ماجرای قاب عکس دفتر رهبر انقلاب چیست؟ + عکس

تصویری از دیدار امروز آیت‌الله‌ «سید علی خامنه‌ای» رهبر انقلاب اسلامی با شیخ «ابراهیم زکزاکی» رهبر جنبش اسلامی نیجریه منتشر شد که نشان می‌داد، قاب عکسی از آیت‌الله‌ «سید عبدالحسین لاری» در دفتر رهبر انقلاب نصب شده است. 

_{^{تصویر آیت‌الله‌ «سید عبدالحسین لاری» داخل قاب عکس دفتر رهبر انقلاب}}

آیت‌الله سید عبدالحسین لاری متولد سال ۱۲۶۴ ه.ق (۱۲۲۶ ه.ش) هستند. ایشان در سن ۲۲ سالگی به درجه‌­ اجتهاد نائل گردید. در سال ۱۳۰۹ ه.ق (۱۲۷۰ ه.ش) با دعوت مردم لار به منظور رهبری مردم این شهر  به این منطقه عزیمت کردند. ورود ایشان که تقریباً مقارن با واقعه‌ی رژی (تحریم تنباکو) بود، تأثیر زیادی بر این واقعه و پیروزی مبارزات علیه استعمار انگلستان داشت. ایشان از زمان ورود به ایران تا شروع نهضت مشروطه، اقدامات و فعالیت‌های زیادی در جهت احیای احکام اسلامی و ارتقای سطح آگاهی سیاسی و اجتماعی مردم جنوب انجام داد. ایشان در سال ۱۳۰۳ ه.ش رحلت کردند. 

مرحوم آیت‌الله‌العظمی لاری در کلام رهبر انقلاب 

اعلام جهاد علیه اشغالگری انگلیس:  مردم نمی‌دانند که وقتی انگلیسی‌ها در بوشهر نیرو پیاده کردند، مرحوم آیةالله‌العظمی سیّد عبدالحسین لاری اعلام جهاد داد و مردم را مسلح کرد و خودش نیز مسلح شد و پیشاپیش مردم حرکت کرد.  _{^{(بیانات رهبر انقلاب در دیدار جمعی از روحانیون ۱۳۷۰/۱۲/۱۴)}}

نام لار در تاریخ اخیر ایران از نام مرحوم آیةاللَّه العظمی سید عبدالحسین لاری قابل جداکردن نیست. هر جا یادی از لار و نگاهی به تاریخ صد ساله، صد و بیست ساله‌ی اخیر کشور بشود، نام این مرد بزرگ در این تاریخچه، برجسته و درخشنده است. منطقه‌ی لارستان در صد و اندی سال پیش به همت این مرد بزرگ و کمک مردم این منطقه - مردم شهرها و عشایر - یک حرکت اسلامی بسیار پرماجرائی را در تاریخ ما ثبت کردند.

آن روزی که مسئله‌ی آزادیخواهی و مبارزه‌ی با استبداد در کمتر نقطه‌ای از کشور مطرح بود، در این منطقه به برکت روحانیتِ این مجتهد بزرگ و آگاه، مسئله‌ی مبارزه با استبداد برای مردم مطرح شد. آن روزی که مقاومت در مقابل اشغالگران خارجی برای بسیاری از ملتهای منطقه‌ی ما و ملت خود ما چندان معنای روشنی نداشت، مردم منطقه‌ی لارستان به رهبری این سید بزرگوار در برابر اشغال انگلیس ایستادند؛ در مقابل زورگوئی انگلیسها جان خودشان را کف دست قرار دادند.

مرحوم آیةاللَّه آسید عبدالحسین لاری در نامه‌ای به فرزند خودش مینویسد، فشارها زیاد است، اما من تا آخرین قطره‌ی خون خودم ایستاده‌ام. وقتی رهبر اینجور است، وقتی پیشوای مردم اینجور صادقانه می‌ایستد، به طور طبیعی عزم و اراده‌ی ملی در جهت درست به کار می‌افتد و ملتها را هدایت می‌کند.^{_{(بیانات رهبر انقلاب در دیدار مردم لار - نوزدهم اردیبهشت ۱۳۸۷)}}

رهبر انقلاب ( ۱۳۷۷/۰۱/۱۷):
^{مرحوم آقا سید عبدالحسین لاری در نوع خودشان، یک روحانی بینظیرند...
که من نظیرش را تا زمان خودمان - یعنی تا زمان امام خمینی - واقعاً در هیچ کس سراغ ندارم
با این عظمت مقام و شموخ آن مرتبه‌ی علمی و سیاسی و فرهنگی و آگاهی و شجاعت.}

اولین نمونه‌ی کوچک ولی پرمعنا از حکومت اسلامی: مرحوم آیت‌الله‌العظمی سید عبدالحسین لاری در میان علمای معاصر خود، از امتیازات ویژه‌ای برخوردار بوده است؛ و به گمان زیاد، همین ویژگیها موجب آن شده است که میرزای بزرگ مجدد شیرازی او را از سامرا و از حلقه‌ی گرم تعلیم و تعلم آن حوزه‌ی بزرگ ، و از میان شاگردان خود برگزیده، به منطقه‌ی فارس و بوشهر، که خود از وضعیت حساس آن به خوبی مطلع بوده است، گسیل دارد.

آن روز منطقه‌ی فارس و بوشهر، اسیر سلطه‌ی جبار نظامیان انگلیسی بود. و این قطعه‌ی خونین از میهن و ملت ما، از اشغال خشن و ظالمانه‌ی نظامیان و سیاستمداران انگلیسی، در رنج و مصیبت می‌زیست، مرحوم سید عبدالحسین لاری پرچم جهاد و مبارزه‌ی با اشغالگران را برافراشت و اولین نمونه‌ی کوچک، ولی پرمعنا از حکومت اسلامی را، در این خطه تشکیل داد.

بدیهی‌ست که عده و عده‌ی اشغالگران انگلیسی و رجال سیاسی و درباری دست‌نشانده‌ی آنان، توانستند بر مجموعه‌ی کوچک و مؤمن، ولی تهیدست پیرامون سید بزرگوار فائق آیند و آن بزرگوار و خانواده‌اش را به محنتی سخت دچار کنند؛ ولی ندای حق‌طلبانه و ظلم‌ستیز آن عالم دینی راستین را نتوانستند خاموش سازند.

آن روحانی جلیل‌القدر یک بار دیگر در جریان مشروطیت ایران، حضور روحیه قوی و ذهن روشن و درک عمیق خود از قضایای کشور را، به نمایش گذاشت. علم عدالت خواهی و مبارزه‌ی با استبداد قاجاری را، در منطقه‌ی فارس برافراشت.

بی‌شک آیت‌الله‌العظمی سید عبدالحسین لاری یکی از فقهای بزرگ و کم‌نظیری‌ست که به طور یکسان، عرصه‌ی علم دین، و صحنه‌ی جهاد و سیاست را، با مشعل فروزان وجود خویش روشن ساخته است. او یکی از مفاخر حوزه‌های علمیه، و یکی از شخصیت‌های برجسته‌ی تاریخ ایران است. _{^{(پیام رهبر انقلاب به گردهمایی بزرگداشت آیت‌الله سید عبدالحسین لاری - دوم اردیبهشت ۱۳۷۷)}}

ماجرای کالسکه مقامات تزاری روس و آیت‌الله لاری

«سید محمدتقی آیت‌اللهی» عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز و از نوادگان مرحوم آیت‌الله لاری در گفتگو با khamenei.ir به خاطره‌ای جالب از مکالمه با رهبر انقلاب اشاره کرد. در این خاطره آمده است:  پس از قبول قطعنامه از سوی ایران، قوای بعث حمله‌ی مجددی را به ایران آغاز کردند که در پی این حمله اعلام بسیج عمومی شد و بسیاری از ائمه‌ی جمعه به جبهه رفتند.

در آن زمان آیت‌الله خامنه‌ای هم به جبهه آمدند. مرحوم سید حسین آیت‌اللهی نوه‌ی مرحوم لاری که آن زمان امام جمعه‌ی جهرم بودند نقل می‌کند که یک شب آیت‌الله خامنه‌ای ما را برای شام دعوت کردند. ما به محل اقامت ایشان رفتیم و شام را با هم صرف کردیم.

بعد از صرف شام من به گمان اینکه ایشان احتمالاً حرف‌هایی با فرماندهان جنگ دارند و من نباید وقت ایشان را بگیرم بازگشتم که ایشان دنبال من فرستادند و گفتند که ما با شما این حرف‌ها را نداریم و درباره‌ی جد ما (مرحوم لاری) پرسیدند که بحث زیادی هم بین ما شد تا آنجا که من خاطره‌ای را که برادرم از پدرم شنیده بود برای ایشان نقل کردم.

ماجرا این بود که یک روز مرحوم لاری می‌بیند کالسکه‌ای در فیروزآباد فارس در حال حرکت است. می‌پرسد این کالسکه چیست؟ مشخص می‌شود افراد سوار بر آن چند کاردار و سفیر خارجی و مستشار روس هستند. به محض اطلاع از این موضوع حال ایشان به شدت منقلب می‌شود به‌گونه‌ای که سه روز لب به غذا نمی‌زند و می‌گوید آن غیرت مسلمانی کجاست که دشمن خارجی می‌تواند این‌طور در کشور اسلامی به راحتی حرکت کند؟

ایشان نقل می‌کند که رهبری پس از شنیدن این ماجرا فرمودند «ای کاش یک جو غیرت این مرد بزرگ در میان برخی سران کشورهای اسلامی بود تا این‌گونه تن به ذلت ندهند» و بعد فرمودند «فتوای آن مرحوم درباره‌ی اجناس خارجی با اینکه ده‌ها سال پیش صادر شده اما هنوز زنده است و برای امروز ما راهگشا است و باید فراروی استقلال اقتصادی ما قرار گیرد.»

گفتنی است، آیت‌الله عبدالحسین لاری، از علمای شاخص‌ مشروطه، در پاسخ به سؤالی درباره‌ی استفاده از کالاهای بلاد کفر چنین فرموده‌اند: «امروز آنچه پول از بلاد اسلامیه به بلاد خارجه می‌رود، اعانت به اعداء دین و استعداد کفار است برای ریخت خون [از] اسلام و مسلمین و حرام است استعمال آن‌ها سیاستاً و دیانتاً حفظاً للاسلام والمسلمین مگر در صورت اضطرار و عدم وجود اشیاء وطنی اسلامی به هیچ وجه من الوجوه.»