کمترین میزان سعادت حفظ ایمان است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدتقی مصباح یزدی، رییس موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره) در ادامه جلسات اخلاق، تکامل انسان را فراتر از مادیات دانست و گفت: گاهی این واژه به دلخواه تفسیر می شود ولی منظور از آن کمالات جسمی و مادی نیست چرا که اینها دوام ندارد.

وی سعادت و لذت را برای انسان‌هایی که به کمال رسیده‌اند حقیقی دانست و افزود: سعادت یعنی خوشی ابدی، خوشی که هیچ رنج، زحمت و سختی در آن نباشد؛ سعادت اکتسابی است، باید در دنیا تلاش کرد تا به سعادت و کمال و قرب الی الله رسید.

رییس موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره) کمترین میزان سعادت این است که ایمان به خدا داشته باشیم و در صدد بندگی خدا برآییم، این حد نصاب سعادت است.

این استاد اخلاق با اشاره به آیه «‌مَثَلُ الَّذِینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ أَعْمَالُهُمْ کَرَمَادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّیحُ فِی یَوْمٍ عَاصِفٍ لاَ یَقْدِرُونَ مِمَّا کَسَبُوا عَلَى شَیْ‌ءٍ ذلِکَ هُوَ الضَّلاَلُ الْبَعِیدُ » گفت: قرآن برای کسانی که ایمان ندارند ولی کارهای شایسته انجام می دهند می فرماید «مَثَل کسانى که به پروردگار خود کافر شدند، کردارهایشان به خاکسترى مى‏ماند که بادى تند در روزى طوفانى بر آن بوزد.»

آیت الله مصباح یزدی مرتبه اول لذت را نجات از جهنم و وارد شدن به بهشت عنوان کرد و اظهار داشت: مراتب بسیار بالاتری وجود دارد که عقل ما نمی تواند عمق آن را درک کند. باید سعی کنیم حداقل ایمان خود را تا پایان عمر خود حفظ کنیم ممکن است انسان ایمان بیاورد ولی در اثر گناه ابتدا به شک و سپس به کفر تبدیل شود.

وی با بیان اینکه تنها راه رسیدن به قرب الهی بندگی است گفت: خداوند در سوره یس می فرماید «من به شما سفارش کردم که شیطان را نپرستید و مرا بپرستید؛ اگر می خواهید به قرب الهی برسید، راهش این است که مرا عبادت کنید» این یعنی دو قطب وجود دارد اگر بندگی خدا نباشد بندگی شیطان است.

رئیس موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره) عبادت را به دوشکل تقسیم کرد و تصریح کرد: یک نوع عبادت این است که با چشم و گوش و عقل و دل با خدا مواجه شود و بگوید من بنده تو هستم این نوع عرض بندگی کردن با رفتارهایی همچون رکوع و سجود و توجه و محبت قلبی به خدا، این عبادت مستقیم است.

استاد حوزه علمیه دومین نوع عبادت را غیر مستقیم معرفی کرد و گفت: برخی اعمال به ظاهر معنای ابراز بندگی به خدا ندارد ولی در این عمل روحی دمیده شده است مثل احترام به استاد، نوازش یتیم، با این نیت که مومن در یک لایه ای از دلش می گوید «خدایا چون تو دوست داری من این کار را انجام می دهم».

آیت الله مصباح یزدی افزود: دایره این نوع عبادت خیلی وسیع است تا جایی که انسان به دنبال روزی و خدمت به مردم می رود و برای او عبادت می نویسند با این شرط که آن روح و نیت الهی در اعمالش باشد.

وی انجام هرکاری که خداوند دوست دارد یا لااقل اذن انجامش را داده، حد نصابی از عبادت دانست و ادامه داد: گاهی یک عمل صد در صد حیوانی ثوابش از نماز و روزه بیشتر می شود چون که خداوند دستور داده انجام دهیم مثل خوردن روزه مستحبی برای بدست آوردن دل دیگر مومنان و ازدواج کردن. /928/پ202/ع