامعه هستند. نقطه عطف کربلا آن است که یاران حضرت سیدالشهدا (ع) امام(ع) را برای خودشان نمی خواستند، امام(ع) را برای شخص امام، برای خدا و برای دین می خواستند.

حجت الاسلام کفیل در همین رابطه تصریح کرد: ما گاهی ظهور را برای خودمان می خواهیم، گاهی برای منافع خودمان، برای زندگی و راحتی خودمان ظهور را می خواهیم. اما یارِ امام کسی است که وقت منفعت همراه امام است، وقت شهادت نیز همراه امام(عج) است. این همراهی، مکان و زمان نمی شناسد. منتظر به کربلا نگاه می کند، از جُون الگو می گیرد، از سعید بن عبدالله، از حبیب و... الگو می گیرد که چگونه باید امام(ع) را برای امام خواست؟ چگونه باید امام(ع) را برای اعتلای کلمه توحید خواست؟

حجت الاسلام کفیل در بخش دیگری از سخنان خود یادآور شد: منتظر دغدغه ظهور دارد و با تمام وجود برای ظهور کار می کند و یک لحظه دچار غفلت نمی شود. غفلت یعنی امام را تنها گذاشتن، یعنی از کربلا برگشتن، یعنی در کربلا بودن و امام را یاری نکردن. انسان غافل نمی تواند همراه و همرزم امام باشد. کربلا و عاشورا را می بیند اما برمی گردد. به همین دلیل است که «منتظر» غفلت نمی کند. چون یک لحظه غفلت او را از امام دور خواهد کرد و دیگر معلوم نیست بتواند برگردد. معلوم نیست این رفتن، به دنبال خود بازگشتی هم داشته باشد! برخی از کربلا رفتند که برگردند اما نشد!

کارشناس مرکز تخصصی مهدویت تصریح کرد: گاهی منِ ِمنتظر امام زمان(ع)، با خود می‌گویم یک شب هزار شب نمی شود، می روم و بعد دوباره به سوی امامم برمی گردم. اما شاید اینچنین نشد. شاید وقتی برمی گردم دیر شده باشد، در کربلا برخی اراده کردند که به امام آب برسانند اما وقتی آب را رساندند حضرت(ع) شهید شده بودند.

وی با بیان اینکه دوره غیبت نقش بسزایی در آمادگی برای ظهور دارد، گفت: دوره غیبت دوره مهیا شدن برای ظهور است، دوره غیبت دوره آماده شدن و بار برداشتن برای روزگار فرج است. اگر در عصر غیبت غافل باشیم، اگر در عصر غیبت با اهل بیت((ع) زندگی نکنیم، با امام زندگی نکنیم در ظهور هم نمی توانیم چنین باشیم. اگر در عصر ظهور زنده هم باشیم معلوم نیست کجا خواهیم بود؟ شاید در سپاه دشمن یا شاید میان افراد بی تفاوت.

حجت الاسلام کفیلدر پایان خاطرنشان کرد: بی تفاوت ها در دوران غیبت، جاماندگان ِعصر ظهور هستند و چه بسا این جاماندگی آنها را به سپاه مخالف بکشاند./۱۳۲۵//۱۰۳/خ