کتاب "از جابر چه می‌دانید" منتشر شد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در دامغان، کتاب "از جابر چه می‌دانید" که در ردیف موضوعی سرگذشتنامه‌ها جای می‌گیرد، در سه فصل و ۱۸۶ صفحه به ابعاد مختلف زندگی و شخصیت جابربن عبدالله انصاری، صحابه والامقام رسول خدا (ص) که فیض درک وجود مبارک هفت تن از معصومین (ع) در طول عمر قریب به ۹۵ ساله اش، نصیب و روزی او شده است، پرداخته و این محدث بزرگ شیعه که بسیاری از ما تنها او را با عنوان نخستین زائر اباعبدالله (ع) می‌شناسیم را به شکلی جامع و مطلوب معرفی کرده است.

دومین کتاب منتشر شده از حجت الاسلام رجبعلی صرفی، محقق و پژوهشگر حوزوی؛ مشتمل بر بخش‌هایی با عناوین: زندگی نامه جابر، حضور جابر در اسلام، جابر ناشر فرهنگ در اسلام و چهل حدیث؛ تألیف شده و از سوی مؤسسه فرهنگی هنری ستارگان پرفروغ دامغان در قطع وزیری چاپ شده است.

نویسنده کتاب "از جابر چه می‌دانید" در بخشی از پیشگفتار این اثر آورده است: جابربن عبدالله انصاری به راستی از جمله انصار و صحابی بود که امام علی (ع) در شأن آن‌ها می‌فرماید: "سوگند به خدا، آن‌ها اسلام را همچون فرزند، با دست‌های گشاده و پربار و زبان‌های گویا و منطق رسا و کوبنده در دامنشان پرورش دادند (بی آنکه نیاز مادی به آن داشته باشند و هدفشان مادیات باشد)" و نیز فرمود: "سبقت گیرندگان با سبقت شان به اسلام، در پیروزی پیشی گرفتند و مهاجران نخستین فضل و برتری خود را یافته اند".

مؤلف این کتاب تأکید می‌کند: جابربن عبدالله انصاری کسی بود که هم اسلام او را پرورش دادو هم او اسلام را پرورش داد و سبب گسترش اسلام شد، در این میان جابر گوی سبقت را ربود و به قدری جلوه کرد که او را از "اصفیاء" برگزیدگان می‌دانند؛ این صحابه بزرگ اهل بیت (ع) علاوه بر ویژگی‌های برحسته‌ای که داشت، به دو موضوع مهم و سرنوشت ساز در مکتب اسلام اهمیت بسیار می‌داد، نخست پاسداری و نگهبانی عمیق و راسخ از خط راستین ولایت امیرالمؤمنین (ع) و دوم نقل و نشر احادیث پیامبر و ائمه معصومین (ع) و گسترش فرهنگ اسلام، به گونه‌ای که در تمام کتب احادیث نام او می‌درخشد.

گرچه جابربن عبدالله انصاری در ماجرای کربلا براثر پیری و نابینایی و علل دیگر حضور نداشت، اما نویسنده در این کتاب به خوبی نقش وی را در حفظ و گسترش اسلام ناب محمدی و مکتب تشیع تشریح نموده، نقل حدیثی از امام ششم (ع) که در این مجلد آمده، گواهی براین مهم است؛ امام صادق (ع) می‌فرماید: "بعد از شهادت امام حسین (ع) همه مردم مرتد شدند، جز چهارنفر: ابوخالد کابلی، یحیی بن ام طویل، جبیربن مطعم، جابربن عبدالله انصاری؛ سپس کم کم مردم به این افراد پیوستند و جمعیتشان زیاد شد."/۹۷۷/ت310/ب1