حرم داری یا حرمت داری؟!

به گزارش خبرنگار سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، در عالم گنجینه های گران بهای مختلفی وجود دارد. طلا، جواهرات، معدنیات و ... همه این گنجینه ها باید حفظ و حراست بشوند و نگه داری از هر کدام لوازم مخصوص به خود را دارد. گنجنیه های دیگری هم موجوداند که نگه داری از آنها آداب بسیار خاصی دارد. نگه داری از میراث فرهنگی که نشان گر آداب و فرهنگ یک ملَّت است از این قبیل است. ارزش مادی این امور هم به اندازه آجرها و کلوخ های آن نیست، بلکه نشانه تعالی و تمدن یک ملت در گذشته و درس آموز برای آیندگان است.

گاهی هم گنجنیه هایی وجود دارد که بسیار ارزشمند تر از موارد مذکور هستند. آنها «هویَّت های فرهنگی و معنوی» هستند. وظیفه همگانی حراست از مقام «قهرمان های ملِّی» است. لذا وظیفه ما در مقابل بزرگانی چون میرزا کوچک خان، امیر کبیر، رئیس علی دلواری و علمای ربانی این مرز و بوم بسیار خطیر است. آنان«هویت معنوی و فرهنگی» تمدن ما هستند، پس بدرستی باید آنها را حفظ و حراست کنیم. تا آیندگان ، گذشته پر افتخار خود را بشناسند و به آن ببالند و از آن الگو بگیرند.

حال اگر آن «هویَّت فرهنگی»، یک«ابر مرد» و یک «تاریخ ساز» چون «حضرت خمینی کبیر» (قدَّس الله نفسه الزکیَّه) باشد، این وظیفه به مراتب سخت تر می شود. مرد بزرگی که در تاریخ شیعه و کشور کم نظیر بوده است. حقیقت نورانی امام، نه یک گنجینه مادی و نه یک «میراث فرهنگی»، بلکه «گنجینه هویت بخش مذهبی و ملی» است، یک فریاد همیشه زنده علیه ظلم و بی عدالتی. نور درخشانی که جهان معاصر در مقابل عظمتش خضوع کرد.

آزاد مردی که آزدگان جهان را بیدار و استکبار را خوار کرد. کاخ پوشالی کفر و استکبار با جهاد اکبر آن سالک حق ، به شدت لرزان شد. از همین رو شیاطین جن و انس بدنبال خاموش کردن آن حقیقت بزرگ بوده اند. و حق جویان جهان تشنه فهم او.

اولین گام در نگاهبانی و حرمت داری از این «حقیقت نورانی» فهم تفاوتِ بین این گنج و دیگر سرمایه هاست. اگر کسی امام را صرفا حفظ «حرمش» بداند، آن حقیقت بزرگ را فهم نکرده. اگر کسی آن حقیقت بزرگ را فهم کرد، اجازه نخواهد داد اغیار بر آن آفتاب پر نور گرد و غبار بپاشند. «حرمت نگه دار امام» نخواهد گذاشت دوستان دیرین امام خوار شوند و دشمنان دیروز خمینی کبیر به بهانه ِمودَّت به حریم امام وارد شوند.

کسی که آرمان بلند خمینی کبیر در دفاع از مردم مظلوم در اقصی نقاط جهان از فلسطین ،سوریه و لبنان گرفته تا عراق، افغانستان و شمال آفریقا را فریاد نزند، چگونه مدعی نگهبانی از آن حقیقت بزرگ است؟

«هویَّت فرهنگی و معنوی خمینی کبیر» یک بنای تاریخی و یاد بود نیست که با تزیین و آیینه کاری بتوان آنرا حفظ کرد. خمینی کبیر یک «نور همیشه فروزان» است که باید بر تمام تاریکی های روزگار نور افشانی کند. او دست خداست که باید هر روز بر چهره اسکتبار سیلی بزند و دستگیر مظلومان جهان باشد. او آن «نورِهدایت گر» است که نگاه مردم را به مسئولین ضعیف و خائن را بینا تر کند.

امروز برخی از بیت المال بودجه می گیرند که نگهبان این حقیقت بزرگ باشند، ولی نه تنها در معرفی آن به حقیقت جویان جهان عاجزند، بلکه به هر فرد نابالغ و نا رشید، اجازه می دهند به حریم امام وارد شود و آن حقیقت بزرگ را تحریف کند.

اجازه می دهند تاجزادگان تفسیر های غلط و مغرضانه خود را از آن گنجینه عظیم رواج دهند و در مقابل توهین های وقیحانه او دم بر نمی آورند؛ آنها به خیال خام خود می خواهند، از گوگوش تا سروش را مرید آن حقیقت بزرگ کنند، امَّا نمی دانند که برف ها و یخ ها در مقابل آفتاب آب می شوند و نیستند که جذب شوند!

«هویت نور» در روشنایی و از بین بردن ظلمت ها است. در هویت بخشی یک جامعه و جهان نه در برقِ آینه کاری ها! بالهای«هویت نور» بر مجاهدین سایه افکن است نه یاران منتظری! «هویَّتِ نور» بر ظلمت های کفر و نفاق شدید است نه توجیه گر مذاکره با کدخدا!

نور همیشه به پیش می رود. کافی است جلوی آن حقیقت را مسدود نکرد . کافی است «حرمت نگه دار» خوبی برای او بود. او «حرم نگه دار» نمی خواهد!

«امین القلم»