"چرا گریه نمی‌کنی"بازی با دین و روحانیت!

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، فیلم سینمایی «چرا گریه نمی‌کنی» به کارگردانی علیرضا معتمدی از یک ساختار پست مدرن بهره می‌برد و انسان های فیلم با  این معضل درگیر هستند.

شخصیت اصلی فیلم با مشکل افسردگی به شکلی درگیر می شود که با افسردگی عادی متفاوت است و فیلم از موقعیت های کمدی بهره مند است که تماشاگر را می خنداند ولی افرادی که در این فیلم بازی می کنند متعلق به جهان ما نیستند و شاید یک درصد افرادی که در اطرافمان هستند به این شکل زندگی کنند.

شخصیت اصلی برای التیام مصیبتی که دیده است می خواهد گریه کند ولی دست به هر کار که می زند و به هر وسیله که پناه می برد نمی توان گریه کند.

دنیای بازیگرانی که در این فیلم بازی می کنند کثیف دیده می شود و این فضای حاکم بر فیلم را می توان از گفتار و روابطشان فهمید.

یکی از صحنه های تاریک فیلم دنیاگردی یکی از بازیگران زن فیلم است بدون اینکه از شوهرش جدا شده باشد و از اجازه گرفته باشد!

اتفاق ساختارشکنانه ای که در فیلم «چرا گریه نمی‌کنی» رخ داده است بازی کرد هانیه توسلی به عنوان شخص مذهبی در فیلم است و حرفهایی که قرار است شخصیت روحانی یا مذهبی بگوید، هانیه توسلی به جای آنها می‌گوید و در صحنه ای از فیلم شخصیت اصلی به هانیه توسلی می گوید این حرفها مال شما آخوندها است.

اگر شخصیت روحانی در این فیلم می خواست بازی کند باید حوزه علمیه او را و حرفهایی که می خواست در فیلم  گفته شود و فیلم نامه را باید تایید می‌کرد، اما این فیلم با یک اقدام ساختار شکنانه حرفهای را که روحانی باید می گفت به بازیگر خانمی که وضع حجاب مناسبی ندارد سپرده بود.

یکی از شوخی های خنده دار فیلم که باعث ناراحتی می شود شوخی با مراسم هیئت است در آن صحنه از فیلم که بازیگر را برای گریاندن به هیئت می بردند و سینه زده می شود و نوحه خوانده می شود ولی این شخص هیچ عکس العملی نشان نمی دهد و فقط نگاه می کند و بعد غش می کند.

در این صحنه این پیام القا می شود که مراسمات هیئت فقط برای قشر خاصی از است و برای همه مردم نیست.

در دیالوگ های شخصیت زن آزاد و رهایی که باران کوثری نقش آن را بازی می کند، دیالوگ «اینجا جای ماندن نبود» در جواب شوهرش که از او پرسیده بود چرا من را تنها گذاشتید وجود دارد که معنا و مفهوم آن در فیلم مشخص نیست.

در مجموع فیلم «چرا گریه نمی کنی» فیلمی کمدی و پر از صحنه های خنده دار و شوخی های با ادبانه و بی ادبانه است و در لابه لای این شوخی ها سعی می شود شعارهای فلسفی به مخاطب منتقل شود.

محمدحسین بنی احمدی