امام محمدباقر؛ احیاگر فرهنگ کتابت حدیث
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، سرکار خانم فاضله، دانشفر استاد حوزه علمیه، امروز ظهر در مراسمی که از سوی معاونت فرهنگی مدرسه علمیه حضرت زینب کبری(س) به صورت مجازی برای اساتید و طلاب این مدرسه علمیه برگزار شد، گفت: امام محمدباقر(ع) اولین امامی هستند که از پدر و مادر علوی و فاطمی هستند.
وی با بیان اینکه امام محمدباقر(ع) در سن کودکی با حضور در کربلا شاهد واقعه عاشورا بودند، ادامه داد: پیامبر اکرم(ص) درخصوص این امام همام خطاب به جابر می فرمایند: جابر سلام ما را به فرزندمان برسان.
دانشفر با اشاره به این که حضرت با اندیشههای انحرافی که بعد از رحلت رسول الله(ص) در جامعه اسلامی سایه گسترانده بود به مبارزه پرداختند، عنوان کرد: انحراف به گونه ای جامعه اسلامی را فراگرفته بود که مردم سؤالات دینی خود را از علمای درباری میپرسیدند اما بعد از واقعه عاشورا مردم به امام عصر خود مراجعه میکردند.
استاد حوزه علمیه ادامه داد: البته این نکته هم حائز اهمیت است که زمان امام سجاد(ع) نیز مشکلات و شرایط سخت وجود داشت ولی مردم می دانستند که سؤالات خود را از امام خود باید بپرسند.
وی در ادامه به تهاجمهای فرهنگی که در زمان امام باقر(ع) و امام صادق(ع) اتفاق افتاده بود اشاره کرد و گفت: اولین کاری که خلفا بعد از وفات پیامبر اکرم(ص) انجام دادند جعل و نشر و کتابت حدیث بوده است، البته در تاریخ علیرغم اینکه خلفا اجازه پخش صحیح احادیث را نمیدادند افرادی بودند که نقل درست حدیث را به صورت زبانی، نوشتاری و .. به عهده داشتند.
دانشفر ادامه داد: دیگر تهاجم رواج اسرائیلیات و داستان هایی که از تورات و انجیل بود که به عنوان آیات قرآن کریم بین مردم رواج میدادند؛ بنابراین دومین کار حضرت رد کردن اسرائیلیات بوده است.
استاد حوزه علمیه بیان داشت: در زمان امام باقر(ع) یک انقلاب وسیع اتفاق افتاد و در واقع عمل بسیار مفیدی که در زمان دو بزرگوار رخ داد تشکیل مرکز علمی بود و حضرت بنیانگذار حوزه علمیه هستند.
وی بیان کرد: در بین ائمه شیعه بیشترین روایت شیعی در زمان حضرت علی(ع) بود و بعد از ایشان امام باقر(ع) و امام صادق(ع) به دلیل شرایط خاص سیاسی و اجتماعی جامعه اسلامی بیشترین روایت را ذکر فرمودند برای همین ما را شیعه جعفری مینامند.
دانشفر در پایان با استناد به کلام امام محمدباقر(ع) به توصیف ویژگی شیعیان پرداخت و خاطرنشان کرد: همانا شیعه واقعی کسی است که اهل بذل و بخشش باشد، با کسانی که دوست هستند و یکدیگر را زیارت میکنند این دوستی برای زنده نگاهداشتن امر ما باشد، هنگام غضب انصاف را رعایت کند، شکرگزار بودن و از اسراف اجتناب داشته باشد، اهل آزار رساندن نیستند، اهل اعتدال بوده و برای همسایگان برکت محسوب میشوند./813/پ202/ب1