به تجربه می گوییم یکی از بدترین بلا ها برای آدمی از سرزنش گنهکار هست خیلی عجیبه هر کسی را به واسطه گناهی سرزنش کنی با گردش روز گار معمولا خودت به آن گناه دچار می شوی باید با دیدن خطای دیگران به خدا پناه ببری و حداکثر اصل کناه را تبقیح کند نا فاعل آن را
امام صادق سلام الله علیه : مَن عَیَّرَ مُؤمِناً بِذَنبٍ لَم یَمُت حَتّى یَرکَبَهُ
کسى که مؤمنى را براى گناهى سرزنش کند، نمیرد تا خودش آن گناه را مرتکب شود میزان الحکمة: ح ۱۴۸۵۴
ودلیل آن هم روشن است، چون اولا: « سرزنش وملامت » دیگران در دین محکوم است ولو اینکه سرزنش تو از گناه باشد! وثانیا : امر به معروف لازم و واجب است ولی کسی نمی تواند شخص مرتکب منکر را ملامت کند بلکه عمل شخص منکر بوده لذا باید فعل منکر را تقبیح کرد نه عامل به منکر را
ابتلا به عاقبت طلحه و زبیر در اثر ملامت و سرزنش دیگران
۰۸ آبان ۱۳۹۸ - ۱۴:۲۴
در محضر حضرت آقای بهاء الدینی (رضوان الله تعالی علیه) اگر حرف از طلحه و زبیر و عملکردشان و بدعاقبتی شان به میان می آمد ایشان دهان فرو می کشیدند تا مبادا جنبه ملامت و سرزنش پیدا کند. چون در اثر ملامت خود انسان هم مبتلا می شود.
سرزنش را می‌توان به چاقوی دولبه‌ای تشبیه نمود که هم دارای جنبه‌های مثبت است و هم دارای اثرات منفی؛ از این‌رو ضروری است در مرحله‌ی نخست، سرزنش‌های سازنده و بجا، از سرزنش‌های ویران‌گر و نابجا شناخته شده و متمایز شود، تا راه استفاده صحیح از این ابزار مشخص گردد.
امام صادق علیه السلام به نقل از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: «اى اشخاصى كه به زبان ایمان آورده‌اید، نه در قلب و درون! در جستجوى اسرار و عیب‌هاى مۆمنان نباشید، و لغزش و خطاهاى ایشان را دنبال نكنید. پس كسى كه در جستجوى عیب و لغزش دوست و برادر خود باشد، خداوند متعال نیز لغزش‌ها و خطاهاى او را دنبال می‌نماید؛ و كسى كه خداوند دنبال لغزش‌هایش باشد در نهایت رسوا می‌گردد، اگر چه در جمع خانواده‌اش باشد»
اینکه در روایات، ملامت وسرزنش گناهکار به خاطر گناهش نهی شده است شاید دلیلش این باشد که گناه بیماری است و گناهکار بیمار؛ و همان طور که ملامت کردن بیمار به خاطر بیماری اش صحیح نیست و به جای آن باید به درمانش توجه کرد، توبیخ گناهکار نیز به خاطر گناهش درست نیست و باید با استفاده از راههای درمانی که ذکر شد به درمان او پرداخت.
چه بسیار جوانانی که سرزنش و ملامت آنها را بی ایمان کرده است. زیرا سرزنش و عتاب و توبیخ تیشه ای است که ریشه رابطه انسان با ارزش ها و عقایدش و نیز رابطه انسان ها با یکدیگر را قطع می کند.
هر انسانی به راحتی می تواند دیگران را سرزنش کند اما باید بدانیم که سرزنش و عتاب بسیار موجب می شود افراد را از خود برانیم. زیرا مردم طبیعتاً از افراد سرزنش کننده و ملامتگر نفرت دارند
حواسمان باشد پرهیز از سرزنش کردن به معنای آن نیست که آدمی در برابر خطاهای دیگران سکوت کند و در حقیقت این را بهانه ای قرار دهد بر اینکه امر به معروف و نهی از منکر نداشته باشد، بلکه سخن بر این است که برای اظهار ناراحتی و ناخشنودی خود از اشتباهات دیگران راه درست و روش نیکو را دنبال کنیم
ممکن است این مطلب شبهه ایجاد کند و خیال شود که سرزنش نکردن گناهکار به معنای سکوت در برابر اوست و این سکوت در حقیقت مشوق او به ارتکاب گناه و به اصطلاح نوعی «معاونت بر اثم» و همکاری با گناهکار است.
برای رفع این اشتباه باید تذکر داده شود که اسلام گذشته از اینکه امر به معروف و نهی از منکر را به صورت فریضه بر مسلمانان واجب کرده است، برای تنبیه گناهکار و هدایت او برنامه های بسیار دقیق و صحیحی دارد، مانند اینکه به پیروان خود دستور می دهد رابطه ی رفاقت و دوستی خود را با شخص گناهکار قطع کنند و یا در برخورد با گناهکار با ترشرویی و بی اعتنایی کردن، مراتب انزجار خود را از آنها ابراز دارند
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:
نباید هیچ مردی با زن نامحرم خلوت کند زیرا هیچ مردی با زن نامحرمی خلوت نمی کند، مگر اینکه شیطان سومین آنهاست. تا آنها را آن گونه که می تواند وسوسه کند و به فساد برانگیزد
واقعا خلوت با نام محرم جز مصیبت چیزی به همراه ندارد
پناه بر خدا
کسى که مؤمنى را براى گناهى سرزنش کند، نمیرد تا خودش آن گناه را مرتکب شود میزان الحکمة: ح ۱۴۸۵۴
ودلیل آن هم روشن است، چون اولا: « سرزنش وملامت » دیگران در دین محکوم است ولو اینکه سرزنش تو از گناه باشد! وثانیا : امر به معروف لازم و واجب است ولی کسی نمی تواند شخص مرتکب منکر را ملامت کند بلکه عمل شخص منکر بوده لذا باید فعل منکر را تقبیح کرد نه عامل به منکر را
برای رفع این اشتباه باید تذکر داده شود که اسلام گذشته از اینکه امر به معروف و نهی از منکر را به صورت فریضه بر مسلمانان واجب کرده است، برای تنبیه گناهکار و هدایت او برنامه های بسیار دقیق و صحیحی دارد، مانند اینکه به پیروان خود دستور می دهد رابطه ی رفاقت و دوستی خود را با شخص گناهکار قطع کنند و یا در برخورد با گناهکار با ترشرویی و بی اعتنایی کردن، مراتب انزجار خود را از آنها ابراز دارند
نباید هیچ مردی با زن نامحرم خلوت کند زیرا هیچ مردی با زن نامحرمی خلوت نمی کند، مگر اینکه شیطان سومین آنهاست. تا آنها را آن گونه که می تواند وسوسه کند و به فساد برانگیزد