ریاست جمهوری نظامیان به دیکتاتوری و حاکمیت میلیتاریستی در کشور منجر نمی شود

به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، سال ۱۴۰۰ با یکی از مهم ترین رویدادهای سیاسی جمهوری اسلامی یعنی انتخابات ریاست جمهوری آغاز می شود. در دوران سخت تحریم و فشار همه جانبه بین المللی از یک سو و اختلافات داخلی در جامعه که منشا آن معضلات اقتصادی است روبرو هستیم. و همین شرایط و البته ناکارآمدی دولت در اداره اقتصاد کشور و فقدان نظارت که شرط اول دولت داری است، بسیاری را بر این داشت که برای انتخابات ریاست جمهوری اعلام آمادگی کنند و هر کس خود را ناجی اقتصاد ایران بداند.

یکی از ویژگی های این دوره از انتخابات نسبت به دوره های قبل این است که تعداد قابل توجهی از افرادی که اعلام کاندیداتوری کردند شخصیت های نظامی یا دارای سابقه مهم نظامی هستند. در اینجا نمی خواهیم به این مساله بپردازیم که رییس جمهور نظامی برای شرایط فعلی ایران مناسب هست یا نیست بلکه این نوشتار صرفا در صدد است که بگوید اعلام کاندیداتوری نظامیان برای ریاست جمهوری هیچ ایرادی ندارد نه تنها خلاف قانون نیست بلکه با پیش فرض هایی که مخالفین آنها مطرح می کنند نیز مطابقت ندارد و اگر کسانی که منتقد نظامیان هستند قائل به حکومت قانون و آزادی هستند نباید با این امر مخالفت کنند.

اما سوالی که در اینجا اهمیت پیدا می کند این است که چرا در میان افرادی که اعلام کاندیداتوری کردند با هر تفکر و گرایش و سابقه ای که داشتند حساسیتی را ایجاد نکرد اما برای افراد نظامی این واهمه و ترس را عده ای در رسانه ها ایجاد کردند و مردم را از رییس جمهور نظامی به واهمه می اندازند. و با طرح سوالات و پیش فرض های غلط نتیجه گیری می کنند که رییس جمهور نظامی دیکتاتوری ایجاد می کند و کشور را به پادگان نظامی تبدیل می کند و فریاد میزنند همانطور که صد سال پیش آغازقرن را با دیکتاتوری نظامی رضا خان شروع کردیم نباید اجازه داد شروع قرن جدید را با یک دولت نظامی آغاز کنیم.

در اینجا نسبت به کاندیدا شدن افراد نظامی چند مساله را مطرح می کنیم ناظر بر اینکه میان نظامی گری در ایران و دموکراسی هیچ تعارضی وجود ندارد و نمی توان نتیجه گرفت که ریاست جمهوری نظامیان به دیکتاتوری و حاکمیت میلیتاریستی در کشور منجر می شود و آنچه که بر علیه نظامیان مطرح می شود، صرفا مطالب واهی است نه واقعی.

اول: مقایسه کردن افراد نظامی جمهوری اسلامی ایران با شخصیت دیکتاتوری همچون رضا خان فردی که بقول دکتر محمدعلی فروغی حتی سواد خواندن و نوشتن هم نداشت نوعی ظلم در حق این افراد است. امروزه اکثر شخصیت های نظامی ما تحصیلات عالیه دارند و با دنیای مدرن و ملزومات آن و نظریات روشنفکری نیز غریبه نیستند، برای همه مردم واضح است که نظامیان این کشور در راه اقتدار و امنیت در منطقه پر از اشوب و بحرانی خاورمیانه لحظه ای کوتاهی نکردند و بقول یکی از فرماندهان عالی رتبه، نظامی ها در طول چهار دهه، که از انقلاب گذشته یک ۲۴ ساعت شبانه روز را هم از دست نداده اند.

دوم: افرادی که نگران آزادی های مدنی و گفتگوهای آزاد هستند پاسخ بدهند در این ۳۲ سالی که رییس جمهور نظامی نداشتیم این آزادی ها در کدام دولت بشکل مدرن محقق شده است؟

سوم: اینکه یک شخص نظامی رییس جمهور شود لزوما به این معنا نیست که یک دولت نظامی تشکیل میدهد همانطور که آقای حجاریان به چنین چیزی معتقدند.

چهارم: بین کسانی که تا دیروز نظامی بودند و افرادی که سالهاست از نهادهای نظامی فاصله گرفته اند و مشغول فعالیت های سیاسی و اقتصادی بوده اند تفاوت وجود دارد و نمیشود هر دو را نظامی قلمداد کرد.

پنجم: کسانی که منتقد حضور نظامیان هستند و موفقیت آنها را به منزله ایجاد حاکمیت میلیتاریستی قلمداد می کنند. بهترین نمونه و مدل حاکمیتی آنها دموکراسی آمریکایی است. با وجود اینکه بعد از جنگ جهانی دوم تا کنون اکثر روسای جمهور آمریکا شخصیت های نظامی بودند ولی این افراد دولت نظامی تشکیل ندادند.

ششم: ساختار سیاسی ایران بگونه ای نیست که شاهد حاکمیت دولت میلیتاریستی باشیم بر خلاف کشورهای منطقه چون ابزارهای دموکراسی در آنها وجود ندارد ساختار میلیتاریستی شدن در آنها قوی تر است کشورهایی نظیر عربستان و عمان مهم ترین کشورهایی هستند که در منطقه تحت عنوان حکومت های میلیتاریستی از آنها یاد می شود.

هفتم: اینکه نظامی ها را بعنوان یک مانع برای دموکراتیک سازی و آزادی های مختلف قلمداد کنیم یک فرض باطل است که هیچ دلیلی دال بر آن وجود ندارد منتقدین که خودشان را مجاهدین در راه دموکراسی می نامند دولت نظامی و دموکراسی در ایران را با هم ناسازگار نشان می دهند و تلاش می کنند این انگاره را به جامعه بقبولانند که ایندو با هم قابل جمع نیستند و نسبت بین آنها تعارض هست.

هشتم: نظامی ها در این کشور در جایگاه ریاست جمهوری حضور نداشتند، اما در مناصب دیگری همچون وزارت، نمایندگی مجلس و مدیریت پروژه های مهم اقتصادی دارای سابقه هستند شاید یکی از بهترین دلایل برای اثبات توانایی های این طیف مقایسه مدیریتی، امانتداری،دفاع از منافع ملی و... این افراد با دیگر کسانی باشد که در این جایگاهها حضور داشتند.

بنابراین وقتی حضور در انتخابات برای نظامیان منع قانونی ندارد ایجاد جنگ رسانه ای علیه آنها نیز دور از اخلاق سیاسی است و نباید فراموش کرد که مردم تصمیم گیر اصلی هستند و آنها با رای خودشان رییس جمهور را انتخاب می کنند. لذا بهترین راه حل در نظام اسلامی رقابت سالم بر پایه اخلاق و انصاف در عرصه انتخابات است.

ابوذر غفاری راد