تأملی کوتاه بر آگهی‌های درخواست کمک در برنامه دیوار

باشگاه نویسندگان حوزوی خبرگزاری رسا | حمید حاج امینی

نمی‌دانم این روز‌ها سر و کار با سایت یا برنامه دیوار داشته‌اید یا نه. چیزی که خیلی به چشم می‌خورد اطلاعیه‌های فراوان درخواست کمک است. یک زمانی بود ـ همین دو سه سال پیش ـ که بچه مثلا می‌گفت: «بابا! بستنی می‌خوام»، براش می‌گرفتم، اما ته دلم به خودم می‌گفتم: «ما این جا خوشیم و بستنی می‌خوریم؛ مردم یمن دارند موشک می‌خورند». اما الان با مدیریت لیبرال‌های زبانِ‌دنیابلد و خیلِ کارشناسان‎شان که آمده بودند از سیاست به اقتصاد سوبسید بدهند و چرخ اقتصاد را بچرخانند، به این فلاکتی افتاده‌ایم که می‌بینیم؛ یمن که هیچ؛ هم‌وطن و هم‌شهری و همسایه‌مان و خودمان هم به زمین گرم نشسته‌ایم. آگهی‌هایی که در تصویر می‌بینید مشتی است نمونه خروار:

آیا واقعا ما وظیفه‌ای نداریم؟ همین که دستمان به جایی نمی‌رسد تکلیف از ما رفع شده و حدِ وسع و رسالتمان همین است که افسوس بخوریم و گاهی حتی انتقادی هم بکنیم که پدری شرمنده زن و بچه‌اش شده و مادری با بچه‌اش گرسنه است و آن دیگری یک ماه است درد دندان دارد و دستش به جایی نمی‌رسد و این یکی اثاثیه‌اش بر کف خیابان است و...؛ کافی است همین؟ واقعا چه شریعت سهله و سمحه‌ای داریم در این صورت و چه مسلمانی اتوکشیده و شیک و‌تر و تمیزی!

چه باید گفت واقعا؟ و چه باید کرد؟ ما غیرمسؤولان! جامعه چه باید بکنیم؟ کسی می‌داند؟ طبیعتا مرضِ فقر چیزی نیست که به این سادگی درمان شود، اما یک چیز مسلم است و آن این که بی‌تفاوتی هیچ توجیه و محملی ندارد و رفع مسؤولیت نمی‌کند.

فی‌الحال درباره این آگهی‌های موجود در برنامه دیوار و امثال آن دو پیشنهاد تقدیم می‌شود. شاید به گوش کسی برسد و کاری بکند.

۱. کمیته امداد که یک مدیر جهادی در رأس آن است گروهی را شکل دهد که صحت و سقم این اعلام نیاز‌ها را بررسی کنند. اگر درست است که به فریادشان برسند و آنان را تحت پوشش بگیرند و اگر هم درست نیست جلوی نشر آن را بگیرند که نه از مردم اخاذی شود و نه ناامیدی به جامعه تزریق شود. خصوصا که برخی از این درخواستِ کمک‌ها، خود زمینه ایجاد فساد است؛ تصور کنید که دختر جوانی در آگهی خودش از نیاز مالی و تنهایی‌اش بگوید. این خود زمینه‌ساز فساد نیست؟ ترتیب دادن سامانه‌ای نرم‌افزاری بین قسمت مدیریت اپلیکیشن دیوار و کمیته امداد کار ساده‌ای است که می‌تواند این رصد را سرعت و دقت بخشد که یک نسخه از هر گونه اطلاعیه‌ای که در بخش درخواست کمک درج می‌شود، به صورت خودکار برای سامانه مرتبط با کمیته امداد نیز ارسال شود.
‌
می‌توان به دیگر متولیان این‎گونه امور هم این پیشنهاد را داد. سازمانی مانند اوقاف و امور خیریه که با رصد کردن نیاز‌های مختلف، عواید موقوفات را در مصارف مورد نظر واقفان به کار گیرد؛ و همچنین متولیانی مثل آستان قدس رضوی علیه السلام.

۲. تا زمانی که این موضوع به گوش مسؤولان برسد و ترتیب اثری بدهند جای نیرو‌های آتش به اختیار خالی است که به میدان بیایند و این گونه موارد را به صورت میدانی در هر منطقه‌ای رصد و بررسی کنند و آن را با خیرانی که آمادگی و توان کمک دارند در میان بگذارند. البته هم اینک این کار به صورت پراکنده انجام می‌شود؛ از جمله در همین دیوار که آگهی‌هایی برای کمک‌رسانی دارد. اما سامان‌دهی به این امر، نیازمند یک کار جهادی منسجم است که با هم‌دلی و هم‌یاری می‌توان سریع آن را به انجام رساند؛

البته معمولا مشتی تحلیل‌گر شکم‌سیر هم هستند که با دیدن چنین پیشنهاد‌هایی می‌آیند تحلیل می‌کنند که بله! شکاف طبقاتی جامعه، از طول و عرض و عمق و ضخامت و دیگر ابعاد به جایی رسیده که حتی تحمل دیدن فقر را هم ندارد و می‌خواهد صورت مسأله را با «جمع کردن آگهی‌های درخواست کمک»، پاک کند. نه برادر! توان کامل نداشتن، مجوز بی‌عملی نیست. ما آدم‌های کف جامعه که نه چشمی به لیاقت و کفایت برخی مسؤولان بی‌درد بالادست داریم و نه دستی بر مقدرات کشور، می‌خواهیم در حدِ وسعِ خویش، قدمی عملی برداشته باشیم برای رفع این نابسامانی. اگر نمی‌توانیم فقر همه فقرا را برطرف کنیم، دست کم دست کسی را بگیریم که کارد به استخوانش رسیده و صدای یاللمسلمینش از دیوار بلند شده است! که در غیر این صورت، با این دست مسلمانی ما، وای اگر از پس امروز بود فردایی!/918/ی702/س