کلید پیشرفت حقیقی

به گزارش خبرگزاری رسا، اقتدار نظامی جمهوری اسلامی ایران در ساقط کردن پهپاد فوق پیشرفته و گران‌قیمت آمریکایی که باعث حیرت جهانیان شد، مهر تأییدی بر توان فوق‌العاده کشورمان در دستیابی به قله‌های افتخار به شمار می‌آید.

 

این پیشرفته خارق‌العاده در حالی به‌دست‌آمده که مدیران جهادی همچون شهید طهرانی مقدم‌ها با کار سخت و شبانه‌روزی، ایران را از کشوری که حتی توان ساخت یک موشک را نداشت، به یکی از قطب‌های نظامی در سراسر دنیا ارتقا دادند، به‌نحوی‌که امروز کشورمان در تولید برخی از انواع موشک‌های کروز، رتبه نخست دنیا را داراست و از منظر توانمندی‌های نظامی در میان بیش از ۲۰۰ کشور دنیا حائز رتبه سیزدهم است.

 

حالا تصور کنید که به‌جای فرماندهانی که خود در خط مقدم میدان‌های رزمی و علمی بودند، کسانی در رأس هرم‌های حساس قرار داشتند که بیش از ساعات اداری و موظفی خود، تن به کار نمی‌دادند و تحقیق و توسعه یا مبارزه بی‌امان در میدان رزم را منوط به تأمین لوازم و تجهیزات می‌دانستند! یک روز بهانه می‌آوردند که، چون امکانات تحقیق موجود نیست، باید کار را تعطیل کرد و ای‌بسا به دلیل شدت کمبود‌ها به جهت تحریم‌ها، از مهاجرت خود و کوچاندن نیرو‌های تحت امرشان سخن به میان می‌آوردند.

 

یا روز دیگر، چالش‌ها و حضور طولانی در محیط کار را مغایر با استاندارد‌های به‌اصطلاح جهانی دانسته و بر لزوم تغییر شرایط کاری تأکید می‌کردند. همه این موارد با ضریب‌های متفاوت در محیط‌های علمی و صنعتی متأسفانه به‌واسطه حضور برخی مدیران رفاه‌طلب و تن‌پرور دیده می‌شود.

در مقابل، رویش‌های انقلاب باعث شده که طیف گسترده‌ای از جوانان متخصص، مستعد، پای‌کار و آماده‌به‌خدمت در جبهه‌های مختلف علمی و رزمی در شرایطی مهیای جهاد باشند که کشورمان در میانه تحریم‌های گسترده و همه‌جانبه قرار دارد. به فرموده رهبر حکیم انقلاب که سرمنشاء این چشمه جوشان و پرطراوت هستند: «جمهوری اسلامی روزبه‌روز قوی‌تر شده است.

 

حالا می‌شنوید میگویند تحریم و محاصره و از این حرف‌ها. از این محاصره‌ها و تحریم‌ها به‌مراتب بدتر در دوره جنگ بود. در میان همان تحریم‌ها بوده است که نیرو‌های نظامی دست‌خالی خودمان را امروز به اینجا رساندیم و از لحاظ توانایی‌های نظامی، جمهوری اسلامی در خط مقدم توانایی نظامی در این منطقه است. امکاناتی که جمهوری اسلامی توانسته است با قدرت، با ابتکار، با استفاده از خلاقیت خود و با جوشش درونی به وجود بیاورد، چشم‌ها را خیره کرده است.

 

در زمینه‌های گوناگون علمی و فناوری و پیشرفت‌های گوناگون هم که جای خود دارد و روشن است، که یک نمونه‌اش این مسئله انرژی هسته‌ای است. این‌ها همه در دوران تحریم و در دوران فشار، به دست ملت ایران آمد. یعنی تحریم‌ها نه‌فقط اثری نکرد، بلکه اثر عکس کرد؛ نیرو‌های درونی را به فکر واداشت و به حرکت وادار کرد.» (۲۳ شهریور ۸۶)

در فراز‌هایی از «بیانیه گام دوم انقلاب» نیز از «مدیریت جهادی» سخن به میان آمده که عاملی بسیار کلیدی و مهم در اداره کشور به شمار می‌آید، به این اعتبار که حل مشکلات و موانع داخلی با توجه به رویکرد انقلابی و جهادی ارتباط معنادار و مستقیم دارد. چرا این‌قدر بر روحیه جهادی و الگو گرفتن از دفاع مقدس اصرار داریم؟

 

اولین علت آن است که رزمندگان اسلام در جنگ تحمیلی، از همه قدرت‌های جهانی چشم‌پوشیده بودند و چشمداشتی به تجهیزات و امکانات نداشتند. همه ابداعاتی که در کوران جنگ به دست آمد و امروز باعث شده جمهوری اسلامی به بیش از ۵۰ کشور دنیا صادرات تجهیزات و قطعات نظامی داشته باشد نیز درست به دلیل همین چشم‌پوشی از وعده و وعید‌ها به دست آمد.

 

برخلاف ارتش صدام که از ده‌ها کشور برای مقابله با نیرو‌های ایرانی، مزدور بکار گرفته بود، بسیج، سپاه و ارتش یک‌تنه به میدان رفتند و هیچ‌گاه منتظر سازمان‌های بین‌المللی یا کشور‌های دوست و همسایه نشدند. علت دوم که از دلیل اول به‌مراتب مهم‌تر است، به توکل رزمندگان به وعده‌های الهی بازمی‌گردد.

 

پشتوانه دشمنان ما آمریکا، شوروی و غرب بود و تکیه رزمندگان ما بر اساس منظومه و مکتب امام (ره) به آموزه‌های وحیانی و آسمانی و سوم اینکه، در دفاع مقدس، جوانان همه‌کاره بودند و میانگین سنی فرماندهان جنگ بالاتر از ۳۰ سال نبود.

سؤال اینجاست که چرا در برهه فعلی که قطعاً شدت حملات و تحریم‌های دشمن، کمتر از دوران دفاع مقدس است، به پیروزی قاطع در میادین اقتصادی و سایر حوزه‌هایی که با غرب دچار چالش جدی شده‌ایم، دست نمی‌یابیم؟ پاسخ را باید در فقدان این سه مؤلفه جستجو کرد. در حال حاضر، مدیرانی بعضاً فرسوده، ناکارآمد، کم‌تحرک، منفعت‌طلب و تشنه شهرت و ثروت، سکان هدایت برخی از نهاد‌ها وبخش‌ها را در دست دارند که حاضر نیستند به قواعد کار جهادی تن دهند، چون همه پل‌های پشت سر خود را خراب کرده و به مدیریت سکولار و غربی روی آورده‌اند.

 

این جماعت در حالی به کار سازمانی غربی و مدرن امروزی به شکل بیمارگونه وابستگی دارند که به لوازم آن‌که عبارت است از سخت‌کوشی و تلاش مداوم و بی‌وقفه، التزام ندارند و فقط آروغ روشنفکری و وابستگی می‌زنند. واقعیت آن است که کشور‌های متحد آمریکا و غرب که امروز در دنیای اقتصاد و تکنولوژی حرفی برای گفتن دارند، ازجمله کره جنوبی و ژاپن، به خاطر اهتمام و پیوستگی به تحقیق و توسعه و کوشش مجدانه به این درجه رسیده‌اند وگرنه در بسیاری از کشورها، وزارتخانه‌های آمریکایی مشغول فعالیت‌اند، اما مردمان آن کشور، سهمی از پیشرفت و توسعه ندارند.

در مباحث اقتصادی نیز الگو و الهام‌بخش این طیف معدود، کشور‌های اسلامی از قبیل ترکیه و مالزی و ارتباط این دو با آمریکا و سازمان‌های تحت نظر غرب ازجمله سازمان تجارت جهانی است، حال آنکه واقعیت امر آن است که نه ترکیه و مالزی، بلکه همان‌گونه که پیش‌تر ذکر آن گذشت، هر کشور صاحب‌نام در حوزه اقتصاد به دلیل اتکا ۱۰۰ درصدی بر توانمندی‌ها و حراست از ظرفیت‌های داخلی در برابر گزند‌ها و سوءاستفاده‌های خارجی به رتبه‌های جهانی صعود کرده است.

 

اگر واقعاً مدل فکری برخی از غرب و کشور‌های ملهم از آن باشد، باید به جنگ شدید تجاری میان آمریکا با اروپا و چین هم نیم‌نگاهی بیندازند و تحلیل کنند که این نبرد واقعاً به چه دلیل روی داده است؟ تأکید ترامپ بر شعار «اول آمریکا» با حمایت از صنعت و توان داخلی شکل‌گرفته و هر کشوری که بخواهد به رتبه‌های برتر جهانی در اقتصاد و ... دست یابد یا جایگاه خود را حفظ کند، چاره‌ای جز تکیه به نیرو‌های بومی خود ندارد.

بنابراین، پیشرفت حقیقی زمانی محقق می‌شود که دارای مؤلفه‌هایی همچون حفظ روحیه انقلابی، حرکت جهادی، حفظ عزت و هویت ملی و به عبارتی برخوردار از عمق و اتکا به پایه‌ها و استوانه‌های زوال‌ناپذیر داخلی باشد. از این رو، چنانچه به این مؤلفه‌ها، ایمان الهی و توکل به وعده‌های وحیانی اضافه شود، همچون توانمندی‌های اعجاب‌آور نظامی، چنان پیشرفتی در سایر بخش‌های کشور روی خواهد داد که حیرت دوست و دشمن را به دنبال می‌آورد. /۱۰۱/۹۶۹/م