تحلیلی بر توافق آتش‌بس غزه؛ چرا رژیم صهیونیستی توافق آتش بس را پذیرفت؟

جنبش حماس بامداد امروز اعلام کرد مذاکرات میان این جنبش و گروه‌های مقاومت فلسطینی در مورد طرح آمریکا، با هدف توقف جنگ علیه ملت فلسطین و تضمین خروج اشغالگران از نوار غزه، ورود کمک‌های بشردوستانه و تبادل اسرا به توافق منتهی شد.

رئیس جمهور آمریکا نیز در شبکه اجتماعی تروث سوشال نوشت: من بسیار مفتخرم که اعلام کنم اسرائیل و حماس هر دو مرحله اول طرح صلح ما را امضا کرده‌اند که بدان معناست که تمام گروگان‌ها به زودی آزاد خواهند شد و اسرائیل نیروهای خود را طبق خط توافق شده عقب خواهد کشید.

هرچند با توجه به تجربه توافق آتش بس ژانویه برای تبادل اسرا نمی توان به این توافق هم خوش بین بود و باید انتظار داشت که از فردای آزادی گروگان ها، رژیم صهیونیستی حملات به غزه را از سر بگیرد اما نکته مهم اینجاست که چطور رژیم صهیونیستی سرانجام در این برهه موافقت کرد که حملات را متوقف نماید.

این درحالی بود که در تل آویو ایتمار بن گویر وزیر امنیت داخلی و بتسالل اسموتریچ وزیر دارایی از ماه قبل با هرگونه آتش بس اعلام مخالفت کرده بودند. این دو وزیر تاکید داشتند که در صورت آتش بس در غزه، کابینه را ترک خواهند کرد که این امر منجر به سقوط کابینه می شود.

برخی ناظران باور دارند که این تصمیم بنیامین نتانیاهو ناشی از فشار سیاسی دونالد ترامپ در رابطه با این آتش بس باشد چراکه ترامپ علاقه دارد خود را مرد صلح و برنده جایزه صلح نوبل معرفی نماید. برخی دیگر نیز باور دارند افزایش فشارهای اجتماعی داخلی و خارجی از جمله اعتراضات خیابانی خانواده های گروگان های اسرائیلی و اعتراضات خیابانی در شهرهای مختلف جهان علیه جنایات رژیم صهیونیستی عامل این تظاهرات ها است.

با اینکه این عوامل تاثیرگذار هستند اما مساله اصلی جای دیگر و درون ساختار رژیم صهیونیستی است و اختلاف میان ارتش و دولت در رابطه با غزه دلیل ورود ترامپ و آمریکا برای حل مشکل است.

طی یکسال اخیر ارتش رژیم صهیونیستی به دلیل کمبود نیرو و فرسایش شدید یگان های رزمی و عملیاتی در غزه و تلفات بالا در نبرد چریکی با حماس خواستار عدم اشغال غزه و تلاش برای آزادی گروگان ها از طریق مذاکره بود. در مقابل کابینه ضمن پافشاری بر اعمال حاکمیت کامل بر غزه و اخراج فلسطینی ها به کشورهای آفریقایی، تاکید ارتش بر دشوار بودن اشغال کامل را به مُثابه نافرمانی از دستور سیاسی نخست وزیر تلقی می کرد.

برکنار یوآو گالانت از وزارت دفاع و تصدی این سمت توسط یسرائیل کاتز در همین راستا ارزیابی شد چراکه گالانت از موضع ارتش در کابینه حمایت می کرد اما کاتز در فضای سیاسی رژیم صهیونیستی مشهور است که تحت فرمان نتانیاهو قرار دارد.

برخی منابع تاکید دارند که حتی کنار رفتن هرتزی هالوی رئیس ستادکل و جانشینی ایال زامیر هم در همین راستا بوده است. هالوی مخالف ورود ارتش به داخل غزه و دادن تلفات در نبرد خیابانی بود و زامیر که نزدیکترین ژنرال چهار ستاره به نتانیاهو محسوب می شد و منشی نظامی نخست وزیر بود، با همین هدف وارد میدان شد.

البته زامیر که در ابتدا با طراحی عملیات ارابه های گدعون وارد میدان شد اما بعد از آنکه برای آزادی 48 گروگان در دو ماه 50 کشته روی دست ارتش رژیم صهیونیستی ماند، از موضع کنترل غزه دست برداشت و وی هم مانند هالوی با ژنرال های ارتش همراه شد که غزه قابل کنترل نیست.

زامیر برخلاف کاتز صرفا تکرار کننده مواضع نتانیاهو نبود و با فرماندهان نیروی زمینی علیه وزرای کابینه همراه شد و به همین دلیل در ماه های اخیر گزارش هایی در رسانه های عبری درباره اختلافات وی با کابینه در ارتباط با جنگ غزه منتشر شده بود.

سرانجام بنظر می رسد همانطور که در هفت اکتبر آمریکا به داد اسرائیل رسید و آنها را نجات داد این بار هم با دخالت ترامپ اختلاف میان ارتش و کابینه به سود نظامیان حل شد که این نشان می دهد که عمق نظامی و امنیتی روابط تل آویو واشنگتن از عمق سیاسی آن بیشتر است و احتمالا کناره گیر یان درمر از کابینه هم به همین دلیل بود.