آیت الله تحریری:
عبد هرگز خود را مستحق رحمت الهی نمی‌داند
آیت الله تحریری با بیان اینکه توکل امری فطری است، گفت: خداوند منبع رحمت واسعه است و عبد هرگز خودش را مستحق رحمت الهی نمی‌داند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، آیت الله تحریری تولیت مدرسه علمیه مروی امروز در جلسه تفسیر مناجات شعبانیه که در همین مدرسه علمیه برگزار شد، گفت: عبد هرگز خودش را مستحق رحمت الهی نمی‌داند.
وی افزود: خداوند منبع فیض و رحمت است، تنها اوست که اهلیت اظهار کمالات وجودی را دارد.
آیت الله تحریری ادامه داد: انسان هنگام دعا در حالی که به نواقص خود توجه دارد از توجه به کمال مطلق بودن خداوند و اینکه خداوند به بندگان خود توجه دارد غفلت نمی‌کند.
تولیت مدرسه علمیه مروی با اشاره به این که انسان باید خداوند را جواد مطلق و دارای سعه رحمت بداند، اظهار داشت: خداوند می‌فرماید رحمت من بر هر چیزی واسع است و من آن را برای متقین ثبت کردم.
وی با اشاره به این که خداوند هر چه را عنایت کند تفضل است، گفت: خداوند به انسان وعده‌هایی داده و برای او رتبه‌هایی را تعیین کرده اما انسان باید بداند که این وعده‌ها بیانگر استحقاق نیست بلکه همگی فضل الهی است.
آیت الله تحریری با تاکید بر اینکه بنده هرگز از مولا طلبکار نیست، ادامه داد: اگر گفته می‌شود در دعا از خداوند طلب کنید، چون حضرت حق این اجازه را داده و خواسته تا انسان با استفاده از آن کلام نورانی نیاز خود را به پیشگاه آن عظمت مطلق ابراز کند و این با لطف و رحمت خداوند همراه است.
تولیت مدرسه علمیه مروی بیان داشت: در مناجات شعبانیه انسان در محضر خداوند چنین می‌گوید، بارالها؛ من با همه وجود در برابر تو ایستاده‌ام تا بر وجود من با توکل نیکو سایه بیاندازی و من با چنین حالتی به درگاه تو آمدم؛ این کلام بیانگر طلبکار نبودن انسان است.
وی با بیان اینکه همه موجودات بر خداوند تکیه دارند، گفت: در مناجات شعبانیه آمده خداوند وکیل همه موجودات است و همه موجودات بر او تکیه دارند. توکل یک امر فطری است اما انسان باید شرایط آن را فراهم کند اگر انسان مسیر توکل به خداوند را طی نکند نمی‌تواند ادعای توکل داشتن را در عمل نشان دهد.
آیت الله تحریری بیان داشت: کسی که اصلا کاری با خداوند ندارد نمی‌تواند بگوید من حسن توکل دارم زیرا در بحث توکل نباید اعمال انسان تعطیل شود و یا با عزلت نشینی خود را در زمره توکل کنندگان قرار دهد. خداوند غفار، رحیم و عفو کننده است انسان باید از خداوند بخواهد او را در پوشش رحمتش قرار دهد تا عفو الهی به سوی او سرازیر شود./813/پ202/ب1
ارسال نظرات
نظرات بینندگان
توکل به خدا مانند داشتن یک پاست و دست نیاز نزد مردم دراز کردن مانند دو عصاست.
چطور است که در سوره انعام فرموده: وَإِنْ يَمْسَسْكَ اللَّهُ بِضُرٍّ فَلَا كَاشِفَ لَهُ إِلَّا هُوَ وَإِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْرٍ فَهُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ .
و در سوره توبه آمده است: أُوْلَئِكَ سَيَرْحَمُهُمْ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ
و نیز در سوره اسراء: ابْتِغَاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّكَ
و نیز به این تعابیر قرآنی دقت شود:
أُوْلَئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمْ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا
إِلَّا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا
قُلْ لَوْ أَنتُمْ تَمْلِكُونَ خَزَائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذًا لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنفَاقِ وَكَانَ الْإِنْسَانُ قَتُورًا
ذِكْرُ رَحْمَةِ رَبِّكَ عَبْدَهُ زَكَرِيَّا