پژوهش در عرصه مدیریت اسلامی نیازمند روش اجتهادی است
ابوالفضل رحیمی گائینی، مدیر گروه مدیریت پژوهشگاه حوزه و دانشگاه در گفت‌و‌گو با خبرنگار خبرگزاری رسا، با بیان اینکه مهمترین آسیب در حوزه پژوهش دینی، متدولوژی و روش پژوهشی است، اظهار داشت: این روش پژوهشی است که ما را به سرانجام می رساند و باید با نوع پژوهش همخوان باشد.
وی با اشاره به اینکه اگر ادعای جهانی بودن و کامل بودن دین اسلام را داریم باید روشی متناسب با آن برگزینیم، گفت: باید روشی جهانی داشته باشیم که در تمامی جهان پذیرفته شده باشد.
اعتبار پژوهش به روش آن است
وی با تاکید بر اینکه اعتبار پژوهش به روش آن است، ادامه داد: امروز روش های پژوهشی در مبانی دینی ناکارآمد است.
این محقق حوزوی بیان داشت: در ادبیات روشی، حوزه های علمیه روش اجتهادی دارند که روشی عقلانی و در همه جهان پذیرفته شده است.
وی گفت: اگر محصولات ما در حوزه دین از این روش پیروی کند، اعتبار دستاوردهای پژوهشی تامین می‌شود.
رحیمی گائینی با تاکید بر اینکه روش معقول و جامع اجتهاد باید در سایر پژوهش ها استفاده شود، بیان داشت: کاری که در عرصه مطالعات تطبیقی علوم انسانی و اسلامی انجام می شود، نگاه مطالعات بین رشته ای است و به عنوان نمونه مدیریت یک میان رشته تعریف می شود.
مدیریت اسلامی، چگونه؟
وی بیان داشت: هدف از این نوع مطالعه، نگاه به مدیریت بر اساس دین و بر اساس روش های دینی است.
این محقق علم مدیریت بیان داشت: روش پژوهشی علم مدیریت، روش تجربی است و اگر ما می‌خواهیم مدیریت اسلامی داشته باشیم باید روشمان اجتهادی باشد.
وی بیان داشت: متاسفانه در برخی پژوهش ها، روشمند بودن مورد غفلت قرار می گیرد و برخی بدون تحلیل دقیق از مفاهیم علم مدیریت به آوردن چند روایت در ذیل تحقیق خود بسنده می‌کنند.
این محقق حوزوی ادامه داد: در استفاده از روایت باید توجه داشته باشیم که روایت بر اساس اجتهاد بازبینی شود و دلالت، سند، جرح و تعدیل، مطلق و مقید، ناسخ و منسوخ آن مشخص شود.
وی بیان داشت: انجام کارهای غیر روشمند به خاطر نداشتن نیروهای انسانی کافی مسلط بر دو حوزه علوم انسانی و اسلامی است.
وی با تاکید بر نگاه روشمند در مطالعات بین رشته‌ای اسلامی و جایگاه شناسی اجتهاد در تولید علوم انسانی بیان داشت: متاسفانه این روش غلط در سایر علوم همچون اقتصاد، روان شناسی و دیگر علوم هم دیده می شود. /909/ت301/ع