تولدی از تبار نور

به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، در شب‌های آرام قم، نوزادی چشم به جهان گشود که نامش با نور و نسبش با نَسَبِ نبوت گره خورده بود. سید مهدی، فرزند مرجع بزرگ شیعه آیت‌الله العظمی گلپایگانی، در خانه‌ای پر از عطر علم و تقوا رشد کرد؛ خانه‌ای که دیوارهایش با زمزمه‌های فقه و حدیث آشنا بودند.

از حجره تا افق‌های بلنداو در سایه‌سار پدر، گام به گام از مقدمات تا قله‌های اجتهاد بالا رفت. اما آنچه او را ممتاز کرد، نه فقط علم، بلکه روحی بود سرشار از عشق به مردم، و دلی که در برابر دردهای جامعه، بی‌قرار می‌شد.

سید مهدی، طلبه‌ای نبود که در حجره بماند؛ او پرنده‌ای بود که از پنجره‌ حوزه، به آسمان‌ خدمت پر کشید. و در این پرواز، خستگی برای او مفهومی نداشت.

قلبی که برای مردم می‌تپید

در وجودش، ترکیبی از عقل و عشق موج می‌زد. مدیری مدبر بود، اما دل‌سوخته؛ عالمی بصیر بود، اما خاکی و مهربان. هر جا نیازی بود، او پیش‌تر از همه می‌رسید. نه برای دیده شدن، بلکه برای دیده‌بانی دل‌های شکسته. او از آن‌دست انسان‌هایی بود که خدمت را عبادت می‌دانست و لبخند کودک یتیم را از هزاران درس و بحث، عزیزتر.

ردپای خدمت؛ از ایران تا اروپا

سید مهدی، با هدایت پدر بزرگوارشان، در تأسیس و اداره بیمارستان‌، مدارس علمیه، دارالقرآن‌الکریم، خانه‌های عالم و مراکز فرهنگی و خدماتی، نقشی بی‌بدیل داشت. اما نگاهش جهانی بود؛ در لبنان،به دنبال جنگ های داخلی و حملات رژیم صهیونیستی به خاک لبنان، مرکز فرهنگی الزهرا علیهاالسلام را بنا نهاد،و با سرپرستی و هدایت ایتام شیعه در لبنان و حضور در صحنه های خطیر آن کشور، نقطه عطفی را در تاریخ مرجعیت شیعه در جوامع اسلامی نمایان ساخت. در قلب اروپا و درشهر لندن، مجمع اسلامی جهانی را تأسیس کرد تا صدای اهل بیت علیهم‌السلام در گوش جهانیان طنین‌انداز شود.

او نه فقط معمار بناهای فیزیکی، بلکه سازنده بناهای معنوی در دل‌ها بود؛ دل‌هایی که هنوز هم با یادش می‌تپند، و از او به نیکی یاد می‌کنند.

پرواز زودهنگام، اما ماندگار

در ۳۱ شهریور ۱۳۵۷، در حالی که هنوز جوان بود و ۳۸ بهار بیشتر از عمرش نگذشته بود، در اوج شکوفایی، در مسیر خدمت پر کشید. اما رفتنش، خاموشی نبود؛ انفجار نوری بود که تا امروز، مسیر خدمت و اخلاص را روشن کرده است. او رفت، اما نامش در قلوب اهل قم، در حجره‌های حوزه، و در دل‌های علما و مؤمنان، جاودانه ماند. بزرگان حوزه از او به نیکی یاد می‌کنند و در برخی مشکلات و ناملایمات امروز جای خالی سید مهدی و تدابیر او در اداره حوزه را احساس می‌کنند.

میراثی از جنس نور

حاج آقا سید مهدی گلپایگانی، نه فقط یک روحانی، بلکه یک روح بزرگ بود؛ روحی که در کالبد خدمت دمید و در جان جامعه جاری شد. او با اخلاص، علم، و عشق، به چهره‌ای ماندگار تبدیل شد؛ چهره‌ای که هرگاه از خدمت بی‌ریا سخن گفته شود، نامش با احترام و اشک، زمزمه خواهد شد.

حجت‌الاسلام اکبری شاهرودی