تفکر درباره نعمات الهی زمینه ساز پرهیز از معصیت است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در مشهد، حجت الاسلام والمسلمین حمید درایتی؛ استاد خارج فقه حوزه علمیه خراسان در ششمین جلسه از سلسله جلسات شرح دعای ابوحمزه ثمالی که شب های ماه مبارک رمضان در محل مجتمع فرهنگی بنی فاطمه برگزار می شود، با بیان این که مهم ترین رابطه انسان در زندگی، ارتباط با خداست، اظهار کرد: این در حالی است که حتی بسیاری از مؤمنان از رابطه صحیح با خداوند متعال غافل هستند و خیلی از ما نسبت به کیفیت رابطه با پروردگار توجه نداریم.

تفکر درباره نعمات الهی زمینه ساز پرهیز از معصیت است

استاد درس خارج فقه حوزه علمیه خراسان خاطرنشان کرد: در روایتی از امام رضا(ع) نقل شده که فرمودند «عبادت تنها نماز خواندن و روزه گرفتن نیست؛ تفکر در امر خداوند نیز عبادت است.» چنین تفکری زمینه ساز پرهیز از معصیت است و رابطه ای عمیق و صمیمی میان بنده و پروردگار ایجاد می کند. این فکر می تواند برای انسان حالت شرمساری در برابر پروردگار ایجاد کند.

وی افزود: مؤمن به ساعات و لحظاتی در زندگی نیاز دارد که فکر کند «خدا با من چه کرد و من با خدا چه کرده ام؟» این که خداوند مکررا می فرماید «نعمت های خدا را به یاد آورید»، برای شکل گیری چنین تفکری است.

حجت الاسلام والمسلمین درایتی با اشاره به سخنان امام حسین(ع) در دعای شریف عرفه، اظهار کرد: سیدالشهدا(ع) برای آغاز سخن خود در این دعا، نعمات الهی را از لحظه تولد انسان بیان می فرماید تا آن جا که خطاب به خدای متعال عرضه می دارد «خدایا اگر من تمام عمر دنیا را داشته باشم و تمام سعی و تلاش خود را انجام دهم تا بتوانم شکر یکی از این نعمات را بگزارم، نخواهم توانست.»

خداوند در قرآن از ناسپاسی انسان شکایت کرده است

استاد درس خارج فقه حوزه علمیه خراسان گفت: حقیقت این است که رفتار ما با خدای متعال اصلا از روی انصاف و معرفت نبوده است. خداوند متعال در قرآن مجید مکررا از این ویژگی انسان شکایت کرده و برای نمونه در سوره مبارکه عادیات می فرماید «إن الإنسان لربه لکنود و إنه علی ذلک لشهید» یعنی انسان نسبت به پروردگار خود بسیار ناسپاس است. این آیه شریفه با تأکید بیان شده است.

وی افزود: اگر بنده ای تا وقتی در این دنیاست، فرصت عمل صالح و توبه و بازگشت به پروردگار را دارد، بتواند این معرفت را کسب کند، خوشا به حالش؛ در غیر این صورت چنین اتفاقی در قیامت خواهد افتاد و خداوند با شمردن اعمال او در برابرش، میزان ناسپاسی اش در برابر نعمات الهی را به یادش خواهد آورد.

حجت الاسلام والمسلمین درایتی با اشاره به این که انسان برای شکرگزاری نعمات الهی باید مراقب رفتار خود و به خصوص مراقب زبان خود باشد، اظهارکرد: متأسفانه برخی افراد هنوز در شناخت مفهوم برخی گناهان مانند غیبت، ضعف دارند و این باعث می شود به راحتی گناه کنند. این در حالی است که امیرمؤمنان(ع) می فرمایند حساب و کتاب الهی آنقدر دقیق است که حتی یک نگاه در آن گم نمی شود.

مؤمنان حقیقی هر روز محاسبه نفس می کنند

استاد درس خارج فقه حوزه علمیه خراسان گفت: کسانی که اهل مراقبت از خود هستند، مانند کاسبی که حساب و کتاب روزانه خود را دارد، گناهان خود را ثبت می کردند و برای جبران آن تلاش می کردند. اگر گناهان خود را ثبت نکنیم، آن را فراموش می کنیم و این دین بر گردن ما خواهد ماند.

وی ادامه داد: امیرمؤمنان(ع) در توصیف متقین در نهج البلاغه می فرمایند «مؤمنان کسانی هستند که دیوان های عمل خود را باز می کنند» یعنی اشتباهات خود را یادداشت می کنند تا برای جبران آن تلاش کنند. حضرت در ادامه می فرمایند «مؤمنان در خلوت خود دیوان اعمال خود را باز می کنند و کیفیت اعمال خود را محاسبه می کنند.»

حجت الاسلام والمسلمین درایتی گفت: خداوند متعال در روز قیامت که پنجاه هزار سال به طول می انجامد، تمام جزئیات اعمال انسان را رسیدگی می فرماید و به اندازه ای اعمال او را مورد قبول قرار می دهد که با توجه نسبت به پروردگار متعال صورت گرفته باشد.»

استاد درس خارج فقه حوزه علمیه خراسان خاطرنشان کرد: به فرموده امیرمؤمنان(ع)، مؤمن آن کسی است که سنگینی بار گناه را بر دوش خود احساس می کند، مانند سنگینی و غصه ای که بدهکاری اقتصادی برای انسان ایجاد می کند. اگر انسان چنین حسی داشته باشد، در هر روز در صدد تسویه حساب بر می آید.

وی یادآور شد: خداوند متعال می فرماید «من دو خوف را برای بنده ام جمع نمی کنم؛ یعنی اگر انسان مؤمن در دنیا از من ترسید، در آخرت از من نخواهد ترسید.» برخی مؤمنان آنقدر سریع به ورودی بهشت می رسند، که در روایات آمده ملائکه الهی متعجب می شوند. این افراد خودشان در دنیا به حساب خود رسیدگی کرده اند و از همین رو خداوند بدون حساب و کتاب آن ها را به بهشت می فرستد.

حجت الاسلام والمسلمین درایتی خاطرنشان کرد: خدای متعال در حدیثی قدسی می فرماید «ای فرزند آدم تو منصفانه با من رفتار نمی کنی. من پیوسته به سوی تو نعمت می فرستم اما تو پیوسته گناه می کنی. اگر همین ارتباط را برای تو نقل می کردند و نمی دانستی وصف چه کسی است، از او شکایت می کنی.»

استاد درس خارج فقه حوزه علمیه خراسان گفت: حالت شرمندگی در برابر خداوند متعال اگر در دنیا برای ما ایجاد شود، خیلی حالت مقدسی است. امام صادق(ع) می فرماید «گاهی بنده ای از بندگان خداوند مریض می شود و نسبت به خدا شکایت می کند. خداوند می فرماید منصفانه نیست که من بنده ام را مریض کرده ام و اعتراض او به خود را به عنوان گناه منظور کنم. سپس به ملائکه می فرماید برای این بنده مؤمنم تمام اعمال خیری که در زمان صحت و سلامت انجام می داد، بنویسید.» آیا منصفانه است در برابر چنین خدایی شکرگزار نباشیم؟/861/پ203/ب1