دو روحانی

به نظر می‌رسد اکنون با دو حسن روحانی مواجهیم؛ حسن روحانی اول یک رییس‌جمهوری ملی است که به‌درستی می‌گوید اکنون زمان مذاکره با آمریکا نیست، اروپا خلف وعده کرده و می‌توان با مقاومت در مقابل ترامپ ایستاد و او را سر عقل آورد.

 

این روحانی دولت را نه مقابل نظام که بخشی از حاکمیت را در مقابل فشار‌های خارجی می‌بیند. این روحانی در مقابل اصلاح‌طلبان که او را به بیان‌کردن کمبود اختیارات و لزوم مذاکره با آمریکا تشویق می‌کنند، می‌ایستد و دولت ترامپ را غیرقابل‌اطمینان می‌داند.

 

روحانیِ اول، آمریکا را تهدید می‌کند که اگر ما نفت نفروشیم، اجازه انتقال نفت را نمی‌دهیم و همین روحانی دستور شدت‌گرفتن فعالیت‌های هسته‌ای ایران را صادر کرد. این روحانی یک چهره ملی و رییس‌جمهوری برای همه ایرانیان است.

 

روحانیِ دوم، اما همچنان می‌خواهد به ارزش‌ها و هنجار‌های اصلاح‌طلبان و بدنه حامی‌اش در دو انتخابات وفادار بماند. گاهی سخن از رفراندوم می‌زند و گاه از کمبود اختیارات می‌نالد. ستاره خلیج‌فارس را حاصل برجام می‌داند و طلب اختیارات بیشتر می‌کند.

 

آنچه روحانی در سیاست داخلی پیش گرفته نه تعادل و اعتدال که نوعی آشفتگی و نابسامانی را تداعی می‌کند. این نه در میانه دو جناح ایستادن که کج‌راهه و بیراهه‌رفتن است.

 

او از سویی دو انتخابات آینده را در سرنوشت سیاسی‌اش مؤثر می‌داند و از سوی دیگر حرکت در مدار غیر از حاکمیت را ممکن نمی‌داند.

 

به نظر می‌رسد اکنون با دو روحانی مواجهیم؛ روحانی ملی و روحانی جناحی. در سیاست، ادامه چنین وضعی دشوار است؛ آیا او توان ادامه بازی دولبه را خواهد داشت؟ /۱۰۱/۹۶۹/م