بگذارید برای کرونا بخوانیم «الفاتحه مع‌الصلوات»

به گزارش خبرگزاري رسا، «سجاد سیف» مدیرمسؤول نشریه پُرسون در یادداشتی نوشت:

هر آغازی پایانی و هر آمدنی رفتنی... این امیدی است که همه ایرانی ها همانند هر انسان دیگری که در این کره خاکی گام برمیدارد درباره سرنوشت ویروس کرونا در ذهن میپرواند و آرزوی رفتن آن را دارد.

این همه زخم از لوث وجود کرونا نهان نیست، روزی که این ویروس منحوس برای اولین بار از شهر ووهان چین برآمد تا روزی که برای اولین بار در شهر قم ظاهر شد و همراستا با آن به سرعت در جای جای جهان پخش و به سرعت بسیاری را آلوده و درگیر نمود یادداشت ها، تحلیل ها، گفت‌وگوها، مصاحبه ها، نقل قول ها، توصیه ها و بیان فضل های زیادی منتشر شده است.

باهم گوشه‌ای از آنچه اتفاق افتاد را مرور می‌کنیم:

کرونا نخست داستان تکراری انکار، توجیه و قبول بود.

از ورود ویروس در هر کشوری تا بیان پشت و پرده های ظهور آن تا کشته های که هر روز بر آمار آن افزون میشود و سوال های که چه شد پرواز ها متوقف نشد و ووهان ،ماهان و سوهان دست به دست هم دادند تا کرونا ریشه بدواند خواندن متن چه شد هنگ کنگ در همسایگی چین با تدابیرش قِسِر‌ در رفت تا تیکه های برگزاری جلسات ستاد کرونا به صورت هفتگی و رسیدن به جمال دکتر جهانپور و ادبیات خاص او برای گفتن آمار هر روز و دیدن از خودگذشتگی و ایثار و فداکاری پرستاران و جامعه پزشکی و ثانیه به ثانیه آه و اشک و امید و رقص و آواز دسته جمعی پرستاران دلگیر و گلایه مند و درک ارتش فداکار و ورود سپاه پشتیبان و به میدان آمدن آنها در ساخت بیمارستان صحرایی(زدن رکورد ساخت بیمارستان!) و رزمایش بیولوژیکی و حفظ خط مقدم و قدردانی مردم تا تعطیلی اماکن مذهبی و عقلانیت تاریخی رهبران مذهبی و جهل و نادانی و گردن‌کلفتی و کج‌اندیشی عده‌ای شل‌مغز در شکست درب حرم تا سخن زیبا و جان‌دار تولیت آستان قدس رضوی آنجا که خود را در حفظ سلامت زائران مسئول دانست و از دست دادن بسیاری از چهره ها و مردم کشورمان از فاطمه رهبر، مجتبی فاضلی، راه‌چمنی، سید محمد میرمحمدی، حجت‌الاسلام خسروشاهی و‌‌... تا تعطیلی مجلس از همان روزهای اول تا به کار گرفتن کارمندان و کارگران مظلوم تا بالا رفتن سطح اضطراب و افسردگی در جامعه و مشکلات جسمی،روحی و عاطفی و بی طاقتی در خانه ماندن زن و بچه و پیر و جوان و دست های خالی خانواده ها و شرمندگی شب عیدی پدران از تامین مایحتاج زندگی تا گرانی و سفر پزشکان بدون مرز و دیپورت آنان و سوال بی پاسخ مانده!

تا کمک های که از چین و دیگر کشورها آمد و از این دست در دست دیگر نهادیم تا خودمان را قوی نشان دادیم و به آمریکا هم کمک صادر کنیم!

تا رذالت عده ای زالو صفت که ذات کرونا، ذات آنان بود و بی توجه به جان آدم ها با احتکار و گران فروشی تا تعطیلی کسب و کارها و بیکاری و خرج کردن معرفت و درک خیلی ها برای بخشیدن اجاره مغازه، همه و همه نشان از تلاش هر جناح و گروه و دسته ای با هر نوع نگرشی داشت که برای برگشتن کشور به حالت عادی در تلاش بودند.

اساسا ضد حالی که ایرانی ها از کرونا خوردند بیش از هر کشوری در دنیا بود! دلیلش هم واضح است؛ کم که بلا ندیده اند مردمان این سرزمین... اینکه وارد مرحله بعد شدیم و یا می‌شویم، خود طنز تلخی است!

از طرفی عید بیاید و این وضعیت ؛ اعصابی نمی‌ماند دیگر... چطوری ایرانی!؟
آنچه گفته شد گریز کوتاه بر کرونا بود. نقدها و کوتاهی ها را بگذاریم و بگذریم که جمعه ها ماندگار شد تا روحانی بیدار و گام اول؛ کار آخرش شود...

در این میان ما فرصت یافتیم قدر روزهای بدون کرونا را بدانیم و بیاندیشیم بر نعمت یک روز بدون کرونا بودن...

کتاب ها را باز کردیم و تمام ادیان دست به دعا بردند اما دست آلوده ما در دامان دانشمندان که چشم از انها برنداریم تا واکسنی بیابند...

در این قرنطینه دور بودم از هم؛ کتاب بینایی در دست گرفتیم و درست که تنظیمات خوابمان بهم ریخت اما سخن از آفتاب گفتیم و با وجود بیداری؛ خو با شب نگرفتیم...

امروز بر دوش هر انسان هوشیار و دغدغه‌مند و با وجدانی است که همچنان به قطع زنجیره انتقال کرونا کمک نماید و مسائل و الزامات پیشگیری را رعایت کند‌.

اگر چه اعتقاد دارم آنچه توانست کرونا را تا حدودی مدیریت کند همین تعطیلات به اجبار عید نوروز بود اگرنه دولت انگار شهامت قرنطینه کامل و تعطیلی ندارد! اگر بناست بر سرکارمان برگردیم؛ پس بایست مسائل و توصیه‌های بهداشتی را بیش از گذشته رعایت کنیم.

با این بازگشت به کار احتمال به هدر رفتن زحمات خود دولت، مردم صبور و سختی کشیده و در قرنطینه مانده بسیار خواهد بود.

انتظار اندکی تامل می‌رود تا مجال آه نیابیم و همه با هم برای کرونا و برای همه خوبی ها و بدی های که نشانمان داد؛ بخوانیم:الفاتحه مع الصلوات./1360/