سبک زندگی امام حسن الگویی برای عموم است

حجت الاسلام حسین نوبری، استاد حوزه علمیه آذربایجان‌شرقی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا در تبریز با تبریک میلاد باسعادت امام حسن مجتبی(ع) اظهار داشت: آن حضرت در خانه وحی، پرورش یافت و در مدرسه توحید، و در آغوش لطف و مرحمت جدّش پیامبر گرامی اسلام مورد تربیت قرار گرفت.

وی با اشاره به این‌که امام حسن(ع) کریم اهل بیت و دارای مکارم اخلاقی بسیاری بوده است، گفت: یکی از علل محبوبیّت آن حضرت، همان اخلاق کریمه‌اش بود که همگان او را به خاطر داشتن صفات حمیده می‌ستودند. ادب، حِلم، فصاحت، صداقت، سخاوت، شجاعت، تقوا، عبادت، زهد، تواضع و سایر خصایص ستوده، همه در او جمع، و خُلق و خوی محمّدی حضرت بود.

این استاد اخلاق حوزه علمیه تبریز با بیان این‌که امام حسن عابدترین، زاهدترین و فاضل ترین مردم زمانه خود بود، تصریح کرد: در روایات آمده آن حضرت بارها و در جایی آمده 25 بار در طول عمر بابرکت خود، هنگامی که قصد حج می‌کرد با پای پیاده و چه بسا با پای برهنه عزیمت می‌فرمود.

حجت الاسلام نوبری با اشاره به حدیثی از پیامبر اکرم(ص) گفت: آن حضرت می فرمود؛ حسن فرزند و میوه دل من است هرکس او را بیازارد مرا آزرده و هرکه مرا بیازارد خدا را آزرده است؛ علاوه بر دانشمندان و نویسندگان بزرگ شیعه، علماء و بزرگان اهل سنت کتب بسیاری در شرح احوال و تاریخ زندگی آن حضرت نوشته اند.

وی ادامه داد: در ده ها کتاب تاریخی، روایی، تفسیر، اخلاقی و ...، فضایل و مناقب آن بزرگوار را بیان شده است؛ شیعه و سنی، به اتّفاق بر این عقیده‌اند که آن حضرت، یکی از اصحاب «کساء» است که آیه «تطهیر» در شأن آنان نازل شد؛ و طبق حدیث متواتر «ثقلین»، عدل قرآن، و نیز یکی از چهار نفری است که پیامبر او را برای مباهله با نصارای «نجران»، حاضر فرمود.

حجت الاسلام نوبری با بیان این‌که زهد امام به حدّی بود که دو بار در طول عمر بابرکت خود تمام اموالش را در راه خدا انفاق کرد، گفت: امام از حکومت و زمامداری، به خاطر حفظ مصلحت اسلام و مسلمانان چشم‌پوشی کرد. آن حضرت نمونه بارز رحمت الهی بود که دل‌های ناامید و اندوهناک را پر از امید و رحمت می‌کرد.

این استاد اخلاق حوزه علمیه تبریز با بیان این‌که سبک زندگی امام حسن الگویی تمام عیار برای عموم مردم است، افزود: او به دیدار ضعیفان می‌رفت؛ بیماران را عیادت می‌کرد؛ در تشییع جنازه‌ها شرکت می‌فرمود؛ دعوت مسلمانان را اجابت می‌کرد و اهتمام او بر این بود که مبادا کسی از ایشان رنجیده خاطر شود./935/ت303/ب1