گریه شیعیان از منظر وهابیت
به گزارش سرویس مانیتورینگ خبرگزاری رسا، محمد انصاری مدیر شبکه وصال حق با پخش کلیپ‌هایی از سخنرانی بزرگان دین در مورد تضرع و گریه به درگاه الهی، آن را حاکی از معصیت زیاد شیعیان دانست و گفت: ما در آیات و روایت دلیلی بر گریه و تضرع نداریم.
این کارشناس در حالی این ادعا را می‌کند که آیات و روایات زیادی در مورد گریه و تضرع وارد شده است.
از دیدگاه قرآن گریه نه تنها امری پسندیده بلکه مطلوب است، از این رو خداوند مشرکان و کافران را برای ترک گریه و متأثرشدن از آیات الهی و حقایق قیامت سرزنش می‌کند و مؤمنان را به تضرع و ابتهال و گریستن به ویژه در شبانگاهان و راز و نیایش با پروردگار تشویق و ترغیب می‌کند.
گریه به شوق خداوند و ترس از عذاب و قیامت، از نشانه‌های ایمان است،شاهد این مطلب این است که خداوند در«آیه 58 سوره مریم» گریه در حال سجود را امری جایز و مطلوب می‌داند و همچنین در این آیه گریه پیامبران همراه با تواضع و فروتنی در برابر خداوند هنگام شنیدن آیات الهی را گزارش کرده و نه تنها آن را منافی با جایگاه پیامبری نمی‌داند، بلکه از ویژگی‌های خشیت و ایمان قوی پیامبران می‌داند.
خداوند درآیاتی نظیر«2، 7، 34، 41، 49، 53، 54، 56، 58و 85سوره مبارکه مریم» از گریه حضرت عیسی(ع) در پیشگاه خداوند هنگام تلاوت آیات، گریه حضرت موسی(ع) در همان هنگام، گریه حضرت زکریا، حضرت اسحاق، حضرت اسماعیل، حضرت ادریس، حضرت ابراهیم، حضرت هارون، حضرت یحیی وحضرت یعقوب در هنگام تلاوت آیات الهی برای ایشان خبر می‌دهد که نه‌تنها بیانگر عدم منافات با برگزیدگی و نبوت ایشان از سوی خداوند، بلکه سازگار با مقام خشیت ایشان است.
از نظر خداوند در آیات « 106 تا 109سوره مبارکه اسراء» گریه عالمان و اهل دانش و معرفت هنگام تلاوت قرآن بر آنان وهمچنین در آیات«82 و 83سوره مبارکه مائده» و نیز گریه کشیشان مسیحی حق طلب هنگام تلاوت قرآن بر آنان به عنوان یک فضیلت مطرح است، بنابراین گریه با خاستگاه و زمینه هایی از این دست نه تنها امری پسندیده بلکه مطلوب بوده و بدان تشویق و ترغیب شده است، زیرا کسانی که با شنیدن آیات قرآنی به گریه می‌افتند خود را در مقام انابه و تضرع می‌یابند و ادراک و فهم حقایق هستی، آنان را دگرگون می‌کند.
خداوند در آیه«84 سوره یوسف» گریستن در فقدان عزیزان را جایز می‌شمارد، چنان‌که عمل حضرت یعقوب(ع) خود شاهدی بر این حکم جواز است.
همچنین با توجه به آیه«58سوره مبارکه مریم» گریستن در هنگام تلاوت یا شنیدن آیات قرآنی و نیز گریه در هنگام سجده مجاز دانسته شده است.
در روایات اسلامی نیز برای گریه و اشک ارزش خاصی بیان شده و روایات بسیاری درباره گریستن و ثواب و پاداش آن وارد شده است.
به‌عنوان نمونه روایتی از امام صادق(ع)در«الامالی شیخ مفید، ص175، روایت 5» نقل شده که فرمود:«من دمعت عیناه فینا دمعه لدم سفک منا، او حق لنا نقصناه او عرض انتهک لنا او لاحد من شیعتنا بواه الله تعالی بها فی الجنه حقباً؛ کسی که قطره اشکی درباره ما بریزد، به‌خاطر خونی که از ما ریخته شده و یا حقی که از ما غصب شده است و یا آبرویی که از ما هتک شده است، خداوند در قبال این اشک سالیان دراز او را در بهشت جای می‌دهد»
حدیثی دیگر در«اصول کافی، ج2، کتاب الدعاء، باب البکاء» از امام صادق(ع) آمده است:«نزدیک‌ترین حالت بنده نسبت به پروردگار عزوجل، حالتی است که او در سجده با گریه است.
دوباره در«اصول کافی، ج2»امام باقر(ع) می‌فرماید: هیچ قطره ای نیست که نزد خدای عزوجل محبوب تر باشد از قطره اشک در ظلمت شب که از خوف خدا باشد و غیر از جانب او منظوری نباشد.
همچنین در دعای مأثور مفاتیح الجنان آمده است: «وأعوذ بک من قلب لایخشع و من عین لاتدمع؛ پناه می‌برم به تو از قلبی که خاشع و چشمی که اشک بار نباشد»
و دردعای ابوحمزه ثمالی نیز آمده است: «واعنی بالبکاء علی نفسی؛ و مرا به گریه به حال خود یاری کن».
و به‌عنوان حسن ختام در کتاب«مرآه العقول، ج21، ص65» امام صادق(ع) می‌فرماید: اگر اشک چشمی نداشتی برای گریستن، حالت تباکی و حزن و اندوه داشته باش. /9161/ت302/ن