یادداشت؛
راهزنی دریایی قطعه گمشده تحریم‌ها
آمریکا برای جلوگیری از دور زدن تحریم‌ها نفتی توسط ایران باید مسیر رفت و آمد نفتکش‌های ایرانی را شناسایی کند و این وظیفه را انگلیس بر عهده گرفته است.
به گزارش خبرگزاری رسا، حدود یک هفته از توقیف ابرنفتکش گریس ۱ از سوی نیروی دریایی انگلیس می‌گذرد. این ابرنفتکش متعلق به خطوط کشتیرانی روسی تیتان است که در امارات ثبت شده بود و روز پنج شنبه قبل با پرچم پاناما از تنگه جبل‌الطارق به سمت دریای مدیترانه در حال حرکت بود که به دستور مقامات انگلیسی از سوی دولت جبل‌الطارق متوقف شد.
بیانیه اولیه این دولت حکایت از این دارد که آن‌ها به ظن حمل نفت به سوریه و نقض تحریم‌های اتحادیه اروپا مانع حرکت این ابرنفتکش شده‌اند و بعد هم حکم دو هفته‌ای توقیف آن را از دادگاه خود گرفته‌اند، اما اطلاعات بعدی نشان داده که این ادعای آنان بی‌جهت بوده و باید به دنبال انگیزه دیگری برای این اقدام انگلیس گشت.
اولین نشانه شک و تردید نسبت به ادعای فابیان پیکاردو، وزیر اعظم انگلیسی حاکم بر بندر جبل‌الطارق، در مورد عزیمت این ابرنفتکش به سمت سوریه با سخنان جوزف بورل، وزیر خارجه اسپانیا، مطرح شد. بورل برخلاف ادعای پیکاردو مسئله توقیف این ابرنفتکش را به امریکا ربط داد و گفت که «نیروی دریایی انگلیس به درخواست امریکا نفتکش حامل محموله نفتی ایران را در منطقه جبل‌الطارق توقیف کرده است.»
معلوم است که پیکاردو و مسئولان او در لندن به شدت این حرف را رد و بر موضع خود درباره نقض تحریم سوریه اصرار کنند، اما سخنان عباس عراقچی، معاون وزیر خارجه ایران، نشان داد که ادعای انگلیسی‌ها هیچ واقعیتی ندارد.
عراقچی هم دلیل دور زدن قاره آفریقا به جای پیمودن مسیر دریای سرخ را برای این ابرنفتکش توضیح داد و هم اینکه مشخص کرد مقصد آن دست کم بانیاس نبوده، زیرا گریس ۱ به دلیل حجم بزرگ و سنگینش اصولاً امکان پهلو گرفتن در بندر بانیاس را ندارد.
اظهارات کارشناسان ترافیک دریایی به خصوص تارنمای تخصصی تانکرتراکر این حرف‌های عراقچی را تأیید می‌کند جدای از اینکه تحریم‌های اتحادیه اروپا علیه سوریه تنها محدود به سوخت ویژه جت‌ها و جنگنده‌های جنگی می‌شود تا نفت کوره که به گفته تانکرتراکر، گریس ۱ حامل آن بوده و تنها به عنوان سوخت کشتی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
بنابراین، تمامی ادعا‌های پیکاردو و دیگر مقامات انگلیسی و تبلیغات رسانه‌ای آن‌ها در مورد مقصد گریس ۱ جز ادعای کذب چیزی نبوده و با کمترین اطلاعات آماری از حجم گریس ۱ و امکانات بندری بانیاس معلوم می‌شود که مقصد گریس ۱ جای دیگری بوده است.
نه عراقچی و نه کارشناسان حمل‌ونقل نفتکش‌ها مثل کسانی که در تانکرتراکر هستند، هیچ‌کدام از مقصد واقعی گریس ۱ حرفی نزده‌اند و باید گفت که ایران در این شرایط سفت و سخت تحریمی امریکا، بحق نمی‌تواند در این مورد حرفی بزند. در واقع، ایران به دلیل جنگ تحمیلی اقتصادی امریکا مجبور است مسیر نفتکش‌های خود را جزو اسرار جنگی بداند و تا آنجا که می‌شود آن‌ها را پنهان نگه بدارد.
این همان نکته اصلی در درخواست امریکا از دولت انگلیسی جبل‌الطارق برای توقیف گریس ۱ است. امریکا با وضع تحریم‌ها و لغو معافیت‌های نفتی به صورت رسمی در صادرات نفت ایران مانع ایجاد کرده، اما برای دور زدن تحریم‌ها باید مسیر رفت و برگشت نفتکش‌ها و مقصد واقعی آن‌ها را شناسایی کند و حالا دولت انگلیس برای انجام این کار دست به کار شده و برای کسب این اطلاعات راهزنی دریایی می‌کند.
بازجویی طولانی‌مدت خدمه گریس ۱ دلیل دیگری جز کسب اطلاعات از آن‌ها برای شناسایی مسیر حرکت گریس ۱، نقاط احتمالی توقف و مقصد نهایی آن ندارد تا امریکا بتواند با این اطلاعات قطعات لازم برای تکمیل پازل تحریمی ایران را به دست بیاورد. به این ترتیب، دولت مستقر در لندن با وجود ادعای حمایت از برجام، با این راهزنی دریایی همکاری نزدیکی را با دشمن شماره یک برجام شروع کرده و نقش بازوی اجرایی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور امریکا، برای تحقق فشار حداکثری‌اش بر ایران را به عهده گرفته است.
انگلیس با این نقش نه تنها فریبکارانه عمل می‌کند بلکه مسیر خطرناکی را در پیش گرفته و عملاً تقابل با ایران را انتخاب کرده است. این چیزی نیست که بتوان به راحتی از کنار آن گذشت، چرا که انگلیس امنیت کشتیرانی ایران را به طور کلی به خطر انداخته و برای جلوگیری از آن چاره‌ای نمی‌ماند جز توسل به حق قانونی عمل مقابله به مثل.
به این ترتیب، انگلیس برای خوش‌خدمتی به امریکا و تکمیل پازل تحریمی راهزنی دریایی می‌کند و امنیت کشتیرانی ایران را به خطر می‌اندازد و دیگر نمی‌تواند انتظار داشته باشد امنیت کشتیرانی‌اش به خصوص در تنگه هرمز حفظ شود. /۱۰۱/۹۶۹/م
منبع: روزنامه جوان
ارسال نظرات