برای اینکه عرب ها فراموش نکنند

 آیا کنفرانس اقتصادی برگزار می‌شود یا نه؟ لغو می‌شود یا به تعويق می‌افتد؟ در سطح سران یا در سطح وزيران برگزار می‌شود؟ آیا اسرائیل به کنفرانس دعوت می‌شود؟ آیا کشورهای عربی در آن شرکت خواهند کرد یا نه؟ اینها سؤالاتی است که در پاسخ به آنها، مقالات و مطالب زیادی از مطبوعات عرب را به خود اختصاص داده و گویا مسئله‌ای جز این‌ کنفرانس برای ما وجود ندارد! گویا برپایی یا عدم برپایی آن سودی بزرگ و یا زیانی عظیم برای ماست. گویا با مشارکت اسرائیل کنفرانس ماهیت فرهنگی و صلح‌طلب پیدا می‌کند و بدون مشارکت اسرائیل، فرومایه و بی‌اعتنا به حقوق به‌حساب می‌آید! و بدین ترتیب اسرائیل پيروز شد و به دنبال آن، بذرهای جدایی و اختلاف بین کشورهای عربی کاشته شد و در این‌ میان اعراب از توطئه‌هایی که علیه آنان شکل‌گرفته و حوادث ناگواری که منتظر آنهاست چشم‌ پوشیدند‌.

حال باید از خود بپرسیم؛ 

- چه کسی دست در کشتار کودکان و زنان و تبعيد مردان و برهم‌زدن امنیت داشته و ادعا می‌کند که حق مردم فلسطین در اسکان‌ آنها را کاملاً رعایت کرده، چگونه اعتماد کنیم؟  

- چرا ما عرب‌ها، به اجرای قراردادهای بین‌المللی بیش از قراردادهای عربی التزام داریم؟ چرا ما پایبند به تعهدات خود هستیم و اسرائیل نیست؟ چرا آمریکا ما را - در صورت عدم رعایت تعهداتمان - مورد مؤاخذه قرار می‌دهد ولی جرات مؤاخذه و حتی سؤال‌کردن از اسرائیل را ندارد؟ 

- اگر مواضع اعراب را به کناری بگذاریم متوجه می‌شویم نتانیاهو قصد دارد صلحی را به اعراب تحمیل کند که به‌موجب آن امنیت، زمین، قدرت، تفاخر و تسلط بر همه جهان برای رفاه و آسایش اسرائیل تأمین گردد! در غیر این صورت اعراب و موافقین آنها، دشمنان ملت کوچک و صلح‌طلب اسرائیل می‌شوند، کشوری که در میان امواج انبوه جنگ‌طلبان، چیزی جز زندگی امن نمی‌خواهند!  

باید از یکدیگر بپرسیم چرا ایالات متحده، جهت برپایی کنفرانس اقتصادی دوحه، دیگران را تحت‌فشار شدید قرار می‌دهد؟ چرا بر ضرورت شرکت اسرائیل تأکید دارد و برپایی کنفرانس را بدون حضور اسرائیل بی‌ثمر می‌داند؟ در مجموعه این مسائل، چه منافعی برای آمریکا وجود دارد؟  

یکی از دلایل این موضوع - همان‌طور که بر زبان مسئولین آمریکایی جاری شده - آن است که الان وقت آن رسیده که آمریکا از کمک‌هایی که به اسرائیل می‌کند خلاص شود و این مسئولیت را بر دوش کشورهای عربی بگذارد. بعضی از مسئولین اسرائیلی نیز به طور پنهانی اعلام کردند که منابع منطقه برای ما کافی است و باوجود آنها لازم نیست دستمان را به‌سوی آمریکا دراز کنیم و چقدر عجیب است که آمریکا ادعا می‌کند هدفش ایجاد نوعی اعتماد و تفاهم بین اسرائیل و کشورهای عربی است تا به ازسرگیری مذاکرات آنها کمک می‌کنند. گویا مذاکرات هدف است نه وسیله. آمریکا توقع دارد ما اعراب در کنفرانس حاضر شویم و با اسرائیل مصافحه کنیم و با بلندپروازی‌های اسرائیل و سیطره‌اش بر سرمایه‌های اعراب موافقت کنیم اگر این‌ کار را نکنیم مخالف صلح هستیم! بنابراین پرده‌های مختلف سناریوی اسرائیلی - آمریکایی به دنبال هم تکرار می‌شود؛  

- شهرک‌سازی توسعه می‌یابد - بلدوزرها ويران می‌کنند - خانواده‌های فلسطینی تبعید می‌شوند - خودمختاری تهدید می‌شود - حادثه‌ای خشونت‌بار به‌عنوان عکس‌العمل‌های طبیعی پی‌درپی صورت می‌گیرد - شهرهای فلسطینی محاصره می‌شود و مذاکرات متوقف می‌شود. این پرده اول. 

- اما پرده دوم از یک سو اعلام‌ انزجار اعراب از اسرائیل و احساس نگرانی خالی و از سوی دیگر اسرائیل به دنبال فراهم‌کردن بهترین شرایط و مناسب‌ترین وضع برای تحمیل صلح و تحقق‌بخشیدن به امنیت خود است. گویی امنیت اختصاص به اسرائیل دارد. گویا منطقه از ملت‌هایی که حق زندگی توأم با آرامش دارند خالی است!  

و اما پرده سوم (قسمتی که اکنون شاهد آن هستیم) با نزدیک‌شدن زمان برپایی کنفرانس اقتصادی دوحه، اسرائیل از کاهش محاصره، آزادی بعضی از زندانیان و آمادگی برای ازسرگیری مذاکرات سخن‌می گوید و مطبوعات آمریکا در تمجید و ستایش از موضع‌گیری‌ها با هم رقابت می‌کنند گویی اسرائیل عقب‌نشینی از مواضع خودکرده که باید با اقدامات (عقب‌نشینی‌های)  بزرگ‌تری از جانب اعراب جبران شود!  

اینک ما و کشورهایی که به هر دلیل متوجه کنفرانس هستند باید رويدادهای زیر را به یادآوریم تا دچار فراموشی نشویم؛

- کشتار حرم حضرت ابراهیم (ع) در الخلیل

- عملیات خوشه‌های خشم و کشتار قانا.

- حفر تونل براق زیر مسجدالاقصی.

- شهرک‌سازی از سوی یهودی‌ها در قدس شرقی در اوایل سال جاری.

- درگیری مستمر بین فلسطینی ها و نیروهای اسرائیلی که مسلح به جدیدترین و کوبنده ترین سلاح ها هستند. 

- اشغال منازل فلسطینی‌ها و گسترش شهرک افرات بین بیت‌اللحم و قدس.

امیدواریم فراموش نکنیم که زمان به سود اعراب نیست و هر روز سرزمينی را از دست می‌دهیم و گروه جدیدی تشکیل می‌دهیم و متفرق‌تر می‌شویم. اگر نکات فوق را فراموش کنیم و کنفرانس برگزار شود، نتانیاهو باقدرت صاحب‌نفوذان صهیونیست، متکی به زرادخانه‌های آمریکا و مسلح به سلاح‌های هسته‌ای در تحمیل صلحی که ترسیم‌ می‌کند پيروز خواهد شد. 

به مشیت خدا او - تا زمانی که سرزمينی را اشغال کرده و یاحقی را غصب کرده  است - هرگز در ایجاد امنیت و آسایش برای ملت خود موفق نخواهد بود. هیچ دولت عربی چنین صلحی را نمی‌پذیرد و هیچ صلحی دائمی و امنیت گستر نمی‌شود مگر آنکه عادلانه و فراگیر باشد.