سخاوت، گام نخست در راه دوستی با خدا است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت الاسلام سید محمد باقر علوی، استاد حوزه علمیه بامداد دوشنبه هفتم تیرماه در مسجد امیر(ع)، گفت: باید از جامعه جاهلیت مدرن دور شویم و به سمت شایسته به قصد ایجاد محیط مناسب برای زندگی ایده آل حرکت کنیم.

وی افزود: برای رسیدن به مدینه فاضله که مبتنی بر دیدگاه وحی است، می‌توان با راهکار مکارم اخلاق برای نیل به این هدف پیش رفت.

استاد حوزه علمیه درباره «مکارم اخلاق»، بیان داشت: مکارم اخلاق اصلی‌ترین و شرافتمندانه‌ترین ویژگی از خصلت‌های انسانی است. سخاوت نیز نخستین ویژگی مکارم اخلاقی می‌باشد.

وی ادامه داد: افراد سخاوتمند اموال خود را اساسأ در نزد خود امانت می‌دانند و فقرا و درماندگان را واسطه‌ای برای دل کندن از اموال خود می‌بینند.

حجت الاسلام علوی تهرانی، گفت: سخاوت نوعی از بخشش یکطرفه است، اگر در جوامع اسلامی افراد سخاوتمند زیاد باشند اختلاف طبقاتی هرگز ایجاد نمی‌شود.

وی با انتقاد از برخی شکاف‌های اجتماعی تصریح کرد: متاسفانه در حاشیه شهر، خانواده‌هایی با وضعیت فلاکت باری زندگی می‌کنند که بزرگ ترین دغدغه آنان معیشت است، بخشی از تامین این افراد بر عهده دولت است و بخش دیگر نیز بر عهده تک تک افراد جامعه می‌باشد.

رییس بنیاد فارِس المومنین بیان داشت: سخاوت در کنار تقوا است، کسانی که تقوا پیشه می‌کنند دارای سخاوت هستند. زندگی این افراد هیچ‌گاه به بن بست نمی‌خورد و نتیجه مثبت اعمال آنها به انفاق منجر می‌شود.

حجت الاسلام علوی تهرانی با اشاره شاخصه‌های ایمان، عنوان داشت: مسلمانان واقعی هرگاه به یاد خدا می‌افتند از خوف خدا می‌ترسند، پس «خوف» را می‌توان از نشانه‌های ایمان دانست. اهل نماز بودن و عفاف داشتن نیز از خصایص دیگر اهل ایمان است.

وی گفت: افراد سخاوتمند جایگاه ویژه‌ای نزد خداوند دارند، این افراد رزق کریم خداوند را دریافت می‌کنند. از نظر قرآن کریم سخاوتمندی علامت ایمان به همراه تقوا است.

استاد حوزه علمیه، خاطرنشان کرد: خداوند می‌خواهد با گذشتن از اموال خود انسان‌‎ها با او انس پیدا کنند، زیرا دل کندن از اموال نخستین گام برای رسیدن به دوستی خداوند است.

حجت الاسلام علوی تهرانی در پایان با اشاره به موضوع حق الناس و حق الله، گفت: عبارت حق الله و حق الناس که در بین مسلمانان جامعه رایج شده است که «همانا خداوند از حق الناس نمی‌گذرد اما از حق خود می‌گذرد» اساسا مستند نیست و سند کتبی دینی درباره آن آورده نشده است./202/856/ب1