بازی در زمین غربی - عربی

به گزارش خبرگزاری رسا، افزایش همکاری‌های اقتصادی میان ایران و عراق طی سال‌های اخیر و هدفگذاری ۳۰ میلیارد دلاری برای حجم مبادلات اقتصادی، یک فرصت بی‌نظیر برای جمهوری اسلامی ایران است که اهمیت آن، موجب شده تا برخی جریان‌های داخلی، اسیر خط‌دهی‌های رقبا و دشمنان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای شوند و خواسته یا ناخواسته و با اظهارات عجیب خود، شرایط را سخت‌تر کنند.

در میان همسایگان ایران، جذاب‌ترین بازار‌ها برای ایران دو کشور ترکیه و عراق هستند که ترکیه طی سال‌های اخیر و در روز‌های سخت تحریم، به پایگاه مهمی برای دور زدن تحریم‌ها شد. این کشور با افزایش تبادلات تجاری و انرژی با ایران طی این سال‌ها توانست نقش مهمی را در کاهش فشار‌های اقتصادی ایفا کند و امروز، عراق همان نقشی را دارد که ترکیه داشت.

در این‌باره شاهد تحلیل‌های شگفت‌انگیز از برخی جریانات هستیم که در حالت خوشبینانه حکایت از نوعی سطحی‌نگری دارد؛ گفته می‌شود ایران سالانه میلیارد‌ها دلار در عراق هزینه می‌کند بدون آنکه شناختی از درآمد‌های دو کشور داشته باشند. عراق با ظرفیت تولید بیش از ۵ میلیون بشکه و جمعیت ۳۸ میلیون نفری خود، درآمد‌هایی بیشتر از ایرانی دارد که نیمی از عراق صادرات نفت – در شرایط غیر تحریم – داشته و جمعیتش از ۸۰ میلیون گذشته‌است. در واقع اگر قراری بر کمک‌های اقتصادی باشد، این بغداد است که باید کمک‌های مالی خود را روانه تهران کند.

با این وجود به‌گونه‌ای تحلیل می‌شود که گویی اموال و ثروت ایرانی‌ها در خدمت حاکمان عراق است. کمک‌های ایران در حوزه امنیتی و نظامی قابل قیاس با اعداد و ارقامی که در این خصوص به افکار عمومی القا می‌شود نیست، اما متأسفانه حتی برخی دولتمردان، این تحلیل‌های غلط را تقویت می‌کنند.

چند سالی است که دروغ‌پردازی و بزرگنمایی در باب روابط ایران و عراق در جامعه افکار را به خود مشغول کرده است؛ برخی جریان‌های داخلی با حرکت در مدار غربی – عربی ولو با ادعای ملی‌گرایی، با طرح‌کردن ادعا‌های واهی نگاه مردم را به این کشور همسایه مخدوش می‌کنند؛ دقیقاً چنین جریانی نیز در عراق خودنمایی می‌کند که تشویش اذهان عمومی درصدد نقاشی ضد عربی از جمهوری اسلامی ایران است.

کسانی که به عراق سفر‌های متعددی داشته و به خوبی فضای استان‌های جنوبی عراق به‌ویژه بصره را درک می‌کنند، تأیید می‌کنند عربستان سعودی چگونه در پوشش نفوذ اقتصادی، نقش غیرقابل کتمانی را در تحرک حس ضد ایرانی تقویت کرده و با شایعات بسیار، به دنبال ایجاد پایگاه‌های ضد ایرانی هستند که ترجیع‌بند آن، دخالت تهران در امور داخلی این کشور است.

اگر فضای دو سال گذشته رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی دو کشور را مرور کنیم به این نتیجه خواهیم رسید که عده‌ای با تحریک طرفین این معادله، برنامه‌های خود را برای جدایی دو کشور و حاکم کردن فضایی سنگین از سوی ملت بر دولت در پیش گرفته‌اند. با وجود اهمیت استراتژیک دو کشور برای مهم، اما متأسفانه برخی چهره‌های دولتی و سیاسی کشورمان نیز در این پازل‌بازی کرده و برخلاف منافع ملی اظهار‌نظر می‌کنند.

یکی از این چهره‌ها، بیژن نامدار زنگنه است که طی چند ماه اخیر، با حملات عجیبی که به عراق داشته سخنان نادرستی بیان کرده‌است. از عدم‌تسویه پول گاز ایران گرفته تا تکروی این کشور در تولید نفت؛ سخنان وی که یکی از چهره‌های بالقوه اپوزیسیون محسوب می‌شود، توسط رسانه‌های خاص به‌طور عجیبی پوشش داده می‌شود که هدف اصلی آنها، پیاده‌سازی سناریوی غربی – عربی است.

به نظر می‌رسد، عدم درک منطقی از وضعیت موجود در بدنه اجرایی کشور بدون توجه به تبعات آن بسیار خطرناک‌تر از اظهارات کانال‌ها و رسانه‌های معاندی است که تکلیفشان مشخص است. تشدید ذهنیت‌هایی که منافع ملی را هدف گرفته، عایدی جز بازی‌کردن در زمین دشمن ندارد و این «مینی» است که احتمال انفجار آن بیشتر از گذشته شده‌است. /۱۰۱/۹۶۹/م