آیا "نیتِ" شکستن روزه واجب چه حکمی دارد؟

به گزارش خبرگزاری رسا، از مسائل مربوط به احکام ماه مبارک رمضان «نیت» است که البته پایۀ هر عبادتی شمرده می‌شود. بر این اساس فرد روزه‌دار می‌تواند از همان روز اول ماه تا آخر ماه را نیت کند و یا هر روز نیت روزه کند که وجه اول طبیعتاً مطلوب‌تر است. در هر صورت نیت به گونه‌ای نیست که حتماً انسان نیت روزه را از قلب خود بگذراند یا مثلاً بگوید فردا را روزه مى‏‌گیرم بلکه همین قدر که براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب کارى که روزه را باطل مى‏‌کند انجام ندهد، کافى است و براى آن که یقین کند تمام این مدت را روزه بوده، باید مقدارى پیش از اذان صبح و مقدارى هم بعد از مغرب از انجام کارى که روزه را باطل می‌‏کند خوددارى کند.

اما در این بین نکتۀ حساس و قابل توجهی که وجود دارد، عدم رجوع از نیّت در طول ایام روزه‌داری است؛ با این توضیح که ممکن است فرد روزه‌دار (روزه‌های واجب) به دلایل متعددی مثل ضعف شدید بدن، برای لحظه‌ای نیت کند روزۀ خود را بشکند؛ در چنین شرایطی روزۀ وی باطل می‌شود، اما چنانچه نیت کند چیزى را که روزه را باطل می‌‏کند به‌جا آورد، در صورتى که آن را انجام ندهد، روزه‌‏اش باطل نمی‌شود. (آیت الله خامنه‌ای)

یا این‌طور گفته‌اند اگر شخص نیّت کند چیزى را که روزه را باطل مى‌کند به‌جا آورد، مثلًا تصمیم بر خوردن غذا بگیرد، روزه‌اش باطل مى‏‌شود، هرچند اصلًا غذا هم نخورد، مگر این‏که در آن حال توجّه نداشته باشد که فلان عمل روزه را باطل مى‏‌کند، هر چند در هر صورت کفاره ندارد. (آیت الله مکارم)

نکتۀ مهم دیگر اینکه حتی تردید در انجام یا ترک روزه سبب ابطلال روز است؛ به این ترتیب هرگاه در ماه رمضان یا هر روزۀ واجب معیّن دیگر، از نیّت روزه برگردد، یا مردّد شود که روزه بگیرد یا نه، روزه‌اش باطل مى‌شود، اما کفاره ندارد. (آیت الله مکارم)