اعتقاد هویت انسان را می‌سازد

«اللَّهُمَّ بِذِمَّةِ الْإِسْلامِ أَتَوَسَّلُ إِلَیْکَ وَ بِحُرْمَةِ الْقُرْآنِ أَعْتَمِدُ إِلَیْکَ وَ بِحُبِّی النَّبِیَّ االْأُمِّیَّ الْقُرَشِیَّ الْهَاشِمِیَّ الْعَرَبِیَّ التِّهَامِیَّ الْمَکِّیَّ الْمَدَنِیَّ أَرْجُو الزُّلْفَةَ لَدَیْکَ فَلا تُوحِشْ اسْتِینَاسَ إِیمَانِی، وَ لا تَجْعَلْ ثَوَابِی ثَوَابَ مَنْ عَبَدَ سِوَاکَ فَإِنَّ قَوْما آمَنُوا بِأَلْسِنَتِهِمْ لِیَحْقِنُوا بِهِ دِمَاءَهُمْ فَأَدْرَکُوا مَا أَمَّلُوا وَ إِنَّا آمَنَّا بِکَ بِأَلْسِنَتِنَا وَ قُلُوبِنَا لِتَعْفُوَ عَنَّا فَأَدْرِکْنَا [فَأَدْرِکْ بِنَا] مَا أَمَّلْنَا وَ ثَبِّتْ رَجَاءَکَ فِی صُدُورِنَا وَ لا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ؛ خدایا به پیمان اسلام به‏تو توسّل مى‏جویم،و به حرمت قرآن بر تو تکیه مى‏کنم،و به محبّتم نسبت به پیامبر درس ناخوانده قریشى هاشمى عربى تهامى مکّى مدنى،همجوارى نزد تو را امید مى‏نمایم،پس انس ایمانى مرا در عرصه وحشت نینداز،و و پاداش مرا،پاداش کسى‏که غیر تو را عبادت کرده قرار مده،چه اینکه مردمى به زبانشان ایمان آوردند تا جانشان را به این وسیله حفظ کنند،پس به آنچه آرزو داشتند رسیدند،و ما با زبان و دلمان به تو ایمان آوردیم،تا از ما درگذرى،پس ما را به آنچه آرزومندیم‏برسان،و امیدت را در سینه‏هایمان استوار کن،و دلهایمان را پس از آنکه هدایتمان فرمودى گمراه مکن،و از جانب خود ما را ببخش،که تو بسیار بخشنده‏اى.»

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه تفسیر فرازهایی از دعای پرفیض ابوحمزه ثمالی با بیان اینکه مسلمانی به انسان جرأت سخن گفتن با خداوند متعال را می‌دهد، گفت: بندگان مؤمن در پناه اسلام و به واسطه عظمت و حرمت قرآن به خداوند متوسل می‌شوند.

وی با تأکید بر اینکه اصل اعتماد و تکیه‌گاه ما به خدا به حرمت قرآن و پس از آن حب‌النبی است، افزود: خداوند متعال در قرآن کریم به بندگانش می‌فرماید که از رحمت و بخشش من مأیوس نشوید، می‌فرماید من همه گناهان شما را می‌بخشم و ما هم به سخن خدا اعتماد کرده به او تقرب می‌جوییم.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم ادامه داد: ما بسیار امید داریم تا آن تقرب بسیار نزدیک و با عظمت نصیبمان شود و خدای یکتا ما را در وحشت بی‌ایمانی نیندازد و از آنجا که هرکسی به واسطه ایمانش به خدا انس دارد و ارتباطش را حفظ می‌کند، از او می‌خواهیم طوری ما را درمانده نکند که وحشت کنیم و این انس ایمانی را از دست بدهیم.

وی با بیان اینکه همواره باید از خدا بخواهیم ثواب اعمال خیر ما مانند ثواب اعمال برخی رانده‌ شده‌های از درگاه الهی و آنها که مشرکانه عبادت می‌کنند نباشد، توضیح داد: برای کافر هم به واسطه کار خیری که انجام دهد ثواب می‌نویسند و اجر کار او را ضایع نمی‌کنند، اما این ثواب غیر از ثواب مؤمن است.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی تصریح کرد: کسی که عبودیت غیر از خدا کرده از لطف الهی محروم نمی‌شود اما ثواب عمل او با ثواب عمل مؤمن قیاس ناپذیر است؛ بسیاری با زبانشان ایمان می‌آورند و اسلام را به حسب ظاهر می‌پذیرند برای اینکه خودشان را حفظ کنند و بگویند مسلمان هستند، اما در مقام پرستش اعتقادی به احکام الهی ندارند.

وی با بیان اینکه منافقان تنها آرمان‌های خود را درک می‌کنند، به زبان چیزی می‌گویند اما در باطن آرزوهای پوچ خود را نشان می‌دهند و به واقعیت و عظمت خدا توجه نمی‌کنند، گفت: در دعای ابوحمزه ثمالی از خدا می‌خواهیم که حال ما مانند آنان نشود، کسانی که به زبان می‌گویند به خدا ایمان آوردیم اما در قلبشان ایمان واقعی ندارند.

استاد اخلاق حوزه علمیه قم با اشاره به ارتباط بین اعتقاد و ایمان متذکر شد: انسان خواسته‌هایی دارد اما باور ندارد، آرزو غیر از باور است، اعتقاد همان باور است، آنچه را انسان و قرآن اهمیت داده باورها است، هرکسی را در روز قیامت به باورها و اعتقادهایش محشور می‌کنند چراکه اعتقاد حقیقت و هویت انسان را می‌سازد.

وی با بیان اینکه باور جایگاه و نقش ویژه‌ای در وجود هستی بشر دارد و اعتقاد آن واقعیت و تمرکز وجودی انسان است، این تجلی را بسیار ارزشمند توصیف و تأکید کرد: ایمان و اعتقاد یک رابطه مستقیم و دقیقی با وجود و هستی انسان دارند که اگر در لفظ چیزی گفته شود و در وجود چیز دیگری باشد، حالت منافقانه و دوگانگی ایجاد می‌شود.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی گفت: جلوه‌های وجودی منافق غیر از ظاهر او است، در اینجا یک رابطه بسیار خوب در اهمیت اعتقاد در وجود انسان روشن می‌شود، بنابراین دعایی که از روی اعتقاد سرچشمه بگیرد قیمت دارد نه آن دعایی که از روی آرزوها و آمال انسان باشد که بسیاری از دعاها با وجود واقعی انسان سازگار نیست.

وی افزود: دعایی که به ساختمان حقیقی وجود انسان برمی‌گردد به اعتقاد و حقیقت باورهای اصلی انسان است، لذا از خدا می‌خواهیم اینطور نباشد که در زبان چیزی بگوییم که واقعیت و حقیقت وجود ما را نشان ندهد و تنها به آرزوها و آرمان‌های کاذب، شیطانی، نفسانی و شهوانی ما که بسیار زیاد است برگردد.

استاد خارج فقه حوزه علمیه قم با بیان اینکه ایمان زبانی بدون اینکه حقیقت آن در قلب پذیرفته شده باشد، بدترین حالتی است که برای یک انسان به وجود می‌آید، اظهار کرد: گاهی وقت‌ها ممکن است قلب ایمان بیاورد و سبب همراهی زبان هم بشود اما پس از اینکه انسان به معرفت رسید، زبان باقی بماند و قلب جدا شود.

وی گفت: در ظاهر بدترین و زشت‌ترین حالت آن است که آدم با ایمان رو بیاورد و زبان هم همراهی و همکاری کند اما بعد از اینکه این همکاری به وجود آمد و کار درست شد، قلب دوباره از زبان جدا شود و فاصله بگیرد؛ این تقرب بعد از هجرت و حالتی است که سبب ایجاد دشمنی‌هایی در حالت درونی افراد می‌شود.

آیت‌الله احمدی فقیه یزدی ادامه داد: دوگانگی زبان با قلب بدترین حالت برای انسان است که او را به خیر و سعادت نمی‌رساند؛ در ماه رمضان روزه بگیرد نمازش را بخواند اما یکدفعه زبان بماند و باورهایش از بین برود و اعتقاد واقعی‌اش را از دست بدهد؛ این فرد بدتر از افرادی است که هنوز به سمت حق و حقیقت نیامده‌اند.

وی بهترین حالت ممکن را توفیق کسب خیر، سعادت و هدایت برای انسان عنوان و تصریح کرد: خداوند متعال را قسم می‌دهیم که ما را طوری به حال خودمان وانگذارد که قلب از معرفت جدا شود و زبان چیز دیگری بگوید؛ خداوند ما را از حالت دوگانگی که گاهی به واسطه هوا و هوس‌های شیطانی برای افراد حاصل می‌شود، نجات دهد./920/ت301/ی