نکات تفسیری آیه ۲۹ سوره مبارکه ابراهیم

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در کاشان، حجت الاسلام محمدرضا اسلامی تبار جمعه شب در ادامه تفسیر آیه ۲۹ سوره مبارکه ابراهیم که در مسجد آیت الله رضوی برگزار شد، گفت: چون معارف دین در تضاد با منافع  کفار و تبهکاران بود با ترویج بت پرستی به دنبال این بودند که مردم را از مسیر توحید منحرف کنند تا تهدیدی برای حکومت آن‌ها نباشند.

وی افزود: علمای یهودی در مدینه معتقد بودند بر اساس بشارت خداوند پیامبر از مکه ظهور خواهد کرد و آنها را نجات خواهد داد، اما زمانی که پیامبر مبعوث شد با گرایش مردم به طرف پیامبر و به خطر افتادن منافع آن‌ها اعلام کردند این پیامبر، آن پیامبری نیست که بشارت داده شده است.

امام جمعه موقت کاشان گفت: علمای یهودی پیامبر را به مانند فرزندان خود می‌شناختند، اما چون منافع آن‌ها به خطر افتاده بود او را انکار کردند و در مقابل خدا بت تراشی کردند تا از این طریق منافع و ریاست چند روزه آن‌ها ادامه داشته باشد.

حجت الاسلام اسلامی تبار با اشاره به اینکه انسان‌های جهنمی دو گروه هستند، افزود: همانگونه که مقصد نهایی همه مسافرینی که به طرف تهران در حال حرکت هستند تهران نیست، برخی برای رسیدن به مقصد فقط مسیرشان به طرف تهران است و بعد از رسیدن به تهران از تهران خارج می‌شوند، برخی افراد نیز جهنمی نیستند، اما مسیری که طی می‌کنند به طرف جهنم است و بعد از رسیدن به جهنم از جهنم خارج می‌شوند.

به گفته وی همه زندانیان مدت زندانی و حکم زندانی آن‌ها برابر نیست و هر زندانی یک جرم و یک حکمی دارد، برخی زندانیان مدت زمان زندانی آن‌ها مشخص است و بخشش و عفو شامل آن‌ها نیست، اما برخی از زندانیان دیگر با وجود مشخص بودن زمان زندانی آن‌ها بعد از مدتی مشمول عفو و بخشش می‌شوند و زودتر زمان تعیین شده آزاد می‌شوند.

حجت الاسلام اسلامی تبار پایه و اساس جامعه توحیدی بر دو رکن اساسی ارتباط خوب با خدا و ارتباط خوب با بنده خدا دانست و ابراز داشت: موحد واقعی کسی است که با خدا ارتباط و با مردم روابط عمومیخوبی داشته باشد و خوش رفتار باشد.

به گفته وی اگر انسان‌ها با خدا ارتباط خوب نداشته باشند با بندگان خدا نیز ارتباط خوبی نخواهند داشت.

امام جمعه موقت کاشان گفت: برای اینکه خداوند حساب ویژه‌ای برای بندگان خودش باز کند و بندگان خدا نیز در دایره عبادی خداوند قرار داشته باشند باید مومن واقعی باشند تا بتوانند بنده ویژه خدا باشند و خداوند برایشان احترام خاصی قائل شود./۱۳۰۷/