انوشیروان رضایی

بامرام بود، از آن پهلوان طورها، رقبا جوانمردش می‌خواندند و فقرا تختیِ خرم‌آباد، هر چه از دستش بر می‌آمد دریغ نمی‌کرد، از بخشش مدال گرفته تا دفاع از ناموس، قائله رسید به تجزیه وطن، تاب نیاورد و جان داد برای هم‌وطن. آری؛ رسم عاشقان را عاشقان دانند و بس و چه خوب شهید «انوشیروان» این آئین را به جا آورد.