رایزن فرهنگی شهیدی که رهبر انقلاب از او تمجید کردند

به گزارش خبرنگار گروه سیره امامین انقلاب خبرگزاری رسا، شهید صادق گنجی یک الگوی تاریخی در صدور انقلاب اسلامی است. شخصیتی که رهبر معظم انقلاب او را یک شخصیت برجسته و الگو در میان شهدا و تاریخ بوشهر معرفی کردند.[1]

او که از اهالی برازجان استان بوشهر بود، در سن هشت سالگی پدر خود را از دست داد اما دست از علم آموزی نکشید و تحصیلات خود را از ابتدایی تا دبیرستان ادامه داد. سپس راهی تهران شد و در مدرسه عالی شهید مطهری به تحصیل علوم دینی پرداخت و موفق به اخذ مدرک لیسانس الهیات شد.

در سال 1356 به استخدام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در تهران درآمد. پس از انقلاب زمانی که مسئولیت گزینش کشتیرانی را بر عهده داشت توسط منافیقن شناسایی شد و مورد ترور قرار گرفت و با اراده الهی جان سالم به در برد.

 زمان جنگ که شد به جبهه های نبر شتافت و 2 سال با شهدا زیست. به جهت هوش سرشار و روحیه جهادی خود به عنوان مسئول بازرسی اداره عقیدتی سیاسی نیروی دریایی سپاه پاسداران برگزیده شد.

شهید  گنجی در سال 1365 در حالی که فقط 23 سال داشت، از طرف معاونت بین‌الملل وزارت ارشاد به‌عنوان سفیر فرهنگی و رئیس خانه فرهنگ جمهوری اسلامی ایران در لاهور پاکستان منصوب شد.

با اراده ای که برای صدور انقلاب اسلامی و رساندن حقیقت ناب انقلاب به مسلمانان پاکستان که بیش از پیش تشنه ی معارف انقلابی شده بودند، داشت، زبان اردو را به سرعت فرا گرفت. تسلط او به زبان اردو به حدی بود که به زبان اردو شعر می سرود.

در مدت حضورش در پاکستان 13 جلد کتاب درباره این کشور و در زمینه‌هایی مانند مسیحیت در پاکستان، زن در پاکستان، شخصیت‌های پاکستان، احزاب و گروه‌های پاکستان، پاکستان و چگونگی فعالیت آمریکا در این کشور و آموزش و پرورش پاکستان به‌رشته نگارش درآورد.

شهید گنجی در مدت سه سال و نیمی که در پاکستان بود با حضور در همه مجامع علمی فرهنگی و هنری، به روشنگری می‌پرداخت و نوشته‌های علمی و دینی وی در مطبوعات این کشور به چاپ می‌رسید و همین کنشگری فعال وی با حضور بین مردم و قشر نخبگان و علماء و دنباله گیری خط وحدت در میان جوامع پاکستان، نفوذ زیادی را در مجامع شیعه و اهل تسنن برایش به همراه داشت.

حضور و استقامت او که خطری جدی برای استکبار و نقش استعماری او در منطقه به حساب می آمد، آنان را وادار کرد که برای پیشبرد اهداف خود چاره ای را جز به شهادت رساندن او تصور نکنند و با فعال کردن ایادی داخلی خود در گروه تروریستی سپاه صحابه، روز ۲۹ آذرماه سال ۶۹ در مراسم تودیعی که از طرف ادبا، نویسندگان، شعرا و خبرنگاران در هتل اینترنشنال لاهور در آخرین روز های حضورش در پاکستان برگزار شده بود، او را به محض پیاده شدن از ماشین، در مقابل چشم همگن به شهادت رساندند.

منتخبی از دست نوشته های شهید صادق گنجی:

انتظار آن هم در فراق یار گمشده ای که می بایست در کوران عشق و امید به دیدارش شتافت روح را سیقل می بخشید و روان را، هرگز باور نمی کردم در بستر زمان با درک دقیق فراز و نشیب های فکری خودم باز روزگاری عزم را جزم کرده و رخت  هجرت را بی تابانه بربندم. به امید دستیابی به گمشده ای که فی الواقع یک سال با من وداع  تلخی را تازیانه زده بود. اما زهی سعادت که مشیت ایزد منان دگر بار معبر آزمایش جدیدی را بر من نقاشی ساخت تا در این میان بر خود یقین یابم که در مبارزه با وساوس شیطانی خاص دنیا تا چه میزان به تهذیب نفس پرداخته ام یا که موفق بوده ام؟!

نوشتن خاطرات هر روز به من فرصت میدهد تا بتوانم با فراغ بال بیشتری در قبال حوادث روزمره و مسائل مهم موضع گیری نمایم و بعداً با رجوع به این نوشته ها بیش از پیش بفهمم که تا چه میزان در برداشت های متنوع بالاخص موضع گیریهای اجتماعی صحیح اندیشیده ام.

امروز هم توفیق شد که قبل از اذان صبح بیدار شوم و راهی مسجدگردم، حضور در بین رزمندگان با توجه به روحیه ی بالایی که اعظم این سپاه الهی دارا می باشند شاید از بهترین لحظات حیات و زندگی یک انسان روشن فکر و دور اندیش باشد . وقتی که صف های به هم پیوسته نماز جماعت با توجه به آرایش لباس این عزیزان به خود جلوه ای عاشقانه می گیرد اوقاتی است که فرار از آن تنها شامل حال کسانی می شود که عشق را در وجود خویش کشته اند و زیبایی ها را بد برداشت کرده اند. مسلما هیج عقل سلیمی نمیتواند منکر عطای شرح صدری بشود که انسان در این گونه مجامع کسب می نماید.

من به عنوان یک طلبه کم فهم و انسانی عاجز از بین بندگان پاک خدا، کسانی که در میدان اختیار (إِنَّا هَدَیْنَاهُ السَّبِیلَ إِمَّا شَاکِرًا وَإِمَّا کَفُورًا)، إِمَّا شَاکِرًا را با جان و دل پذیرفتند. تا این جای زندگی ام بر این اعتقاد پای بر جا بوده ام که می بایست علم را با سادگی، احتراز از تبختر و تکبر زینت بخشید و آنجا که پای رزم به عنوان دفاع از حریم مکتبی و حفظ تمامیت ارضی کشور اسلامی در میان است، انسان به دور از هرگونه تشخّصی لباس واقعی مبارز بودن را به شیوهای مطلوب بر خویشتن بپوشانید و اکنون هم خوشحالم از اینکه خدا مرا همراه جمعی مامور کرد تا لباس رزم بپوشاند و درس را با رزم مخروج سازیم که اکثرا از خودم پاکتر، مطلعتر و پرشورتر و سادهتراند.

خدایا تو میدانی که از این جمع هر برادر طلبه ای که ندای درونی ما را در قالب بیاناتش مطرح می نماید چگونه در دل آفرینش میگویم و در وجود مباحات می ورزم و می خواهم که دستش را ببوسم، بالاخص آنها را که خود با چشم دیده ام و در مراحل عمل درک کرده ام که علی وار بر طریق حق عمل می نمایند.

خدایا ای یاور مستضعفان ای منجی درماندگان، ای که بشر را با کوله باری از مسولیت خطیر آفریدی، ای که به ما شوق چگونه زیستن را با چگونه مردن آموزاندی، امروز تنها به عشق تو و برای تو و به یاد فرستادگان توست که خیل عظیمی از کاروان حق را در این صحنه های مبارزه و مسولیت نظاره گریم و می بینیم چگونه وحدت در مایه های زیبا، بی آنکه جبری بر مدارش حکم فرما باشد، معیار های ارزشی را جایگزین پلیدی های نفس می نماید ...

[1] بیانات در دیدار دست‌اندرکاران کنگره ۲۰۰۰ شهید استان بوشهر(23/09/1398)