تنبیه بدنی جنبه تربیتی ندارد/ مشکلات بچه ها در کودکی راحت تر حل می شود

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت‌الاسلام سید علیرضا تراشیون، کارشناس و مشاور تربیتی، در برنامه پرسمان تربیتی کودک و نوجوان که از رادیو معارف پخش می‌شود، به ارائه بحث آسیب‌های تربیتی پرداخت و گفت: یکی از آسیب‌های تربیتی که گاهی اوقات در خانواده‌ها دیده می‌شود تنبیه بدنی است.

وی ادامه داد: خود تنبیه گاهی اوقات خوب است و می‌تواند یکی از راه‌های خوب تربیتی باشد اما تنبیه بدنی یعنی هدف قرار دادن شخصیت طرف مقابل که این تنبیه، آسیب‌زا است و نمی‌شود از آن به عنوان تنبیه تربیتی یاد کرد.

آسیب‌های تنبیه بدنی

این کارشناس حوزوی ابراز داشت: یکی از آسیب‌های تنبیه بدنی این است که به جسم فرزند آسیب وارد می‌شود، در آموزه‌های دینی ما برای این ضربه‌ها دیه تعیین شده است، اگر بدن بچه با این ضربات سرخ، کبود یا سیاه شود هر کدام دیه معینی دارد.

وی اظهار داشت: دومین آسیب تنبیه بدنی، آسیب‌های روحی، روانی و گاهی اوقات رفتاری است، بچه‌هایی که زیاد کتک می‌خورند ممکن است دروغگو، لجباز، انتقام گیر یا پنهان کار شوند، حتی ممکن است انتقام را از پدر و مادر نگیرند و شرور شوند یعنی در مدرسه، مهد کودک حتی دبیرستان شروع به شرارت کنند و دیگران از جمله معلم‌هایشان را اذیت کنند یا همکلاسی و همسالانشان را کتک بزنند.

این کارشناس تربیتی ابراز داشت: سومین آسیب تنبیه بدنی این است که فرزند شما  فکر می‌کند هیچ کس او را دوست ندارد، احساس می‌کند کسانی که او را تنیه می‌کنند او را دوست ندارند، یعنی احساس کمبود عاطفی پیدا می‌کند.

وی بیان داشت: چهارمین آسیب این است که بچه‌ها ممکن است در جرم حرفه‌ای‌تر شوند، یعنی علاوه بر اینکه شروع به پنهان کاری می‌کنند، به جرم و اشتباه خود نیز به صورت حرفه‌ای ادامه می‌دهند، مثلا بچه‌ای که از جیب پدرش پول برمی‌دارد و تنبیه می‌شود ممکن است بعدا به گونه‌ای این کار را انجام دهد که پدر متوجه نشود یا اینکه از جای دیگر پول مورد نیازش را تامین کند و کسی متوجه نشود.

حجت‌الاسلام تراشیون به آخرین مورد از آسیب‌های تنبیه بدنی اشاره کرد و گفت: یکی دیگر از آسیب‌های تنبیه بدنی این است که بچه ها را از خانه فراری می‌دهد، بچه فکر  می‌کند که به امنیت روحی و روانی او لطمه می‌خورد، بنابراین ترجیح می‌دهد که بیرون از خانه باشد، محیط بیرون خانه هم نمی‌تواند یک محیط تربیتی مناسب باشد.

این کارشناس تربیتی در پاسخ به پرسش «آیا بیرون رفتن بچه‌ها برای بازی با دوستانشان کار خوبی است؟ با توجه به اینکه ممکن است حرف‌ یا کار بدی یاد بگیرند؟» گفت: انسان یک موجود اجتماعی است، وقتی خداوند حضرت آدم (ع) را آفرید بلافاصله برای اویک همراه و همدمی آفرید، یعنی نگذاشت او تنها باشد، انسان نیاز دارد که با افراد مختلف جامعه ارتباط داشته باشد.

وی ادامه داد: آغاز این ارتباط باید از زمان کودکی باشد، باید تدریجا دست بچه را گرفت تا وارد اجتماع شود، هرگز در سیره ائمه (ع) نبوده که بچه‌ها را در خانه قرنطینه کرده باشند، مثلا در سیره تربیتی حضرت فاطمه زهرا (س) می‌بینیم که فرزندان ایشان از همان دوره طفولیت و کودکی در مسجد پیامبر (ص) آمد و رفت داشتند و بیرون از خانه بازی می‌کردند.

حجت‌الاسلام تراشیون ابراز داشت: نکته دیگر این است که بچه‌ها تا کوچکند مشکلاتشان هم کوچک است، اینکه می‌گویند بچه‌ها بیرون از خانه حرف بد یاد می‌گیرند مشکل هست اما در برابر مشکلات بزرگتری که وجود دارد مشکل کوچکی است، فرزندان ما در آینده باید با مشکلات بزرگ و متعددی در جامعه روبرو شوند، ما والدین باید بدانیم که چگونه با آن‌ها و مشکلاتشان برخورد کنیم.

وی ادامه داد: اگر فرزند ما بیرون از خانه حرف بدی یاد گرفت ما باید بدانیم که چگونه با او رفتار کنیم، اگر در بچگی نتوانیم این مشکلات را حل کنیم، قطعا در 14یا 15 سالگی هم نمی‌توانیم در برابر مشکلات بزرگی که وجود دارد راه حل نشانشان دهیم، این می‌تواند یک تمرین تربیتی برای ما باشد که ببینیم بچه‌ها از چه بخشی از جامعه بیشتر تاثیر می‌گیرند و روی آن موضوعات کار کنیم.

وی در پایان ادامه داد: این کار کردن می‌تواند با مطالعه، مشاوره یا استفاده از تجربیات دیگران باشد، وقتی مادر و پدری اجازه نمی‌دهند بچه‌ها با مشکلات کوچک مواجه شوند پس در برابر مشکلاتی که برای یک نوجوان پیش می‌آید آمادگی لازم را ندارند و نمی‌توانند راهنمایان خوبی برای فرزندان خود باشند. /9194/پ202/ع