پایان رسمی افسانه «دست نامرئی» آدام اسمیت در آمریکا؛
چگونه «فاشیسم شرکتی» ترامپ از بخش خصوصی بیعت می‌گیرد
کاخ سفید از طریق کارت‌هایی به میزان «وفاداری» شرکت‌ها نمره می دهد، نمره‌ای که مبنای برخورداری یا عدم برخورداری این شرکت‌ها از بودجه فدرال، یارانه دولتی، تحفیف مالیاتی، مجوزهای خاص قرار می گیرد.
به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، اخیرا پایگاه خبری آمریکایی اکسیوس گزارش داد که کاخ سفید کارت‌های نمره‌دار را برای سنجش وفاداری ۵۵۳ شرکت به لایحه آشتی "بزرگ و زیبا" رئیس جمهور دونالد ترامپ به کار گرفته است، موضوعی که نشان می دهد رابطه‌ی بین بخش خصوصی و دولت ترامپ، به همان اندازه که ظواهر امر نشان می دهد، رضایت‌بخش نیست.
پایگاه خبری-تحلیلی «New Republic»، در مقاله‌ای به قلم تیموتی نوآه، این مساله را به عنوان یک چرخش بسیار مهم، با تبعات دامنه‌دار و عمیق بر سیاست و جامعه آمریکا در نظر گرفت.
به گزارشنیو ریپابلیک، دولت فدرال امروز بیشتر از سال ۱۹۲۹ الیگارشیک{اشراف-سالار} است، مراقبت های بهداشتی برای فقرا را کنار می گذارد تا بتواند مالیات برای ثروتمندان را کاهش دهد و به سرعت سازمان‌های نظارتی را که برای کنترل قدرت شرکت ها ایجاد شده‌اند، از بین می برد. مالیات پایین‌تر و مقررات‌زدایی چیزی است که الیگارک‌ها{صاحبان شرکت‌های بزرگ که نفوذ سیاسی چشمگیری دارند} بیش از هر چیز دیگری می خواهند، و اطمینان از این که ترامپ این را به آنان ارائه خواهد داد، دلیل این بود که افرادی مانند ایلان ماسک، تیموتی ملون و مریام آدلسون در سال ۲۰۲۴ از ترامپ حمایت کردند. کمالا هریس در کل از ترامپ بیشتر خرج کرد، اما هفت نفر از ده اهداکننده‌ی برتر کل انتخابات، به ترامپ کمک کردند.
پایان رسمی افسانه‌ی «دست نامرئی» آدام اسمیت در آمریکا/ چگونه «فاشیسم شرکتی» ترامپ از بخش خصوصی بیعت می‌گیرد
با این حال، قیمتی که الیگارک‌ها باید برای همه این‌ها بپردازند، کم نیست. وابستگی بیمارگون ترامپ به تعرفه‌های بالا، تهدیدهای بی‌پایان او برای بی‌ثبات‌کردن فدرال رزرو، و به طور فزاینده‌ای، خواسته‌های او از شرکت‌ها برای مطیع‌بودن، همه بیشتر از آن چیزی بوده که این پلوتوکرات‌ها{سرمایه‌سالاران فاسد} حاضر به معامله بر سر آن بودند. و حتی در حالی که ترامپ سازمان‌های نظارتی را، که عملیات منظم آن‌ها توسط قانون روش اداری ۱۹۴۶ دیکته شده است، از بین می بَرَد، {هم‌زمان} یک رژیم نظارتی جدید، بسیار کم‌تر پاسخ‌گو، بسیار آشفته‌تر را که توسط هوی و هوس های شخص رییس‌جمهور هدایت می شود، معرفی می کند.
پایان رسمی افسانه‌ی «دست نامرئی» آدام اسمیت در آمریکا/ چگونه «فاشیسم شرکتی» ترامپ از بخش خصوصی بیعت می‌گیرد
همان‌طور که بیل ساپوریتو، سردبیر سابق مجله فورچون، هفته گذشته در نیویورک تایمز نوشت:
به نظر می رسد که ترامپ در جر واجرکردن مقررات تجاری متعدد، قصد دارد آن‌ها را با اراده‌ی شخصی خود جایگزین کند.
خداحافظ، دولت اداری؛ سلام، شرکت‌گرایی فاشیستی
موسولینی گفته‌ی مشهوری داشت:" Tutto nello Stato, niente al di fuori dello Stato, nulla contro lo Stato " //«همه چیز در داخل دولت، هیچ چیز خارج از دولت، هیچ چیز علیه دولت). یا شاید باید بگوییم: "همه چیز درون ترامپ، هیچ‌چیز خارج از ترامپ، هیچ‌چیز علیه ترامپ."
قطعا این کفش انگ پای ترامپ است؛ بر اساس مقاله‌ای در ماه آوریل به قلم الکساندر استیل، خودشیفتگی بیمارگون ترامپ او را به کپی برابر اصل «ایل دوچه»{لقب بینتو موسولینی، رهبر فاشیست ایتالیا در زمان جنگ دوم جهانی}تبدیل می کند.
پایان رسمی افسانه‌ی «دست نامرئی» آدام اسمیت در آمریکا/ چگونه «فاشیسم شرکتی» ترامپ از بخش خصوصی بیعت می‌گیرد
ساپوریتو در مقاله خود در روزنامه تایمز، به تاسی از گِرگ ایپ نویسنده وال استریت ژورنال، نظریه جدید ترامپ را "سرمایه داری دولتی" نامید، اما این اصطلاحی است که موجب معادل‌سازی غلط بین آن‌چه ترامپ انجام می دهد و سیاست‌های اقتصادی رئیس جمهور جو بایدن برای ترویج تولید تراشه و انرژی پاک، می شود. چه از «لایحه تراشه و علم» و «لایحه کاهش تورم» دولت بایدن متنفر باشیم و چه عاشق آن، دست‌کم این قوانین از طریق ساز و کارهای قانون اساسی به دست آمد. ایده‌های ترامپ اغلب این‌گونه نیستند.
به عنوان مثال، در ماه آگوست، ترامپ به شرکت Nvidia اجازه داد تا تراشه‌های هوش مصنوعی را به چین بفروشد، اقدامی که قبلا به دلایل امنیت ملی مسدود کرده بود، به شرطی این شرکت، ۱۵ درصد از درآمد حاصل را به خزانه داری ایالات متحده تحویل دهد. همانند تعرفه‌های ترامپ، این یک مصداق از استفاده از قدرت کیف پول بود، قدرتی که قانون اساسی به رئیس جمهور اعطا نمی کند. قانون اساسی همچنین یک رئیس جمهور را تشویق نمی کند که به شرکت گلدمن ساکس امر کند که اقتصاددان ارشد خود را اخراج نماید یا شرکت اینتل را تحت‌فشار بگذارد که مدیرعامل خود را اخراج کند. در این موارد، شرکت‌ها توصیه های ترامپ را نادیده گرفتند، اما چنین خواسته‌هایی می تواند بسیار مخرب باشد.
پایان رسمی افسانه‌ی «دست نامرئی» آدام اسمیت در آمریکا/ چگونه «فاشیسم شرکتی» ترامپ از بخش خصوصی بیعت می‌گیرد
من بیشتر به مثال‌های دیگری علاقه مند هستم که هم ساپوریتو و هم ایپ ذکر کرده‌اند: ترامپ ادغام دو شرکت «نیپون» و «یو اس استیل» را تایید کرد، به شرطی که دولت ایالات متحده "سهم طلایی" را حفظ کند که به آن اجازه می دهد تا برخی از اقدامات آینده را که کارگران را تحت تاثیر قرار می دهد، وتو کند. اما من نمی‌دانم که آیا این اقدام در برابر یک چالش دادگاهی مقاومت خواهد کرد یا نه، و زبان به کاررفته در این توافق که به طور غیرضروری شخصا به اسم از ترامپ یاد می کند، در گوش من به طور نگران‌کننده‌ای طنین «اقتدارگرایی» دارد.
به گفته‌ی مایک آلن از خبرگزاری اکسیوس، کارت‌های امتیاز «وفاداری» حمایت یک کسب و کار مشخص را از ترامپ را به عنوان قوی، متوسط یا پایین رتبه‌بندی می کنند، بر این اساس که آیا و چگونه از تصویب «لایحه بزرگ زیبا» از طریق "پست های رسانه های اجتماعی، بیانیه‌های مطبوعاتی، شهادت‌های ویدیویی، آگهی‌های تبلیغاتی، [یا] حضور در رویدادهای کاخ سفید حمایت می کند." مطیع‌ترین شرکت‌ها، طبق گزارشی که از سوی کاخ سفید دست به دست شد، شامل Uber ، DoorDash ، United ، Delta ، AT&T ، Cisco ، Airlines for America و انجمن تولید کنندگان فولاد است.
پایان رسمی افسانه‌ی «دست نامرئی» آدام اسمیت در آمریکا/ چگونه «فاشیسم شرکتی» ترامپ از بخش خصوصی بیعت می‌گیرد
آلن مصادیق شرکت‌هایی را که نمرات پایین دریافت کرده‌اند، در گزارش خود ذکر نکرد، اما احتمالا آن فهرست شرکت‌های مراقبت‌های بهداشتی را نیز شامل می شود که از کاهش هزینه‌های کمک‌های درمانی در لایحه‌ی بزرگ زیبا پول از دست می دهند. صنعت داروسازی در حال حاضر از سیاست‌های دیوانه وار MAHA(آمریکا را دوباره سالم کنیم) وزیر بهداشت و خدمات انسانی، رابرت کندی جونیور، رنج می برد و نمی تواند خوشحال باشد که گزارش آتی وزارت بهداشت روی "گرایش‌های نسخه نویسی بیش از حد" در مورد داروهای سلامت روان برای کودکان متمرکز خواهد بود{که موجب کاهش یارانه‌های شرکت‌های داروسازی و همچنین کاهش فروش آن‌ها می شود}. از سوی دیگر ، تولیدکنندگان حشره‌کش‌ها و غذاهای فرا فرآوری شده باید کاری برای راضی کردن کاخ سفید ترامپ انجام دهند، زیرا گزارش آتی وزارت بهداشت ظاهرا به خطرات سلامتی ناشی از این صنایع نیز می پردازد.
موسولینی در ابتدا توسط شخصیت های عمومی در حدّ جرج برنارد شاو و وینستون چرچیل بابت نظم‌بخشیدن به ساعت حرکت قطارها در ایتالیا{که پیش‌تر معضلی عظیم در آن کشور بود} مورد ستایش قرار گرفت. اما در مجموع، «شرکت‌گرایی فاشیستی» عرضه‌شده توسط موسولینی در درهم‌شکستن اتحادیه‌های صنفی و کارگری در ایتالیا، آلمان ، اسپانیا و پرتغال بسیار موفق‌تر از خلق ثروت عمل کرد. اگر ما باج‌گیری علنی ترامپ در برابر دانشگاه‌ها{یعنی منوط‌کردن اختصاص بودجه فدرال به دانشگاه‌ها به اطاعت محض آنان در برابر سیاست دولت} را یک نوع گرم‌کردن و تمرین برای شرکت‌گرایی فاشیستی ترامپ در نظر بگیریم، پیامدهای مالی برای دنیای کسب و کار می تواند بسیار وحشتناک باشد. اما اگر تاریخ را مرور کنیم، متاسفانه کسب و کارها با شرکت‌گرایی فاشیستی مبارزه نمی کنند؛ آن‌ها کورمال کورمال راه را برای تثبیت آن هموار می کنند. این چیزی است که ما تا الان دیده‌ایم. حتی وقتی ترامپ الیگارک‌های آمریکایی را اذیت می کند، آن‌ها باز هم او را «یکی از خودشان» در نظر می گیرند.
ارسال نظرات