زبور معنوی و منشور توحیدی

به گزارش سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا، زمانه‌ای و جامعه‌ای خشن که در شعله‌های آتش کینه و جدال و منازعات قومی همه را گرفتار خود ساخته است. روزگاری که زمامداران مستبد، با خوف، خفت و فساد همه عرصه‌های حیات جامعه را مکدر کرده‌اند و عالمان با دنیاگرایی و اصحاب قلم و اندیشه با بی‌مسئولیتی، هر روز بر ناشکیبایی قومی، طایفه‌ای و فرقه‌ای دامن زده و وضع را بدانجا رساندند که حکمرانان متصلب و بی‌خرد عباسی به جانبداری از قومی و ترس از قوم دیگر، ناگزیر به تغییر مرکز حکمرانی از بغداد به سامرا شدند.

حاکمانی که همه مسائل کشور را با برق تیغ‌ شمشیرها و قدرت بازوان مسلمانانی عاری از معرفت و معنویت چاره‌جویی می‌کنند و آسودگی‌ خود را در عیاشی و فساد دانسته و امنیت و بقای‌خویش را در تفرقه و چندپارگی امت جست‌جو کرده و به کمک عالم نمایانان درباری و زورمداران عاری از دیانت و خصلت‌های انسانی، هر روز با طرح مباحثی خشک و بی‌روح در کلام و امور اعتقادی به مجادلات وتنازعات بی‌حاصل دامن زده تا معنویت، ظرائف و لطائف دینی که مغناطیس ربایش قلوب و روح‌های تشنه‌ی حقیت ایمان و اسلام است را خسته نموده و محروم از دامن مردان خدا و دین خدا نمایند.

 در زمانه‌ای که قلوب اهل ایمان‌ و عاری از تباهی متوجه مرقد پاک و آستان بلند حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام و دیگر امامان پاک امت است، حکومت به عناد با این بارگاه‌های نورانی به تخریب آن‌ها و قتل مومنان روی آورده است.

 از دگر سو تلاش دارد تا هر گونه تعامل علمی و معنوی اجتماع بزرگ اسلامی را با میراث‌دار معنویت و دانش و هدایت محمدی، امام هادی علیه‌السلام سد نماید. 

 در چنین زمانه و شرایطی رسالت امام که سکان‌دار هدایت جامعه و نگهبان و میراث‌دار معارف رسول‌الله و اهل بیتش است، به اتخاذ راهبرد و سیاست مدبرانه و روش‌های هوشمندانه ای‌ روی آورده تا به مسئولیت الهی خویش عمل نماید.

 حضرت که امان و امام جامعه است و سبب اتصال امت با خداوند و ملک با ملکوت، و مسئول سیراب کردن‌شان از چشمه‌سار همیشه جاری معارف آل‌الله است، باید با جامعه آفت زده سیاست، نظامی‌گری و فرقه گرایی، مقابله نماید.

 از سویی امکان و زمینه‌ای برای بیان معارف جامع و سلوک معنوی فراهم نیست و مردم دچار یأس و سرخوردگی‌اند، تدبیر امام در انداختن گفتمانی نو است تا آموزه‌های دین و سلوک زیبای زیست توحیدی را در ادبیات و قالب‌های نو و بی‌تنش عرضه بدارند. چنان‌که امام علی‌ بن‌ حسین علیهماالسلام بعد از واقعه خونین عاشورا در فضای یأس‌آلود و خفقان اموی چنین کرد. امام هادی نیز برای ابلاغ پیام و روح دیانت محمدی، ادبیات خاصی بر‌می‌گزیند که بسی هوشمندانه بود. 

ادبیات و گفتمان دعا و زیارت‌ برای انتقال پیام دین و معرفی مکتب آل‌الله!

آیین و آداب دینی شیعی با ادبیات غنی و رازگونه و جذاب، مفاهیم بلندی از آموزه‌های دینی، اخلاقی، معنویت و عرفان اسلامی را به همراه دارد و متون بر جای مانده از امامان شیعه عليهم‌السلام اسناد حقانیت معرفت ناب و دستور سلوک معنوی و انسانی و زیست توحیدی است که ترجمان روح بلند آن بزرگان و هیئت کامله انسان یعنی آل‌الله است. 

امام هادی علیه‌السلام در فضای خفقان، خشن و فرقه گرایی خود ساخته‌ی حکومت و منازعات فرعی و بی‌ثمر، برای ابلاغ و بیان معارف متعالی اسلام از ادبیات و قالب زیارت بهره جستند و به تبیین توحید، نبوت، امامت و ولایت پرداختند و در تقابل با گفتمان و سیاست حکومت مستبد عباسی که انقطاع کامل جامعه از پایگاه‌های نورانی و مرقدهای قدسی اهل بیت که همیشه مرکز الهام بخش جهاد و معنویت و معرفت بودند را با ادبیاتی جذاب‌و روشی خردمندانه زنده و به مرکز حرکت، امید و معنویت بدل ساخت. در همین ادبیات و قالب به طرح اندیشه سیاسی شیعه که کانون آن امام معصوم است؛ به جهاد فکری و معرفتی روی آورد و در ایجاد و گسترش فرهنگ معنوی دعا، مناجات، زیارت و تقویت پیوندهای روحی مردم با خداوند و اولیائش که مغفول مانده بود، تلاشی وافر و جهادی شایسته نمود.

 زیارت جامعه کبیره از این ذخایر و تراث معنوی متعالی و قدسی امام هادی و ره‌آورد این رهیافت و اندیشه از آن حضرت است.

 سروده عارفانه‌ای در باریابی به حریم‌های قدسی مرقدهای نورانی، انشا و توصیه و تعلیم فرمود. زیارتی که منشور توحیدی و عهدنامه ولایت و امامت است. زیارتی جامع در بازخوانی و تجدید عهد و سند تولی، تبری، ترنم و سروش نغمه‌های آسمانی و تجلی بخش عکس مه‌رویان بستان خدا و منشور توحیدی است. 

امروز این تراث گرانسنگ و منشور جاوید ولایت و عهدنامه مودت و ارادت به آستان‌های عزّ و کرامت آل‌الله از آن امام فرزانه و هادی امت در اختیار ماست و مفتخریم و بدان مباهات می‌کنیم که این زیارت نامه، زبور عاشقانه‌های ما به ساحت این خاندان کرم، عزت، علم، معنای حیات و صاحبان فضیلت‌‌های نورانی است. 

حجت الاسلام حمید احمدی