خصیصه خاص سید الشهدا

به گزارش سرویس مانیتورینگ خبرگزاری رسا، کارشناسان شبکه های وهابی منکر خصایص سید الشهدا (ع) شدند.

در روایات بسیاری است که سید الشهدا از ابتدای خلقت آدم تا خاتم انبیا مورد توجه الهی و انبیا و اوصیا قرار گرفته و از ایشان ذکر و یاد نموده اند در این خصوص می توان به بحار الانوار، ج44، ص223، باب 30 رجوع نمود.

این چه خصیصه ای است که نه تنها پیش از ولادتشان، که بعد از ولادت و شهادت ایشان ذکری از او در زبان معصومین (ع) بوده است؟

همچنین نه تنها در لسان معصومین، بلکه بعد از شهادت امام همه موجودات مادی و مجرد، جن و انس، ملایکه زمین و زمان و... بر او گریسته و ایشان را به تعظیم یاد می کنند؟

در زیارات و روایاتی که درباره سید الشهدا (ع) وارد شده است، مساله تاثر موجودات عالم از واقعه شهادت آن حضرت، از جایگاه خاصی برخوردار است. در کمتر زیارتی از سید الشهدا (ع) است که به این مساله اشاره نشده باشد، به طور مثال در زیارت عاشورا که از معروفترین زیارات وارده است این گونه می خوانیم:

«یا ابا عبدالله لقد عظمت الرزیه وجلت المصیبه بک علینا وعلی جمیع اهل السموات والارض؛ یا ابا عبدالله سوگ و مصیبت تو بر ما و بر همه اهل آسمان ها و زمین عظیم وسنگین است». «کامل الزیارات ، باب 71، ص 176»

اگر چه هر کدام از انبیا و اولیا الهی به اقتضای امر الهی و نسبت به شرایط زمانی و مکانی و غیره که داشته اند، به اقتضای وظیفه، گوشه ای از فضایل و کمالات ذاتی خود را آشکار کرده اند ولی گویا شرایط در زمان حضرت سید الشهدا (ع) به گونه ای بوده است که موقعیت بیشتری برای اظهار کمالات روحی ایشان فراهم گردیده و خواسته الهی نیز تاکید بیشتری در پیاده شدن آن کمالات به حسب اقتضای زمان داشته است وحضرتش به عنایات الهی به آن اقتضا و خواست الهی پاسخ مثبت داده و به این ترتیب به حسب روایات در هر دو عالم واجد خصیصه هایی نسبت به سایر اولیای دین گردیده است.

آری برای تمام انبیا و اولیا حتی نبی اکرم (ص) و ائمه اطهار (ع) مقتضای ظهور آثار مقام نورانیت به تمام مراحل به حسب وظیفه حاصل نشد و این اقتضا را پروردگار از ازل برای سید الشهدا خواسته بود و آن حضرت نیز آثار مقام ولایت را به تمام معنا در مقابل آن مصیبت های عظیم ظهور دادند و چنانچه یکی دیگر از اولیای الهی غیر از ایشان حتی رسول خدا (ص) آنچه را که حضرتش مامور به ظهور دادن آن بود ظهور می داد، اما ایشان دارای این خصیصه شده و سیدالشهدا (ع) نام گرفتند.

بنابراین اگر همه انبیا و اولیا و ملایکه الهی و سایر موجودات، متوجه چنین شخصیتی بشوند و بر ایشان بگریند، هیچ استبعادی ندارد زیرا تنها اوست که چنین خصیصه ای را نسبت به دیگران واجد است هر چند پیغمبر اکرم (ص) و علی (ع) از ایشان افضل باشند.

اکنون به ذکر چند روایت که دال بر این خصیصه سیدالشهدا (ع) است می پردازیم:
1- از امام صادق (ع) روایت شده است که پس از آنکه رسول اکرم (ص) در زمان کودکی سیدالشهدا (ع) خبر شهادت ایشان را به ام السلمه می فرماید، ام سلمه عرض می کند: «از خداوند بخواهید که این امر از وی دور شود». حضرت در جواب می فرماید: خواستم ولی خداوند عزوجل به من وحی فرمود: «ان له درجه لا ینالها احد من المخلوقین ... مقامی برای اوست که هیچ یک از مخلوقین به آن نخواهد رسید». «بحار الانوار ، ج44 ، ص225 ، روایت 5»

توضیح حدیث:
1- روشن است که توسعه جمله «لا ینالها احد من المخلوقین » همه مخلوقین حتی انبیا و اولیای الهی و ملائکه مقربین را در بر می گیرد.

2- بعد از حالت رویایی که سید الشهدا (ع) جد بزرگوارشان را در کربلا زیارت کردند به اصحابشان فرمودند سپس جدم رسول الله (ص) با عده ای از اصحابشان را دیدم و ایشان به من فرمودند: «یا بنی انت شهید آل محمد وقد استبشر بک اهل السموات واهل الصفیح الاعلی فلیکن افطارک عندی اللیله ...؛ ای پسرم تو شهید آل محمد (ص) هستی و اهل همه آسمانها و اهل آسمان بالا به قدومت خوشحال خواهند شد پس امشب افطارت نزد من باشد....». «بحارالانوار ج45، ص3 »

بیان:
اطلاق شهید آل محمد (ص) به ایشان در حالی که اکثر و یا همه آل محمد (ص) به واسطه شمشیر و یا سم شهید شده اند خالی از ظرافت نیست. نیز جمله «وقد استبشر بک...اهل الصفیح الاعلی» به چه چیزی اشاره دارد؟ آیا می توان آن را جز به خصیصه خاص ایشان حمل کرد.

3- امام صادق (ع) فرمود: «زوروا الحسین ولا تجفوه فانه سید شباب اهل الجنه من الخلق وسید الشهدا؛ امام حسین (ع) را زیارت کنید و به او ظلم نکنید زیرا او آقای جوانان اهل بهشت از میان مخلوقات وسرور شهیدان است».
بیان:
تعبیر «لاتجفوه» در کلام معصوم نسبت به هیچ یک از انبیا و اولیای الهی دیده نشده در حالی که همگی به واسطه زحماتی که در راه هدایت مردم کشیده اند بر خلایق حق دارند. امام صادق (ع) با این تعبیر گویا اشاره به عظمت سید الشهدا (ع) در حفظ آثار و زحمات انبیا و اولیا می فرماید.

و همچنین عبارت «سید شباب اهل الجنه من الخلق» در حالی که همه اهل بهشت از جمله انبیا و اولیا جوانند، اشاره به برافروختگی خاص آن حضرت در جمال و کمال در بهشت دارد.
و نیز جمله «سیدالشهدا» همه شهدای عالم از آدم تا انقراض عالم حتی شهدای از انبیا و اولیا را در برمی گیرد اما این خصیصه را امام حسین (ع) به خود برگزیده است.

4- امام صادق (ع) فرمودند: «زمانی رسول خدا (ص) در منزل فاطمه (س) امام حسین (ع) را بغل داشت ناگاه گریه کرده و به سجده افتادند سپس فرمودند: ای فاطمه، ای دختر محمد، همانا خداوند علی الاعلی در همین خانه، و در این ساعت، در نیکوترین ساعت و بهترین هیئت خود را به من نشان داد و فرمود ای محمد آیا حسین را دوست داری؟ عرض کردم: پروردگارا، او نور چشم من و دسته ریحان من و میوه دلم و پوست میان دو چشم من است. پس در حالی که دستش را بر سر حسین گذارده بود فرمود: ای محمد مبارک باشد مولودی که برکات و درود ها و رحمت و رضوان من بر اوست و غضب و لعنت و سخط و عذاب و خواری و رسوایی من بر کسی باد که او را بکشد و با او بغض و کینه و درگیری پیدا کند. آگاه باش که او آقای شهیدان اولین و آخرین در دنیا و آخرت و سرور جوانان بهشت از میان تمام مخلوقات است». «کامل الزیارات ،باب 22،ص ،70 روایت 6»

بیان حدیث
الف- سِر گریه رسول اکرم (ص) در جمله «اذ بکی» گویا به خاطر جریان شهادت سید الشهدا بوده است.

ب – جمله «ان العلی الاعلی ترائی لی...» سجده حضرت رسول اکرم (ص) در برابر تجلی حضرت حق بوده است و اما اینکه این تجلی چگونه بوده است؟ نیاز به بحث جداگانه ای دارد. حال چه موجودی لایقتر و با عظمت تر در کمالات از حضرت سید الشهدا که حق سبحانه از طریق او بر حضرت رسول اکرم (ص) تجلی نماید و مقام نورانیتش بر ایشان «فی احسن صوره واهیا هیئه» ظاهر شود و پیامبر اکرم (ص) با دیده دل و حقیقت ایمان به مشاهده جمال الهی از طریق معیت و احاطه به حسین (ع) نائل گردد و به سجده بیفتند. از این بیان مختصر تا حدودی تکلم رسول خدا (ص) با حضرت حق سبحانه نیز ظاهر می شود. در هر حال این دیدن و تکلم دید و تکلم ظاهری و مادی نبوده است.

ج- مراد از دست گذاشتن پروردگار بر سر حسین (ع) همان دست رحمت خاص الهی است که جملات بعدی حدیث بیانگر آن است، نه دست مادی.

اما اینکه این واقعه در مقام شهود چگونه اتفاق افتاده که حضرت با چنین تعبیری آن را بیان می فرمایند اهل معنا خود بهتر آگاهند./1406/ 1409/ح