سخنان تاریخی شهید رجایی درباره "امام حسین"+ متن سخنان
به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، متن پیش رو (همراه با فایل صوتی) که به حضورتان تقدیم می گردد، مربوط به سخنرانی شهید محمدعلی رجائی در مشهد در دوران نخست وزیری ایشان، ایراد شده است، لازم به توضیح است این متن عینا از نوار کاست پیاده شده است.
متأسفانه تاریخ این سخنرانی در این فایل به طور دقیق مشخص نیست، ولی به استناد سخن گوینده رادیو (در ابتدای فایل صوتی) و نکاتی که در سخنرانی به آن اشاره شده است و نیز اخبار مندرج در روزنامه های آن زمان ، به نظر می آید که تاریخ سخنرانی مربوط به روز 21 آذرماه 1359 باشد که در خلال سفر ایشان به استان خراسان ایراد شده است.
شعارهای مردم در استقبال از شهید رجایی در ابتدای نوار
مقلد امام ما نخست وزیر رجایی
نه شرقیه نه غربیه نخست وزیر رجایی
قاطع و مکتبیه نخست وزیر رجایی
پیرو خط امام نخست وزیر رجایی
محبوب ملت ما نخست وزیر رجایی
مورد تأیید ما نخست وزیر رجایی
رجایی رجایی حمایتت می کنیم
بسم الله الرحمن الرحیم
اَللّهُمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَیْکَ فى دَوْلَةٍ کَریمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الاْسْلامَ وَ اَهْلَهُ، وَتُذِلُّ بِهَا النِّفاقَ وَ اَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنا فیها مِنَ الدُّعاةِ اِلى طاعَتِکَ، وَالْقادَةِ اِلى سَبیلِکَ، وَتَرْزُقُنا بِها کَرامَةَ الدُّنْیا وَالاْخِرَة(بخشی از دعای افتتاح)
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم فَقَالَ الْمَلأُ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن قِوْمِهِ مَا نَرَاكَ إِلاَّ بَشَراً مِّثْلَنَا وَمَا نَرَاكَ اتَّبَعَكَ إِلاَّ الَّذِينَ هُمْ أَرَاذِلُنَا بَادِيَ الرَّأْيِ وَمَا نَرَى لَكُمْ عَلَيْنَا مِن فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كَاذِبِينَ(سوره هود؛ آیه 27)
سلام بر شما برادران و خواهران، سربازان واقعی انقلاب اسلامی، یاران واقعی امام، تنها انسانی که در مکتب اسلام به عنوان بهترین و برترین شاگرد برای رهبری ما از طرف خدا، به عنوان بهترین نعمت ارزانی داشته است.
سلام این امام عزیز بر شما، بر بهترین یاران امام که در طول تاریخ، بعد از یاران امام حسین(ع) به عنوان نمونه قابل ارائه هستید و تاریخ در آینده از شما آن چنان یاد خواهد کرد که از یاران حسین علیه السلام در عاشورا. این گفته شعار نیست.
مگر نه این که در شب عاشورا، امام یاران خود را رها کرد و فرمود اینها با من کار دارند، شما بروید، و آن مردم ماندند و فردا در راه آن امام از شش ماهه گرفته تا نودساله آنچنان فداکاری کردند که جوان سیزده ساله آمد التماس کرد که ای عمو به من اجازه بده به میدان بروم و در راه خدا شهید بشوم جوان هجده ساله آمد گفت ای پدر برای من شهادت از عسل شیرین تر است؛ مرد هفتاد ساله آمد گفت ای امام تو نماز بخوان من در مقابل تو می ایستم، تیرهای دشمن را تحمل می کنم، تو نماز بخوان تا دنیا بدانند که ما برای ساختن خانه و خوردن بیشتر جنگ نمی کنیم ما برای اقامه نماز می جنگیم.
اینک این یاران امامند که از شکم مادر فداکاری در راه انقلاب را شروع کرده اند کسانی که در ماههای قبل از بیست و دوم بهمن در جریان بودند یادشان هست که در شهرهای مختلف ما، مادران و خواهران ما در اثر فشار و هجوم ارتش، هجوم چماقداران، هجوم مزدوران رژیم سقط جنین کردند.
ما به چشم خود دیدیم که بچه های سیزده ساله ما در کلاس راهنمایی به خیابان ریختند و با خون خود کف خیابان را رنگین کردند و نوشتند که: این است شعار ملی خدا قرآن خمینی (سه بار صلوات جمعیت)(شعار جمعیت: این است شعار ملی خدا قرآن خمینی)
اینک دشمن با تمام قوا به جنگ انقلاب و امام آمده است و شما مردم از ارتشی و غیر ارتشی، از کوچک و بزرگ، در مقابل این هجوم کفر علیه اسلام، مگر نه این است که به صورت بهترین یاور این امام حرکت کرده اید.
هفته گذشته جزء جمع آوری های اعانه برای کمک به جنگ زدگان، یک جوانی، یک خواهری، یک پاک شده ای در سایه انقلاب، تمام جواهرات خود را به دست خود، بدون تبلیغ، فقط به خاطر خدا بدون این که کسی او را بشناسد، در یکی از کوچه های تهران به خانه ای آورده بود و تقدیم کرده بود ، گفته بود که برای من رفتن جنگ مقدور نیست این آرزوی جوانی را به پای این جوانان پاک باخته در راه اسلام تقدیم می کنم.
مگر نه این است که مردان ما به حضور امام می رسند، می گویند ای امام ما یک فرزند دادیم، پنج فرزند دیگر هم داریم، تو فرمان بده، «ای خمینی عزیزم بگو تا خون بریزم» (شعار جمعیت: خمینی عزیزم بگو تا خون بریزم)
مگر یاران حسین علیه السلام چه گفتند. گفتند ای حسین(ع) تو ما را از یک مردن نترسان؛ اگر هفتاد مرتبه ما را بکشند، زنده بشویم، در راه تو ای امام، که راه خدا هست حاضریم کشته شویم.
روزی که معلولین به خدمت امام رسیده بودند چه گفتند؛ روزی که من در بیمارستان با بیمار افتاده در تختی که یک دست و یک پایش را در راه امام و خدا داده بود، چه گفت؟ گفت ای نخست وزیر! مبادا تسلیم شوی. من و صدها و هزارها مثل من حاضریم که دست دیگر و پای دیگرمان را نیز در راه خدا و امام تقدیم کنیم(تکبیر جمعیت)
آن پیرمردی که آمده بود به میدان به او می گفتند تو در این سن و سال چگونه می خواهی بجنگی مگر نگفت من خودم برای جنگیدن اگر آماده نیستم حاضرم به صورت یک کیسه شنی در مقابل این جوانان هجده ساله بایستم که تیر به جای این که به آنها بخورد، به من بخورد؛ مگر حسین علیه السلام یارانی بهتر از این داشت؟
بجاست که امام نیز بگوید که ای مردم انقلابی و مسلمان ایران «انّی ما رأیتُ اصحاباً اوفی منکم». حسین(ع) بار دیگر در جهان ظاهر شده است و یاران حسین(ع) نیز بار دیگر حاضرند تا آخرین نفر و آخرین قطره و آخرین نفس در راه این امام و در راه اسلام و در راه خدا تمام هستی خود را تقدیم کنند و این چیزی است که به حرف نیست، خونین شهر و آبادان شاهد آنند.(تکبیر جمعیت)
این جنگ تحمیلی بر علیه انقلاب ما؛ ما از این انقلاب با تمام وجود نگهداری خواهیم کرد.(تکبیر جمعیت)(شعار جمعیت: نخست وزیر مکتبی خدا نگهدار تو)
ما این انقلاب را در بیست و دوم بهمن از خدا نخواستیم. ما مردمی هستیم شناخته شده. ما نیمه های شب دعا کردیم و فریاد کشیدیم، ای خدا ما از تو می خواهیم حکومتی به ما بدهی که در آن حکومت، اسلام و مسلمین عزیز، کفار و منافقین ذلیل باشند.
خدا ما را شایسته چنین حکومتی دانسته و این حکومت را به رهبری امام به ما داده است.(تکبیر جمعیت) کسانی که می خواهند این انقلاب را مطالعه کنند؛ متخصصان! جامعه شناسان! علمای اجتماع! بدانید که ما این انقلاب را در سینه زنی های حسین علیه السلام به دست آورده ایم؛ شما هم امتحان کردید، رفوزه شدید؛ ما امتحان کردیم، پیروز شدیم.
شما به دنبال مارکسیسم رفتید، به دنبال ماتریالیسم تاریخی، تحلیل طبقاتی کردید و دیدید که به درد نمی خورد. ای کسانی که حکومت قانونی را تنها شعار خود قرار دادید؛ ای کسانی که صدهزار نفر در میدان های بزرگ تهران جمع کردید و دیدید که این شعارها به درد نمی خورد.
ما مردمی که از روز اول، از خدا خواستیم، رابطه خود را با خدا آن چنان برقرار کردیم که در شبها در کنار حرم امام[رضا(ع)]، در سینه زنی ها، در روضه ها، در گریه ها، درعروسی ها، در آن جا، از خدا خواستیم که ای خدا، این مکتب تو، این اسلام، این پیغمبر(ص)، این حسین(ع)، این عاشورا، این فرزندان حسین(ع)، این سیّدها، اینهایی که ما آنها را با تو در ارتباط می بینیم، این مجموعه را ما به میدان آوردیم.
این مجموعه قدرت داشت تا تمام دنیا را در یک کف، اسلام را در یک کف بگیرد، دنیا را پرت کند و اسلام را جذب کند، شهید شود، ایثار کند، یعنی فرهنگی نو بیاورد؛ اینک تو آمده ای ادعای جامعه شناسی و عالم جامعه و شناخت از مکاتب می کنی، بیا ... بیا، ما در سایه قرآن، در سایه اسلام، با سینه زدن ها، با تشبیه شاه به یزید، با تشبیه خمینی به امام این انقلاب را(سه بار صلوات جمعیت).
آری، تو قبلاً گفته بودی، ما هم می دانستیم که امام ما، در کشورهای بزرگ دنیا، در دانشکده های معروف دنیا جامعه شناسی نخوانده است؛ ولی ما او را جامعه شناس می شناختیم، به این جهت مقلّد او شدیم.(تکبیر جمعیت) آری، یک بار دیگر بیا بنشین پای صحبت آن برادر روستائی ما ببین که چگونه فرمان امام را بدون دستگاههای تبلیغاتی، با تمام وجود فرمان می بُرد، آنگاه که می فرمود بیرون بیا، بیرون می آمدند، و می فرمود بیرون نیا، بیرون نمی آمدند. بفرماید شهید شوید، همه به میدان خواهند رفت و بفرماید سکوت کنید، همه سکوت خواهند کرد. این است آن رهبری که در اسلام وجود دارد و جامعه شناسان از شناخت و درک آن عاجزند.(تکبیر جمعیت)
آیه ای که در ابتدا برایتان قرائت کردم آیه ای است که به قوم نوح می گفتند، می گفتند ای نوح، این ها کی هستند دور و بر تو هستند، اینها مردم بادی الرأی هستند، اینها مردمی هستند که سواد و تخصص و آن جامعه شناسی لازم را ندارند که دوروبر تو را گرفته اند.
حرف تازه نیست. مگر یاران پیغمبر(ص) دانشکده های مختلف دیده بودند، و اتفاقاً نمی بایست که ببینند؛ آنها باید در دانشگاه اسلام فکر وعمل و گفتار و مجموعه کارهای خود را شکل بدهند تا بتوانند انقلاب اسلامی را در جامعه پیاده کنند، نه این که فکر فلان فرنگی، فلان غربی و فلان شرقی را به نام اسلام، به خورد مردم مستضعف ما بدهند.(تکبیر جمعیت) مردم ما خوب می دانند قرآن برای زمان پیغمبر(ص) نازل نشده است.
قرآن ما را برای همیشه تاریخ رهنما و رهبر است. قرآن می گوید وقتی یک حقّی، یک رهبر بر حقّی، یک مکتب بر حقّی در جامعه رشد می کند و می رود تا تمام بنیان های طاغوت را از بیخ برکند، ابتدا دشمن رودر رو می ایستد، مدتی می جنگد، شکست می خورد. وقتی شکست خود را در آن جبهه دید، آن گاه وارد می شود، خود را طرفدار آن مکتب جلوه می دهد، آنگاه «یبغونها عِوجا» می شود. کج می کند مسیر را.
برادران، خواهران، هوشیار باشید، مبادا سامری ما را از راه بدر کند، که ما اسلام را با تمام وجود، نه از کتاب، نه از مقاله، نه از روزنامه، ما اسلام را از شیر مادر گرفته ایم و تا جان در بدن داریم از اسلام دفاع خواهیم کرد.(تکبیر جمعیت)(شعار جمعیت: رجایی خط امام بر تو درود بر تو سلام) آری، برای ما که مسلمان هستیم و انقلاب اسلامی کرده ایم، یک جمله امام، یک جمله یک روحانی متعهد، از بزرگترین دانشمندان تاریخ ارزشمندتر است.(تکبیر جمعیت)
خوب گوش کنید، یک بار دیگر تکرار می کنم. ما جمله های این جامعه شناسان و این دانشمندان را سالها نُشخوار کردیم، سالها تجزیه و تحلیل کردیم، به جایی نرسیدیم، هیچ کس نیز از آن راه به جایی نخواهد رسید؛ ما امام را، روحانیت متعهد را، اسلام را، قرآن را، گفته علی(ع) را، گفته ائمه(ع) را، ما به دنبال اینها هستیم؛ شما که می خواهید ما به دوره طاغوت برگردیم، ولی اصلاح شده باشیم؛ شما که می خواهید با قوانینی که ساخته مغزهای آنچنانی شرقی و غربی است، ما را فرنگی مآب، اداری، سیستماتیک، به صورت یک فرمول درآورید، ما به آن سو نخواهیم آمد.
ما به دنبال یک زندگی اسلامی هستیم؛ ما راه پیشرفت و تکامل را در پیش داریم؛ ای کسانی که می خواهید ما فرنگی باشیم، نماز بخوانیم؛ ای کسانی که می خواهید ما غربی باشیم، روزه بگیریم؛ چنین چیزی ممکن نیست؛ این فکر ارتجاع است، شما مرتجعید و ما به دنبال شما نخواهیم آمد.(تکبیر جمعیت)(شعار جمعیت: نه شرقی نه غربی جمهوری اسلامی)
این تلاش تازگی ندارد. روزهای قبل از بیست و دوم بهمن که در خیابان ها شعار می دادید، آن جا هم تلاش می کردند انواع شعارها را وارد کنند، این مردم نگذاشتند.
در طول بیست ماهی که از انقلاب می گذرد هر یک ماهی هر دو ماهی یک حیله ای، یک نیرنگی، یک انحرافی برپا کردند؛ مردم ما صمیمانه به دنبال امام حرکت کردند و آن حیله و نیرنگ را به خودشان برگرداندند؛ اینک نیز نیرنگ تازه ای شروع کردند؛ می خواهند بهترین، عالی ترین، صمیمی ترین پیوند ما و اسلام، یعنی روحانیت متعهد را، به انواع اتهامات از دست ما بگیرند و رابطه اصیل بین ما و اسلام را قطع کنند؛ آگاه باشند که این مردم، روحانیت متعهد و مبارز خود را شناخته اند؛ این مردم خوب می دانند در طول تاریخ هرگز نشده است که قشر روحانی متعهد ما، جزء مستکبرین، جزء متموّلین، جزء سرمایه داران باشند؛ همیشه از قشر متوسط و پائین تر از متوسط بوده اند؛ همیشه با کمترین مقدار دنیا قناعت کرده اند؛ همیشه دعوای بین ما را صلح داده اند؛ همیشه غصه ما را خورده اند؛ همیشه از انحراف ما رنج برده اند؛ همیشه التماس ما کرده اند و به ما تعلیمات مذهبی داده اند؛ ما چون نجات را در مذهب می بینیم و چون اینان را معلمین این مذهب می دانیم، بدانید که دست از اینها برنخواهیم داشت، که دست از اسلام برنخواهیم داشت.(تکبیر جمعیت)(شعار جمعیت: بهشتی، رجایی حمایتت می کنیم)
نهادهای انقلابی را به انواع مختلف تضعیف می کنند. خودشان در کار، صدها عیب دارند، صدها نقطه ضعف دارند؛ اما چون لب به سخن باز می کنند، اولین حرفشان شکایت از کمیته هاست، یعنی شکایت از عالی ترین نهادهایی که زمانی که آنها در منزل خوابیده بودند، این ها نیمه های شب در خیابان ها قدم زدند، آماج گلوله های ضد انقلاب بودند؛ کجایند آنهایی که به کمیته ها انتقاد می کنند؟
مگر فراموش کرده اند که هر شب دو نفر، پنج نفر، ده نفر در خیابان های تهران به دست مزدوران و ضد انقلابیون ترور می شدند. چرا فراموش کردند؟ کجایند آنهایی که از پاسداران، کجایند آنهایی که از جهاد، آنهایی که از بسیج، از بنیاد، از انواع نهادهای انقلابی انتقاد می کنند؟ اگر اینها نبودند، اگر اینها پاسداری از انقلاب نمی کردند، ما همان یک ماه اول، ارتجاع به سمت نیستی و نابودی انقلاب کشیده بوده مان و اینک نه خبری از انقلاب بود، نه از امام؛ زیرا به قول اینها ما مرتجعیم و این حرکت ارتجاعی است، [ و می گویند] باید به عقب برگردیم، باید رژیم شاه را بدون شاه، در این جامعه حاکم کنیم؛ این آرزو را به گور ببرند و خواهند برد و بدانند که ما به عنوان مسئول در این کشور می دانیم که کمیته ها نقطه ضعف دارند؛ سپاه نقطه ضعف دارد؛ بنیاد نقطه ضعف دارد؛ اما اینها از این انقلابند؛ اینها جوشیده از مردمند؛ اینها نهادهای این انقلابند؛ اینها دلسوز انقلابند؛ اگر امروز دشمن حمله کند، بلیط هواپیمای خارج نمی خرند؛ تا آخرین نفس می ایستند؛ اگر پول ندهی شکایت نمی کنند، با گرسنگی می سازند؛ اگر محاصره اقتصادی کنی، روزه می گیرند؛ اگر تهدید به مرگ کنی، شهید می شوند؛ اگر تقسیم آذوقه کنی، ایثار می کنند؛ بدانید که انقلاب روی دوش اینهاست و اینها هستند که انقلاب را حفظ می کنند و ضد انقلاب نخواهد توانست اینها را از مردم بگیرند(تکبیر جمعیت)
ای امام عزیز، ای امام بزرگوار، نگران این انتقادها مباش؛ من از زبان کمیته ها، از زبان سپاه، از زبان بسیج، از زبان بنیاد، در مقابل تو و در مقابل این امّت و در مقابل خدا تعهد می کنم که از همین لحظه تمام تلاش خود را به کار می بریم تا هر چه ممکن است ... (در این قسمت فایل صوتی اشکال دارد) از هر عنصری از هر پدیده ای بالاتر باشند، که «کلمة الله هی العلیا»(تکبیر جمعیت)
ای امام عزیز، نگران اسلام مباش که مسلمانان با تمام وجود، غرب و شرق را از خود دور کرده اند. ای امام عزیز، نگران اسلام مباش؛ شبها که بیداری در مقابل خدا با آرامش خاطر به ما دعا کن؛ ای امام، ما راه تو را پذیرفته ایم؛ اسلام را به عنوان عالیترین مکتب حیات بخش پذیرا شده ایم؛ ای امام، در این محضر مقدس، در پیشگاه امام هشتم(ع)، بار دیگر تعهد می کنیم که در گفتار، در تفکر، درعمل آن چنان اسلام را پیاده کنیم که دنیا برای همیشه بداند که تنها مکتب نجات بخش انسان، مکتب اسلام است و بس.(تکبیر جمعیت)
ضد انقلاب از یک حکومت[=دولت] سه ماهه ای که هنوز به دلائلی که همه شما می دانید، برای سه وزیر، در حساس ترین مشاغل تلاش می کند، از او کارنامه می خواهد. دولت ما دولت بیست نفری نیست؛ دولت ما، دولت مردم است؛ ما نه حاکم بر مردم هستیم، نه محکوم هستیم، ما در خدمت مردم هستیم؛ او که از ما کارنامه می خواهد بداند، هر فردی از افراد این مملکت یک سنگ روی سنگ بگذارد، او کارمند دولت است، زیرا که دولت، متعهد به انقلاب است؛ متعهد به اسلام است و تمام افراد مسلمان انقلابی ما همین احساس را دارند و جزء کابینه من هستند و اینها هستند اعضای کابینه ما و این است کارنامه آنها؛ به روستا بروید، جهاد را ببینید؛ به خیابان ها بروید، فعالیت برادران ما در شهرداری و در بنیاد و در نهادهای مختلف را ببینید؛ به یاری خدا، به همت این مردم، کارنامه ای خواهیم داشت که در آن بعد نیز شایستگی یک مسلمان واقعی را نشان دهیم؛ ولی ضد انقلاب، دست از سنگ انداختن جلوی پای انقلاب بردار، که ما بیش از اینها آمادگی داریم(تکبیر جمعیت)(شعار مردم: رجایی مکتبی، خدا نگهدار تو)
با دقت هر چه تمامتر حرکت مردم را توجه کنید، ببینید؛ کسی نمی گوید ای رجائی که چنین قدرت داری؛ ای رجائی، که چنین تخصص داری؛ می گوید ای رجائیِ مکتبی؛ یعنی رجائی مطرح نیست؛ رجائی و رجائی ها مطرح نیستند؛ ما به خاطر مکتب، به خاطر اسلام، قرآن، خدا، خمینی حرکت کرده ایم (سه بار صلوات جمعیت) فرد مطرح نیست؛ اسلام مطرح است؛ اسلام عزیزتر و گرانبهاتر از این است که با چند جمله کم و زیاد از میدان خارج شود؛ زنان ما، مردان ما، دختران ما، پسران ما، از آنچه [در] دنیاست گذشته اند و به خاطر تحقق این مکتب تا آخرین نفس ایستاده اند؛ ایستاده دفاع می کنند؛ ایستاده شهید می شوند و ایستاده پیروز می شوند، که این خواست خداست و خواست خدا حتماً تحقق پیدا خواهد کرد(تکبیر جمعیت)
برادران، خواهران، عزیزان، بار دیگر به عنوان یک برادر کوچک هشدار می دهم، ارتش عزیز ماست، که از ماست. ارتش سرمایه ماست. ارتش به پول این مردم مستضعف و محروم، ارتش شده است. ارتش از هر روز دیگر بهتر این مسؤولیت را می شناسد؛ به این جهت است که سرگرد و سرهنگ و سرتیپ، سوار هواپیما، سوار تانک، در میدان های جنگ کشته می شود و چون به خانه اش می روی از نماز شب خواندنش سخن می گویند. این ارتش سرمایه اسلام است؛ این ارتش را ضد انقلاب قادر نیست از اسلام بگیرد.(تکبیر جمعیت)
خدا شاهد است وقتی انسان به منزل بسیاری از این ارتشیانِ شهید می رود آن چنان درس می دهند، آن چنان از اسلام سخن می گویند که اگر این جمله ها را هر یک از شما بشنوید تمام وجودتان به ارتعاش درخواهد آمد، که ای خدا، ای محمد(ص)، ای حسین(ع)، بدان که تو دیگر پابرجایی؛ ای اسلام، ای مکتب نجات بخش انسانها، بدان که در تاریخ بزرگترین نیروها به پشتیبانی تو برخاسته است؛ بدان که این حرکت پیش می رود، می خروشد، امام دارد، مردم دارد؛ می رود تا جایی که دستهای پاک خود را که در سایه خدمت در راه تو این پاکی را به دست آورده است، به دامن امام زمان خود برساند فریاد کند که ای مهدی(عج)، این امت شایسته آماده اند تا آخرین رسالت خود را در دنیا در تاریخ اثبات کنند و این است خواست خدا و خواست خدا تحقق خواهد یافت؛ به امید آن روز.
خدایا، پروردگارا، در مقابل تو، در مقابل این امام، در مقابل همه صلحا و شهدا، صمیمانه، با قلبی پر از عشق و امید به دعا می ایستیم؛ ای خدا، به ما قبلاً گفته بودند که اگر می خواهید دعایتان مستجاب بشود، بگویید «الهی بدم المظلوم»؛ ای خدا، امروزه چندین علی اصغر داریم؛ به ما می گفتند که خدا را به فرزند امام حسن قاسم علیه السلام بخوانید؛ ای خدا ببین چقدر شهید سیزده ساله داریم؛ به ما می گفتند خدا را به علی اکبر(ع) بخوانید؛ علی اکبری که نو داماد بود، به میدان رفت، شهید شد؛ ای خدا جوانهای هجده ساله تا بیست و پنج ساله ما را ببین که یک ماه است عروسی کرده اند، به میدان جنگ می روند و شهید می شوند و چون وصیت نامه او را می خوانی مشتاقانه به سوی تو آمده است؛ ای خدا به ما می گفتند خدا را به حبیب بن مظاهر به مسلم بن عوسجه قسم بدهید تا دعایتان مستجاب شود؛ ای خدا در دزفول پیرمردی یک وانت خربزه آورده بود، برای سربازان تقسیم می کرد؛ گلوله دشمن وانت خربزه او را از بین برد؛ به او گفتند پیرمرد خربزه ات از بین رفت؛ رو به خدا ایستاد گفت ای خدا تو شاهدی که من فقط همین خربزه را داشتم؛ اگر صدها از این داشتم، در راه تو تقدیم می کردم؛ ای خدا، تو را به همه اینها قسم؛ ای خدا، نوعروسان کربلا تحمل کردند؛ روزها و ماه ها؛ افتخار حرکت تاریخی امام شدند. ای خدا چقدر ما نوعروس داریم که چون شیر در مقابل صف تشییع جنازه حرکت می کنند؛ در همین اصفهان، در شهادتی که سال گذشته پیش آمد دیدید همسر آن مهندس را؛ دیدید بچه کوچکی که در آغوش داشت، و اینک نیز در این میدان جنگ حق علیه باطل نیز صدها از این نمونه وجود دارد؛ ای خدا به همه اینها قسم؛ ای خدا، به این دلهای امیدواری که هر روز جمعه در نقاط مختلف کشور برای بزرگداشت سنّت تو ساعتها روی زمین می نشینند؛ در مقابل آفتاب، زیر برف و باران؛ ای خدا به این دلها قسم؛ ای خدا این امام را برای ما و اسلام حفظ کن؛ (آمین جمعیت) ای خدا تو می دانی که ما دعا کردن بلد نیستیم؛ دعا کردن را از ائمه در کتاب دعا یاد می گیریم؛ اما تو به ما اجازه داده ای که با همین حالت، با همین اطلاعات، با همین کلمات دعا کنیم؛ ای خدا ما را نسبت به این امام و این اسلام وفادارتر بفرما(آمین جمعیت) ای خدا، ضد انقلاب می خواهد اسلام را از ما بگیرد و به جای آن نان بهتر، مسکن بهتر، تفریح بیشتر بدهد؛ ای خدا به ما توفیق بده که نان بیشتر را با اسلام، مسکن بیشتر را با اسلام، رفاه بیشتر را با اسلام و هرچه داریم در سایه اسلام داشته باشیم(آمین جمعیت)
ای خدا این رابطین علمی و معنوی بین ما و اسلام، یعنی این روحانیون عزیز را از گزند ضد انقلاب، از هر نوع شرقی یا غربی، داخلی یا خارجی حفظ کن(آمین جمعیت) ای خدا چه افتخاری از این بالاتر که آبروی خود را در راه تو بدهیم؛ ای خدا قدرت ما را، مقاومت ما را در مقابل سرزنش این از خدا بی خبران ضد انقلاب، بیشتر کن؛(آمین جمعیت) ای خدا این پیمانی را که در مقابل امام با تو بستیم، این پیمان را با خون، با عزیزان، با آبرو، با آنچه در پیش تو و ما عزیز و مقدس است، محکم می کنیم و تا آخرین نفس وفادار خواهیم بود(تکبیر جمعیت)(شعار جمعیت: رجایی خط امام بر تو درود بر تو سلام)/876/د۱۰۱/س
منبع: مؤسسه مطالعات و پژوهشهای اسلامی
