لزوم توجه و مراقب انسان از اعمال خود

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله سید هاشم حسینی بوشهری مدیر حوزه های علمیه کشور، امروز شنبه در ادامه شرح فراز« وَلاتُفْسِدْ عِبادَتى بِالْعُجْبِ»از دعای مکارم الاخلاق که در ایام ماه مبارک رمضان همه روزه بعد از نماز ظهر و عصر در نمازخانه مرکز خدمات حوزه های علمیه برگزار می شود، گفت: در روایات ما عحب دارای درجه و مرتبه است.

آیت الله حسینی بوشهری گفت: امام رضا(ع) فرموده اند« عجب دارای درجاتی است ، بعضی از آن درجات این است که کارهای زشت انسان در نظر زیبا جلوه کند و او آنها را نیکو ببیند، درجه دیگرش آن است که انسان به خدا ایمان آورد و به خاطر ایمانش بر خدا منّت گذارد در حالی که خدا بر او منّت دارد».

وی با بیان این که مؤمن باید از عملش مراقبت کند، اظهار داشت: مؤمن که در این ماه مبارک در مشقت روزه می گیرد اگر عملش مقداری کم و زیاد شود تمام زحماتش ازبین می رود؛ از حالات مرحوم بهبهانی نقل شده است مامور نظمیه به او گفت دلیل حضور این جمعیت در نماز جماعت، دستور من است.

مدیر حوزه های علمیه کشور ادامه داد: مرحوم بهبهانی بعد از نماز، از آن شهر به عتبات هجرت کرد و گفت شهری که درآن مأمور نظمیه بخواهد برای روحانی محل مأموم جمع آوری کند دیگر جای من نیست، بعد از این ماجرا مرحوم بهبهانی تبدیل به یک استاد کامل شد.

وی با بیان این که مردم ناظر بر اعمال روحانیت هستند، ابرازداشت: نقل شده است که در زمان اوج اخباری گری مرحوم بهبهانی فتوا داده اقتدا کردن به صاحب حدائق جایز نیست، هنگامی که این خبر به صاحب حدائق رسید گفت علم اسلام وحید بهبهانی است و او به وظیفه خودش عمل کرده و من هم به وظیفه خود عمل خواهم کرد.

آیت الله حسینی بوشهری اضافه کرد: صاحب حدائق گفت برای تقویت علم اسلام همه به آیت الله وحید بهبهانی اقتدا کنند، این روحیات برای روحانیت و مردمی که براعمال مردم ناظر هستند ارزشمند است و تا زمانی که این روحیات در جامعه باشد تقوا و پاکی در جامعه خواهد ماند .

مدیر حوزه های علیمه با اشاره به این که عجب فقط مربوط به مسائل دینی نیست، اظهارداشت: هر صاحب حرفه و فنی امکان دارد دچار عجب شود و افرادی که دچار عجب هستند به دلیل این که خودشان را بالاتر از دیگران می دانند پیشرفتی نخواهند کرد.

وی در پایان به بیان روایتی از امام علی(ع) پرداخت و گفت: «قال اعجاب المرء بنفسه یدل على ضعف عقله» «خود پسندی ، خودستایی و اعمال ناچیز خود را بزرگ تصور کردن دلیل بر ناتوانى عقلى و ضعف و سستى درایت و درک فرد است»./1324/پ201/ش