فتنه کوی

شاید جای سوال باشد که چرا مجلس تصمیم بر تغییرات در قانون مطبوعات می‌گیرد. زمانی‌که روزنامه‌ای در داخل خاک کشور با بودجه بیت‌المال دست‌مایه بیگانگان می‌شود و با قلم و نوشتاری سعی بر این دارد تا دل دشمن و بدخواهان انقلاب را خشنود و از رسالت اصلی خود که همانا چشم‌پوشی از منافع فردی، گروهی و جناحی به دفاع از منافع ملی و جمعی افراد جامعه اهتمام بورزد و به آن‌هایی که چشم طمع به ثروت‌های ملی جامعه دوخته‌اند، تفهیم کند که چگونه منافع فردی باید فدای منافع ملی کشور شود؛ اما وقتی خلاف رسالت خود عمل کند در اینجا دیگر سکوت جایز نیست و باید کاری کرد، باید افسار گسیخته برخی صاحب‌نظران و منتقدین پوچ‌گرا را به دست گرفت.

در دانشگاه‌های امیركبیر، علم و صنعت، صنعتی‌شریف و شهید بهشتی تجمع‌هایی صورت گرفت و عوامل برپا كننده این تجمعات خواستار حركت دانشجویان به سمت كوی دانشگاه شدند. افراد حاضر در این تجمعات، در مسیر حركت خود به سمت میدان انقلاب و دانشگاه تهران اقدام به سردادن شعارهایی چون «می‌كشم می‌كشم آن كه برادرم كشت»، «توپ تانک مسلسل دیگر اثر ندارد»، «عزاعزاست امروز، دانشجوی آزاده صاحب عزاست امروز»، و «دانشجوی مبارزه حمایتت می‌كنیم » كردند كه در این حرکت بی‌شرمانه اموال عمومی شهر، اموالی که از بیت‌المال برای رفاه حال خودمان مهیا شده بود به آتش کشیده شد؛ سینما، بانک‌، اتوبوس‌های شرکت واحد، پمپ بنزین تنها فهرست کوتاهی از این اموال بودند که از حمله وحشیانه دست‌نشاندگان غرب در لباس مقدس دانشجویی در امان نماند.

در درون دانشگاه تهران نیز برخی، با سوء‌استفاده از روحیه انتقادی دانشجویان و بزرگ کردن جریان‌های روز، به آتش وقایع دامن زدند.

با توجه به این تجربه تلخ می‌توان چنین نتیجه‌گیری کرد که بحران‌های سیاسی- اجتماعی مثل بحران 18 تیر 1378 به مثابه هشداری برای مسؤولان و دست‌اندرکاران جمهوری اسلامی است تا همواره آگاه باشند که دشمن در کمین کوچکترین جریانات نشسته است تا با سوءاستفاده از روحیه جوان و انقلابی قشر دانشجو در جهت منافع خود بهره‌برداری کند.