شدیدترین خشکسالی غرب آمریکا پس از ۱۲۰۰ سال

پژوهشگران دانشگاه کلرادو بولدر با استفاده از صدها شبیه‌سازی اقلیمی، الگوی شناخته‌شده‌ی «نوسان دهه‌ای اقیانوس آرام» (PDO) را دوباره بررسی کرده و ارتباط رفتار اخیر آن را با خشکسالی بی‌سابقه غرب آمریکا آشکار کرده‌اند.

نقش انسان در چرخه اقیانوس آرام

نوسان دهه‌ای اقیانوس آرام بیش از یک قرن است که توسط دانشمندان رصد می‌شود. این چرخه در بازه‌های چندده‌ساله میان دو حالت گرم و سرد جابه‌جا می‌شود. در فاز منفی، آب‌های سردتر در امتداد سواحل غربی آمریکا شکل می‌گیرند، مسیر طوفان‌ها به سمت شمال منحرف می‌شود و بارش باران و برف در جنوب‌غرب این کشور کاهش می‌یابد.

تا پیش از این، تصور غالب این بود که این چرخه تقریباً کاملاً درونی و مستقل از دخالت انسان است. حتی گزارش اخیر هیئت بین‌الدول تغییرات اقلیم (IPCC) با اطمینان بالا بر همین باور تأکید کرده بود. اما مطالعه تازه این دیدگاه را نقض کرده است.

بر اساس بیش از 500 مدل‌سازی اقلیمی، پژوهشگران دریافتند که از دهه 1950 تاکنون، بیش از نیمی از تغییرات PDO ناشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای انسان‌ساخت بوده، در حالی‌که پیش از آن، نوسانات طبیعی عامل اصلی به‌شمار می‌رفت.

جرمی کلاوانز، پژوهشگر پسادکترا در دانشگاه کلرادو و نویسنده اصلی مقاله می‌گوید: نتایج ما نشان می‌دهد خشکسالی و الگوهای اقیانوسی امروز، تنها یک نوسان طبیعی نیستند، بلکه عمدتاً نتیجه فعالیت‌های انسانی هستند.

گیر افتادن اقیانوس در وضعیت خشک

از دهه 1990 تاکنون، PDO در فاز منفی باقی مانده است؛ امری غیرمعمول که رطوبت را به سمت شمال می‌برد و جنوب‌غرب آمریکا را خشک‌تر می‌کند.

کلاوانز تأکید می‌کند: اگر این چرخه کاملاً طبیعی بود، انتظار داشتیم پس از رویداد قوی ال‌نینیو در سال 2015 دوباره مثبت شود. اما تنها برای مدت کوتاهی تغییر کرد و دوباره به حالت منفی برگشت؛ نشانه‌ای از اینکه عاملی بیرونی در کار است.

این عامل بیرونی همان گازهای گلخانه‌ای و ذرات آلاینده صنعتی است که چرخه طبیعی را به یک سمت سوق داده‌اند.

خشکسالی تاریخی و هشدار آینده

بر اساس داده‌های حلقه‌های درختان، دو دهه گذشته خشک‌ترین دوره جنوب‌غرب آمریکا از سال 800 میلادی تاکنون بوده است. امروز بیشتر مناطق غرب آمریکا درگیر خشکسالی هستند و سهم زیادی از آن‌ها خشکسالی شدید را تجربه می‌کنند. شدت این خشکسالی در 1200 سال اخیر بی سابقه بوده است. این موضوع بر مخازن آب، خاک، جنگل‌ها و رودخانه‌ها فشار بی‌سابقه‌ای وارد کرده است.

مطالعه هشدار می‌دهد اگر روند فعلی انتشار گازهای گلخانه‌ای ادامه یابد، PDO احتمالاً برای سال‌های طولانی در فاز منفی خواهد ماند و خشکسالی بزرگ قفل خواهد شد. این وضعیت، منابع آبی را محدودتر، خطر آتش‌سوزی جنگل‌ها را بیشتر و فشار بر کشاورزی و شهرها را شدیدتر خواهد کرد.

کلاوانز می‌گوید: این یک خشکسالی موقت نیست؛ بلکه دگرگونی اقلیمی در سامانه آبی منطقه است. برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران باید آن را جدی بگیرند.

ضرورت سازگاری و کاهش انتشار

روش‌های به‌کاررفته در این تحقیق می‌تواند پیش‌بینی‌های اقلیمی در سایر مناطق جهان را نیز دقیق‌تر کند؛ از جمله بارش در اروپا که تحت تأثیر الگوهای اقیانوسی دیگر قرار دارد.

به گفته پژوهشگران، جدا کردن اثر فعالیت انسانی از نوسانات طبیعی می‌تواند درک ما از روندهای بارش و خشکی در مقیاس‌های زمانی مهم برای برنامه‌ریزی را بهبود بخشد.

در نهایت، پیام برای غرب آمریکا روشن است: مدیریت منابع آبی که بر اساس گذشته‌ای پربارش طراحی شده، نیازمند قوانین تازه، سرمایه‌گذاری‌های نو و زمان است. هرچند PDO ممکن است در آینده تغییر کند، اما فشار ناشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای شانس بازگشت سریع را کاهش داده است.

این مطالعه که در نشریه Nature منتشر شده، بر اهمیت کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تأکید دارد. چراکه با کاستن از این فشار، احتمال بازگشت اقیانوس آرام به تعادل بیشتر خواهد شد و منطقه سریع‌تر از چرخه خشکسالی بیرون خواهد آمد.