دو هزار روز گذشت

آیت‌الله خسروشاهی که از خاندان علم، تقوا و فقاهت برخاسته و نسب شریفش به حضرت سیدالشهداء(ع) می‌رسد، از شاگردان برجسته امام خمینی(ره) و علامه طباطبایی(ره) بود. اجتهاد ایشان توسط بزرگان حوزه همچون آیت‌الله العظمی سید محمدصادق روحانی(ره) و آیت‌الله شیخ مرتضی حائری(ره) مورد تأیید قرار گرفت.

 

وی با نگارش، ترجمه و تحقیق بیش از ۲۵۰ اثر در حوزه‌های دینی، تاریخی، سیاسی و جریان‌های اسلامی، سهمی شایسته در گسترش معارف اسلامی بر جای گذاشت. احیای آثار بزرگانی همچون علامه طباطبایی و سید جمال‌الدین اسدآبادی نیز از جمله خدمات ارزشمند او به میراث فکری جهان اسلام به‌شمار می‌آید.

 

خسروشاهی نه‌تنها عالمی صاحب قلم، بلکه سیاستمداری انقلابی و دیپلماتی برجسته در عرصه تعاملات بین‌المللی حوزه‌های علمیه بود. نقش او در برقراری ارتباط میان مراکز علمی شیعه با الازهر مصر و همچنین گفت‌وگوهای فرهنگی با کلیسای کاتولیک در واتیکان، نمونه‌ای کم‌نظیر از تلاش‌های وی برای گسترش گفت‌وگوی ادیان و معرفی مکتب اهل‌بیت(ع) به جهان محسوب می‌شود.

 

حضور چندساله او در مصر نیز نقطه عطفی در زندگی‌اش به‌شمار می‌آید؛ جایی که با انتشار ده‌ها عنوان کتاب توانست گامی بزرگ در معرفی میراث علمی و فرهنگی اهل‌بیت(ع) به جامعه مصر بردارد.

 

از جمله ابتکارات ماندگار ایشان، تأسیس مرکز «بررسی‌های اسلامی» در قم (۱۳۵۲) و مرکز «فرهنگی اسلامی اروپا» در رم (۱۳۶۱) بود. هر یک از این مراکز با انتشار ده‌ها اثر ارزشمند، از جمله ترجمه قرآن کریم و نهج‌البلاغه به زبان‌های عربی، انگلیسی، ایتالیایی و آلمانی، در مسیر ترویج فرهنگ اسلام ناب نقش‌آفرینی کردند.

 

در سال‌های پایانی عمر نیز با همت بلند خویش، مرکزی فرهنگی همراه با کتابخانه‌ای بزرگ در پردیسان قم بنیان گذاشت که امروز به‌عنوان یادگار علمی و فرهنگی او باقی مانده است. آرامگاه این عالم فرزانه بنا بر وصیتش در گوشه‌ای از همان کتابخانه قرار دارد؛ جایی که زندگی علمی و معنوی او با میراث قلمی‌اش در هم تنیده است.

 

بدین‌ترتیب، مرور زندگی آیت‌الله خسروشاهی نشان می‌دهد که او نه‌فقط یک نویسنده و محقق، بلکه عالمی بین‌المللی و پلی میان حوزه‌های علمیه و مراکز علمی جهان بود؛ شخصیتی که تلاش‌هایش همچنان در حافظه فرهنگی و دینی امت اسلامی زنده است.