آنچه "هلیا" نیاموخت

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، این روزها پارک "دشت بهشت" اصفهان شده‌است نمایه‌ای از برزخ جهنمی نوجوانان امروز، "قمه هلیا" شده است  ترند شبکه‌های اجتماعی و صفحات مجازی، خواص و عوام به سخن درباره هلیا مشغول‌اند؛  بعضی به ضعف خانواده اشاره دارند و برخی به ناکارآمدی نهادهای فرهنگی و اجتماعی، عده‌ای از قدرت اراده و انتخاب هلیا می‌گویند و عده‌ای نیزخودش را مقصر اصلی می‌دانند اما اصل ماجرا چیست؟

 به نظر می‌رسد دختر نوجوان اصفهانی می‌خواهد برای حفظ معشوقه‌اش مبارزه کند اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

 می‌خواهد در غیبت پدری که او و مادر و برادرش را تنها گذاشت،  مرد خانه باشد و از خانواده محافظت کند اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

 نوجوان است آن هم از جنس دختر، با ویژگی نیاز به طنازی، خودنمایی و به نمایش گذاشتن توانایی‌هایش؛ اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

ترامادول مصرف می‌کند، مثل پسرها لاتی حرف می‌زند و حریف می‌طلبد، چاقو در جیب دارد و خود را به دروغ هجده‌ساله معرفی می‌کند تا فریاد بزند که من بزرگ شده‌ام، مرا به رسمیت بشناسید و آدم حسابم کنید و اینگونه خود را به چشم‌هایی که نمی‌بینندش ثابت کند؛ اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

 نیاز دارد که به دیگران بفهماند که من دیگر بچه نیستم؛ من بزرگ شده‌ام؛ من توانایی دفاع از خودم را دارم؛ من در غیاب پدر، مرد خانه‌ام و می‌توانم از حریم مادرم محافظت کنم؛ اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

نوجوان است او نیازمند کسب مهارت است در برقراری ارتباطی که نیازمند خط قرمزهاست؛ اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

 ایام کرونا است و مدت مدیدی است که مدرسه و باشگاه و استخر تعطیل است و هلیا در خانه زندانی‌شده است و به‌دنبال فرصتی است برای تخلیه‌ی هیجانات خویش؛  اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

از سواد رسانه تنها اسم برند گوشی موبایلش را بلد است و چیزی از رژیم مصرف رسانه، از تفکر انتقادی و از مهارت نه گفتن به گوشش نخورده و در این هجوم اطلاعاتی شبکه‌های اجتماعی که بدون هیچ حریمی وارد ذهن و دل این نوجوان شده‌اند می‌خواهد به‌روز باشد، اهل رسانه باشد، اهل فضای مجازی باشد؛ اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

 فرزند طلاق است می‌خواهد مثل فرزند یک خانواده‌ی پایدار زندگی کند؛ می‌خواهد او را با انگشت اشاره به هم نشان ندهند و ضعف ناخواسته‌اش را به رخش نکشند،  ماتش نکنند و از جمع آدم حسابی ها کیشش ندهند. می‌خواهد نبودن پدر را احساس نکند. می‌خواهد طلاق مادر را نادیده گرفته و زندگی را از سر بگیرد اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

 می‌خواهد به‌عنوان یک دختر نوجوان تفریح کند،  خوش بگذراند، در کنار رفقایش لذت ببرد؛ اما یاد نگرفته‌است چگونه؟

به راستی دختران و خواهران ما اینها را آموخته‌اند؟ چه کسی مسئول آموزش این دختران است؟ مهارت‌آموزی از چه سنی باید شروع شود؟

آیا وقت آن نرسیده که دید چند‌عاملی را جایگزین دیدگاه‌های تک عاملی نماییم؟

چه کسی موظف است آرمان‌های دور از واقع نوجوانان را تعدیل نماید؟

آنچه فرهنگ جامعه‌ی ما را به ابتذال کشانده است عدم شناخت نسبت به موضوعات فرهنگیست. آیا وقت آن نرسیده تا با شناخت دقیق‌تر، شاهد اصلاحاتی واقع‌بینانه‌تر باشیم؟!

دختران این مرز و بوم از نگاه‌های ساده‌اندیش مسئولان پنهان مانده‌اند و این ندیده شدن، ولع دیده شدن در اجتماع را نتیجه می‌دهد.

هلیا نشان داد که حال بچه های ما خوب نیست.امروز به فکر عزیزانمان باشیم که فردا دیر است.

مجید شجاعی