برنامه دعوت؛ چاقوی دو لبه

به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، بهره‌گیری از کارشناسان و متخصصان در برنامه‌های تلویزیونی یکی از امور لازم، ضروری و شایسته است. اگر مخاطبان تلویزیون احساس نمایند که برنامه‌های تلویزیونی به سمت تخصصی‌شدن پیش می‌رود و مطالب و داده‌هایی که در آن مطرح می‌گردد بر اساس نظرات کارشناسی است، اطمینان و اعتماد بیشتری به تلویزیون می‌نماید. در نتیجه تلویزیون با تعداد مخاطب بیشتر و علاقه‌مندان فراوان‌تری رو به‌رو خواهد بود.

اما اگر متخصصان و کارشناسان در همه برنامه‌ها حتی برنامه‌های عمومی و سرگرمی نیز حضور یابند برای مخاطب خستگی، تکراری شدن و... را پدید می‌آورد. به‌عبارت دیگر استفاده بیش از حد و غیر هدفمند از متخصصان و کارشناسان در برنامه‌های تلویزیونی منجر به دل‌زدگی مخاطب و عدم تمایل وی به تماشای برنامه‌های تلویزیونی می‌گردد. این مساله زمانی شدیدتر می‌گردد که بهره‌گیری از روحانیون ملبس به‌صورت  فراوان و در برنامه‌های مختلف روی دهد. بارها شده است که شنیده و دیده‌ایم که به‌طور هم‌زمان شبکه‌های مختلف سیما سخنرانی یا برنامه‌هایی که یک روحانی به ارائه نظر می‌پردازد را پخش می‌نماید و مخاطب با تغییر مکرر کانال‌های تلویزیونی دچار زدگی و در نهایت خاموش کردن تلویزیون روی می‌آورد. بنابراین ضروری است شبکه‌های سیما در پخش برنامه‌هایی که یک روحانی در آن حضور دارد به‌صورت هماهنگ عمل نمایند تا شاهد چنین فراوانی نباشیم.

آنچه که در روزهای اخیر تعجب‌برانگیز بود اجرای برنامه ویژه افطار با عنوان «دعوت» بود که با مجری‌گری یک روحانی ملبس روی آنتن شبکه یک سیما رفت. فکر می‌کنم این اولین بار باشد که در شبکه یک و برنامه عمومی یک روحانی مجری باشد.

به نظر می‌رسد حضور یک روحانی ملبس در چنین برنامه‌ای در قالب مجری آسیب‌هایی داشته باشد:

1.تصور اینکه روحانیون می‌خواهند در همه صحنه‌ها حضور پیدا کنند و با یک نگاه منفی همه فرصت‌ها را تصاحب کنند.

2.در این برنامه‌ها معمولا فضای صمیمی و خنده و شوخی با مخاطب رخ می‌دهد. حال اگر مخاطب این مجری یک بانوی محترم باشد احتمال و شائبه اختلاط با نامحرم و شوخی وجود دارد.

3.ایجاد شائبه سلبریتی‌سازی از روحانیون.

4.تعطیلی برنامه ماه عسل و برنامه‌های دیگر و بروز یک باره این برنامه ایجاد شائبه فشار روحانیون بر صدا و سیما می‌نماید.

5.حضور و نمایش بیش از حد روحانیون و در قالب‌های مختلف نه‌تنها اثر مطلوبی ندارد بلکه اثر معکوس دارد.

بنابراین به‌نظر می‌رسد شایسته است در برنامه‌های عمومی و با مخاطب عمومی هم‌چنان از مجریان غیر ملبس بهره برده شود. موفق عمل کردن این روحانی مجری در این برنامه هرچند می‌تواند یک فرصت و مزیت باشد ولی به‌نظر می‌رسد آسیب آن بیش از فوائد آن باشد. به‌هر روی پیشنهاد می‌گردد بهره‌گیری از روحانیون به‌صورت هوشمندانه و هدفمند و با هماهنگی همه شبکه‌ها صورت پذیرد چه، اینکه بهره‌گیری بیش از حد و هم‌زمان نه تنها ثمرات مثبتی در پی ندارد بلکه اثر عکس می‌دهد و موجب عدم اقبال مخاطب به تلویزیون می‌گردد.

نکته پایانی این‌که بزرگان و عالمان دینی همواره بر این مطلب تاکید داشته‌اند که روحانی باید در صحنه‌هایی که خالی است و کارهایی که روی زمین مانده است و از دیگران بر نمی‌آید ورود نماید. از این‌رو کارهایی همچون مجری‌گری، گویندگی و... در برنامه‌های عمومی دارای این سطح از ضرورت نیست و غیر روحانیون به‌راحتی می‌توانند از پس این کارها برآیند پس بهتر آن است که حضور روحانیون در سطح برنامه‌های تخصصی و سخنرانی‌های مذهبی در تلویزیون باقی بماند و از ورود به عرصه‌هایی همچون مجری‌گری اجتناب نمایند./918/ی703/س

حسین عندلیب