اصحاب شمال
گویا اینجا سرزمین عجایب است و آلیس های زیادی، کرونا را جدی نگرفته اند و شوربختانه با این ویروسِ جان گیر و جهان گیر شوخی شان گرفته؛ قسمت دردناک ماجرا از جایی آغاز می شود که عده ای با هزار لطایف الحیل خود را به بی خیالی زده و سرخوش و مستان، کوله بار سفر بسته اند تا به تعبیر ما، لجوجانه و نابخردانه و به تعبیر غلط خودشان، بسیار دلیرانه راهی جاده ها شوند، به کجا؟
به گزارش خبرگزاري رسا، گویا اینجا سرزمین عجایب است و آلیس های زیادی، کرونا را جدی نگرفته اند و شوربختانه با این ویروسِ جان گیر و جهان گیر شوخی شان گرفته؛ قسمت دردناک ماجرا از جایی آغاز می شود که عده ای با هزار لطایف الحیل خود را به بی خیالی زده و سرخوش و مستان، کوله بار سفر بسته اند تا به تعبیر ما، لجوجانه و نابخردانه و به تعبیر غلط خودشان، بسیار دلیرانه راهی جاده ها شوند، به کجا؟ به مقصدی که میزبان کارت دعوت نفرستاده و بارها و بارها، عاجزانه استدعا کرده، «لطفا نیایید» و با سهل انگاری هایتان جان خود و دیگران را به خطر نیندازید اما برخی افراد مثل آب خوردن ایست و بازرسی ها را دور می زنند و از عوارضی ها می گذرند، بعد در فضای مجازی پیروزمندانه پستی منتشر می کنند که «ما موفق شدیم ماموران را شکست دهیم» و یا «قرنطینه خر است»!
هنوز به درستی نمی دانیم که این رفتارهای شنیع را باید به کدام سندرم نسبت داد، شایدهم سندرم خاصی نباشد اما قطع به یقین اینگونه رفتارها به منزله درنوردیدن مرزهای اخلاقی و انسانی است و نوعی شنا کردن برخلاف جریان آب و عدم همراهی با مسئولان به منظور کنترل ویروس کروناست که عاقبت گریبان خودمان را می گیرد، ما همه در یک کشتی نشسته ایم و همگی به یک نسبت در آماج حمله قرار داریم، حمله از سوی ویروسی نوپدید که کشور چین و بسیاری از جوامع توسعه یافته را زمین گیر کرده، جوامعی که سایه تحریم برسرشان سنگینی نمی کند و امکانات درمانی شان به قدر کافی موجود است. آیا آنان که توصیه ها را جدی نمی گیرند و برای رسیدن به خط ساحلی در نوار شمالی کشور سراز پا نمی شناسند، آگاهند به این مسئله که نه تنها با جان خودشان بلکه با جان شهروندان مقصد هم بازی می کنند؟ آیا در تلفات و ابتلای اهالی شمال کشور به ویروس کرونا، مقصر نخواهند بود؟ آنان با سفر کردن نه تنها از ویروس دور نمی‌شوند بلکه احتمال دارد به دلیل شرایط آب و هوایی منطقه، محیط‌های گوناکون و حتی افرادی که به مقصد مورد نظرسفر کرده اند، مورد تهاجم ویروس قرار بگیرند.
علیرضا رئیسی، معاون بهداشت وزارت بهداشت بر ضرورت در خانه ماندن و عدم سفرهای درون شهری و برون شهری با توجه به شیوع ویروس کرونا تأکید کرده و گفته است: «در خانه ماندن هموطنان و عدم حضور در معابر و خیابان‌ها رمز غلبه بر ویروس کرونا بوده و با تحمل و بردباری در مدتی کوتاه خواهیم توانست از این مرحله عبور کنیم.» وی ضمن اشاره به سفرهای برخی از هموطنان به استان‌های شمالی کشور در این روزها اظهار کرده است: «با توجه به شیوع ویروس کرونا در این استانها و اختصاص کامل امکانات بهداشتی و درمانی به اهالی این مناطق، دیگر امکانی برای خدمت‌رسانی حوزه سلامت به مسافران وجود ندارد و در صورت بیماری، مسافران با مشکلات وسیعی مواجه خواهند شد.»
*قرنطینه گردشگری در مازندران
حال چگونه باید به برخی افراد فهماند که سفر نروید، بنشینید توی خانه هایتان، مگر جانتان را دوست ندارید؟ گیرم که دوستدار جانتان نیست چرا به مردمان سرزمین های شمالی رحم نمی کنید؟ آنها که جانشان را دوست دارند و ورودی ها و خروجی هایشان را محدود کرده اند، برهمین اساس استان مازندران با تصمیم ستاد استانی مقابله با ویروس کرونا مازندران تصمیم به قرنطینه گردشگری گرفته و از ورود خودروهای غیربومی جلوگیری کرده، که این امر موجب شده است، شمار بسیار زیادی از مسافران پشت ورودی‌های این استان بمانند.
استاندار گیلان نیز با بیان این که غربالگری در ورودی ها و خروجی‌های گیلان تشدید می شود، گفته است که معدود افرادی هم که ناگزیر به ورود به استان هستند اگر دارای هرگونه علائم جزئی مشکوک هم باشند، دو هفته قرنطینه می شوند. به هر ترتیب، شبیخون کرونا سبب شده، هیچ‌گونه تختخوابی برای بستری مبتلایان جدید وجود نداشته باشد. در این میان پرستاران که در صف مقدم مقابله با ویروس و مواجهه با بیماران قرار دارند، از امکانات کافی برخوردار نیستند. آنان می‌گویند کم‌توجهی به بهداشت و سلامت پرستاران باعث ابتلای آنان و بیماران سایر بخش‌ها به بیماری می‌شود.
غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی، نماینده رشت در مجلس شورای اسلامی، وضعیت کرونا در استان گیلان را «نگران کننده» و «بسیار وحشتناک» توصیف کرده و گفته است: آمار مبتلایان به صورت تصاعدی در حال افزایش است.
*وضعیت گیلان، بالاتر از قرمز
محمد دلسوز، رئیس هیئت مدیره نظام پرستاری گیلان هم وضعیت ابتلا در این استان را «بالاتر از قرمز» عنوان و تاکید کرده است: «در استان با مشکل تخت بیمارستانی رو به رو هستیم اما مهمترین مشکل ما تجهیزات است و به میزانی که باید باشد در اختیار نداریم و شدیدا به ماسک و لباس و دستکش نیازمندیم.»
نایب رئیس هیئت مدیره نظام پرستاری هم معتقد است: «عمده خطراتی که متوجه پرستاران شده، مربوط به کسانی است که در بخش غیرقرنطینه و با تجهیزات بهداشتی کم مشغول به کار هستند و اگر بعد از ۱۰ روز تست کرونا ویروس بیمار مثبت اعلام شود، پرستارانی که طی این مدت با بیمار سر و کار داشتند در معرض خطر قرار می‌گیرند.»
کانال «پرستاران متخصص» در تلگرام، کلیپی را با عنوان «پرستاران بی‌دفاع در مقابله با کرونا» از پرستاران بخش بیماران مبتلا به کرونا در بیمارستانها منتشر کرده و پرستارانی را نشان می‌دهد که در اثر تلاش شبانه روزی به خستگی مفرط دچار شده‌اند و این وضعیت برای پرستاران شاغل در بیمارستان های گیلان بغرنج تر است.
رئیس سازمان نظام پرستاری ایران نیز در نامه‌ای به رئیس مجلس نوشته است تا کنون «چند پرستار» در اثر تماس با بیماران جان خود را از دست داده‌اند.
پرستاران و کادر درمانی بیمارستانها که بیشترین تماس را با افراد مشکوک به کرونا و بیماران مبتلا را دارند، بدون دراختیار داشتن امکانات کافی در مواجهه مستقیم با بیماران قرار دارند و طی روزهای گذشته، نرجس خانعلی‌زاده، پرستار بیمارستان میلاد لاهیجان، در حالی که ۲۵ سال داشت و اهل کلاچای گیلان بود. براثر ابتلا به ویروس کرونا جانش را از دست داد! دکتر حمید لطفی متخصص ارتوپدی از رشت، دکترسیامک دیوشلی متخصص اطفال از انزلی، دکتر مصطفی صمدی پزشک عمومی از بابل، علی شیخ مرادی پرستار از رشت، دکتر رضا کوچکی نیا پزشک عمومی از رشت، غلامرضا وثوقی کیا پرستار از رشت و دکتر محمد علی ربیعی پزشک عمومی از شفت گیلان از دیگر قربانیان کادر پرستاری و پزشکی به شمار می روند.
بی تردید این روند در صورت بی ملاحظگی برخی شهروندان برای هجوم به شهرهای شمالی ادامه می یابد.
مردمان خطه شمال همیشه به مهمان نوازی شهره بوده اند، هنوز هم شهره اند و تا پیش از اینکه قدم‌های نحس کرونا وارد این خطه سبز نشده بود، مهمانان را بر صدرمی نشاندند، اما این روزها بر اثر شمار بالای مبتلایان و تلفات کرونا، می‌خواهند مهمانانشان این ویروس را با خود به محل زندگی شان به عنوان سوغات نبرند. در این زمینه توجه به سخنان اخیر مقام معظم رهبری که فرمودند: «هر چه به سلامت جامعه و جلوگیری از شیوع این بیماری کمک کند، حسنه و هر چه به شیوع آن کمک کند، سیئه است.» خود نکته ارزشمندی است که باید در این ایام به آن توجه شود. به یاد داشته باشیم که روزهای خوب از راه می‌رسند و بازهم شمالی ها از میهمانان شان با آغوش باز استقبال می کنند.
«سیدحسین موسوی»، نماینده گیلان در شورای عالی استان ها تاکید کرده است، «در استان گیلان به هیچ وجه وضعیت عادی حاکم نیست و به دلیل گسترش بیماری کرونا این استان در وضعیت قرمز قرار گرفته است. مردم باید خودشان به خودشان کمک کنند و این موضوع را جدی گرفته و از خانه هایشان بیرون نیایند.» حال با این وجود چگونه برخی افراد جسارت و جرئت منفی به خرج داده و راهی محدوده خطر شده اند و به رغم تمام تذکرات و محدودیت ها همچنان با خودروهای نمره تهران و کرج به گیلان و مازندران می روند و با وجود سخت گیری‌های عوامل انتظامی در ورودی های اصلی استان از راه های فرعی وارد می شوند؟
حال آنکه نماینده گیلان در شورای عالی استانها با زبان بی زبان به این مسئله اذعان کرده است که مردم باید واقع بین بوده و ببینند،امکانات کم است و پزشکان و پرستاران با از جان گذشتگی و حداقل امکاناتی که در اختیار دارند با تمام وجود به طور شبانه روزی در کنار مردم و بیماران مانده و درمان‌شان می کنند و حتی تعدادی از آنها خود درگیر ویروس کرونا شده و فوت کردند.
گیلان با ۲/۵ میلیون نفر جمعیت ثابت و حضور صدها هزارنفر گردشگر و مسافر همیشگی، نزدیک به 1400 تخت بیمارستانی و ۳۶ بیمارستان دولتی و خصوصی را به خود اختصاص داده و بنا به گفته مسئولان دانشگاه علوم پزشکی گیلان، بیمارستان‌های این استان از نظر فیزیکی و تجهیزات درمانی دچار مشکل اند به همین دلیل هجدهم اسفند بیمارستان صحرایی با ظرفیت پذیرش ۸۰ تا ۱۲۰ بیمار در محوطه بیمارستان رازی رشت ایجاد شد. با این حال مهرداد لاهوتی، نماینده لنگرود گفته است: «چادرهای بیمارستان صحرایی در محوطه بیمارستان رازی رشت برپا شده است.
برپایی این بیمارستان اقدام خوبی است اما به هر حال مشکلات خاص خودش را دارد، ما معتقدیم در حال حاضر که دو بیمارستان در شهرستان‌های تالش و لنگرود ساخته شده است و ۵۰ درصد تجهیزات این بیمارستانها هم نصب شده و این دو بیمارستان می‌تواند ۴۰۰ تخت به تخت‌های بیمارستانی استان اضافه کند، اقدام فوری و عاجل برای تامین کادر درمانی و نصب سایر تجهیزات در این دو بیمارستان انجام شود که بستری بیماران در این بیمارستانها انجام شود. تجهیز این دو بیمارستان قطعا می‌تواند در شرایط فعلی راه‌گشا‌تر از برپایی بیمارستان صحرایی باشد.
ان‌شاءالله اگر دولت تجهیزات و کادر درمانی این دو بیمارستان را تامین کند ظرف 10 روز آینده مورد بهره برداری قرار می‌گیرند.» این موضوع سبب شد تا به سراغ پرستاران و کادر درمان در مناطق شمالی کشور برویم و از آنان بپرسیم، وضعیت چگونه است و پس از ورود برخی مسافران خاطی، امکانات در چه سطحی قرار دارد؟ پاسخ ها همه مشابه بودند، اینکه «امکانات موجود نیست، پرستار کم است و کادر درمان خسته و کلافه اند، مردمان غیربومی بی ملاحظه وارد می شوند و بر شمار مبتلایان و تلفات می افزایند.» ن- ف، پرستاری گیلانی است که به شدت از نبود امکانات انتقاد کرده و به« رسالت» می گوید: «ای کاش رئیس جمهور و وزیر بهداشت، پزشک و تجهیزات به استان ارسال کنند تا بیش از این شاهد اتفاقات ناگوار و از دست دادن شهروندان گیلانی نباشیم.
بی تردید ادامه روند فعلی می‌تواند به ابتلای سایر بیماران بیمارستانها به ویروس کرونا و افزایش مرخصی‌های استعلاجی پرستاران و خالی شدن بیمارستانها از کادر درمانی منجر شود و سوی دیگر ماجرا، کمبود ماسک فیلتر دار، لباس مخصوص، گان های آستین دار، ژل و محلولهای ضد عفونی، کلاه، روکفشی، عینک یکبار مصرف، شیلد محافظ صورت، ماسک طبی نانو است. از گروه های مردم نهاد و خیرین و مسئولان، عاجزانه تقاضا داریم به ما کمک کنند و مدافعان خط مقدم جبهه سلامت را تنها نگذارند.»
این پرستار تاکید می کند: «حجم مصرفی تجهیزاتی که اشاره کردم بطور روزانه در خوشبینانه ترین حالت به هزار مورد مصرفی در هر یک از اقلام می رسد، پرستاران و کادر پزشکی بیمارستان ها برای پیروزی بر ویروس منحوس کرونا نیازمند حمایت های فوری و سریع تمامی نهادهای دولتی و مردمی از سراسر کشور هستند.»
پرستاران بیمارستان شهید امینی لنگرود نیز در درخواستی مشترک و هماهنگ خواستارکمک های فوری شده و تاکید کرده اند که هیچ گونه تجهیزات مناسب و استاندارد برای مقابله با کرونا در اختیار ندارند و بسیاری از مبتلایان به خاطر نبود تخت جان می بازند. برخی از بیماران مبتلا به بیماری‌های حاد تنفسی براثر عدم بستری در بیمارستانها و کمبود تخت‌های بیمارستانی جانشان را از دست داده اند، بخشی از این مسئله به خاطر عدم توجه به ظرفیت بیمارستانها و پر شدن مراکز درمانی از افرادی است که بیماری شان حاد نبوده و بی تردید حضور مسافران و مراجعه آنها به بیمارستان ها در تشدید این روند بی تاثیر نبوده، قطعا دولت باید برای تامین این تجهیزات توجه بیشتری داشته باشد چراکه پزشکان و کادر درمانی در معرض بیشترین خطرات برای سرایت بیماری هستند و اگر به تجهیزات مورد نیاز نظیر لباس خاص و ماسک و دستکش مجهز نباشند با این بیماری درگیر می‌شوند.
آنها می گویند: در صورت ادامه این وضعیت و خدمت بدون تجهیزات حفاظتی مناسب و استاندارد هیچ فردی برای پرستاری از بیماران در بیمارستان امینی لنگرود باقی نخواهد ماند و همه پرستاران مبتلا خواهندشد.
«ص- د»، از دیگر پرستاران گیلانی است که بدون ذکر بیمارستان محل خدمت خود، به « رسالت» می گوید: «مردم از شهرهای مختلف به شمال ایران هجوم آورده اند و این در حالی است که امکانات حتی برای اهالی بومی کافی نیست چه برسد به افراد غیربومی که ممکن است خودشان ناقل بیماری باشند و مصائب و مشکلات ما را صدچندان کنند. درحال حاضر نه تجهیزات بهداشتی به اندازه کافی موجود است و نه نیروی پرستار و کادر درمان کفایت لازم را دارد. بارها خسران کمبود شدید نیروی پرستار و فاصله زیاد تعداد پرستار به جمعیت وتخت را نسبت به حداقل استاندارد های جهانی به مسئولان امر یادآور شده بودیم و به رغم تبعیض های همه جانبه وبی عدالت های جاری در نظام سلامت و عدم اجرای قوانین و مصوبات مجلس بازهم آنان که در خط مقدم مبارزه ایستاده اند، همین پرستاران اند. جامعه پرستاری در این شرایط بسیار سخت و در محیطی پر خطر و با نبود و کمبود وسایل و تجهیزات حفاظتی و با کمبود شدید نیروی انسانی پرستاری فراتر از وظیفه قانونی و بنا بر وظیفه انسانی، ملی وشرعی با پذیرفتن تمامی خطرات ممکن وجان برکف در خط اول قرار گرفته اند تا با در خطر قراردادن سلامت خود سلامت مردم را تامین نمایند اما ای کاش مسئولان همت بیشتری به خرج داده و هوای ما را داشته باشند و حداقل از سلامت ما محافظت کنند.»
*ما تنهاییم، کمک مان کنید
وی بیان می کند: «نیرو کم است و بیمارستان ها شلوغ . مردم ترسیده اند و پس از بروز کوچکترین علائم و نشانه ها که ممکن است با ویروس کرونا ارتباطی نداشته باشد به بیمارستان هجوم می آورند، توان پاسخگویی نداریم، شرایط نرمال و عادی نیست و در این وضعیت ورود مسافران هم قوز بالای قوز شده و ترس اهالی بومی را بیشتر کرده است. متاسفانه اشک برخی همکاران درآمده، خسته اند و کلافه، حق هم دارند، خانوادهایشان نگران اند، عده ای از پرستاران بیش از دو هفته است که رنگ خانه را ندیده اند و 24 ساعته در حال خدمت رسانی اند. برخی هم به دلیل خستگی و کار زیاد به کرونا مبتلا شده و جانشان را از دست داده اند، برخی از آنها جوان بودند و بدون داشتن بیماری های زمینه ای فوت کردند. ماهم روحیه مان را باخته ایم، شما را به خدا بنویسید که ما دست تنهاییم و با کمترین سلاح در حال جنگیدن با کروناییم.»
برهمین اساس دبیر کل خانه پرستار در نامه سرگشاده به رئیس جمهوری خواستار توجه به مسائل و مشکلات مبتلا به جامعه پرستاری در شرایط فعلی کشور شده است. بخشی از نامه «محمد شریفی مقدم» دبیرکل خانه پرستار به این شرح است: «پرستارانی که به عنوان بزرگترین گروه در خط اول ارائه خدمات بهداشتی درمانی بیشترین خدمات را به بیماران مبتلا ارائه می نمایند، حداکثر حضور را بر بالین بیماران داشته وبیشترین مواجهه را با عامل بیماری زای پرخطر ونوپدید کرونا دارند بنابراین بیشتر از همه در معرض خطر ابتلا به بیماری مذکور هستند وحداقل فوت ٤ پرستار تاکنون وابتلای ده ها پرستار به بیماری کرونا حاکی از حساسیت، اهمیت وپرخطر بودن شغل مقدس پرستاری است واینها علاوه بر خود، خانواده هایشان را نیز در معرض خطر قرار می دهند.
از طرفی کمبود شدید نیروی پرستاری که پیش از این هم مشکل ساز بوده و کادر پرستاری را تحت فشار قرارداده، با بروز کرونا بیشتر خودش را نشان داده است و میزان نیاز مراقبت از بیماران کرونایی بیشتر از بقیه بیماران بوده و مراجعات به علت اپیدمی به شدت افزایش یافته است ودر نتیجه افزایش شدیدحجم کار پرستاری را به دنبال داشته وگروه پرستاری با ترک خانواده وزندگی وحضور ٢٤ساعته روزها در بیمارستان با تحمل شرایط سخت وبا ایثار واز خود گذشتگی و خریدن خطربه جان، تمامی تلاش شان را به کار بستند تا در این بحران کمبود های شدید را جبران نمایند تا مردم کمتر آسیب ببینند، پرستارانی که از پایین ترین حقوق حتی در سطح کارکنان دولت برخوردارند و با افزایش تعداد پرستاران شرکتی از کمترین امنیت شغلی برخوردار هستند.»
*فعالیت 1.5پرستار به ازاء هر هزار نفر جمعیت
محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار در همین زمینه به «رسالت» می گوید: «در بحث بیماری های واگیردار یک اصل شناخته شده وجود دارد و می گویند در بیماری های واگیر هرکس بیشتر با عامل بیماری زا مواجه شود، بیشتر در معرض خطر است و باتوجه به اینکه این ویروس نوپدید و نوظهور بوده و هنوز ابعاد آن به طورکامل از سوی متخصصین امر شناخته نشده، احتمال دارد هر روز چهره ای جدید را از خود نمایان سازد و از طرفی پرستاران به دلیل بیشترین مواجه با بیماران، نسبت به سایر گروه ها در معرض خطرند و از آنجایی که بیماران مبتلا به کرونا بیشتر نیاز به مراقبت دارند، پرستاران بیش از پزشکان آسیب پذیرند. بالطبع باید دارای وسایل پوششی و محافظتی باشند، اگر پرستار به تعداد کافی دستکش نداشته باشد، هم جان خودش و هم جان بیمار به خطر می افتد. یعنی احتمال دارد پرستار به دلیل نداشتن امکانات کافی، ویروس را از یک بیمار به بیمار دیگر منتقل کند بنابراین تجهیزات و ملزومات پوششی و مراقبتی در درجه اول اهمیت قرار دارد و باید به اندازه کافی برای تمام بخش ها موجود باشد. حتی در بیمارستان ها و بخش هایی که بیمار کرونایی هم پذیرش نمی شود باید ماسک و دستکش به میزان کافی وجود داشته باشد و فرض را بر این بگذاریم که هر بیمار به هر دلیلی در هر بیمارستانی بستری می شود، احتمال دارد کرونا داشته باشد پس باید مسائل بهداشتی رعایت شده و آنقدر در مراکز درمانی دستکش توزیع شود که پرستار دغدغه کمبود دستکش و ماده شوینده و غیره را نداشته باشد، در واقع نگرانی ما بیشتر برای نقاطی است که تصور می شود چون بیمار کرونایی رفت و آمد نمی کند پس ویروسی هم وجود نخواهد داشت درحالی که باید از این ناحیه بیشتر احساس خطر کرد و امکاناتی بیشتر در اختیار همه مراکز درمانی و بیمارستانها قرار داد تا زنجیره ویروس گسسته شود.
فراموش نکنیم که سرعت شیوع کرونا ویروس بسیار بالاست و حتی در بیمارستانی که یک مورد بیمار کرونایی گزارش نشده بود، یک نفر از کادر درمان مبتلا شد و این نشان می دهد که کمبود امکانات سبب شده به برخی از مراکز درمانی با تصور اینکه بیمار کرونایی وجود ندارد، ماسک و دستکش و سایر وسایل محافظتی کمتر در اختیار کادر درمان قرار بگیرد. از سوی دیگر مردم هم باید رعایت بکنند و در شرایط فعلی وارد شهرهای شمالی نشوند، چون در صورت ابتلا و ورود به بیمارستان، کار پرستاران و کادر درمان سخت تر شده و درصد رسیدگی به آنها کمتر می شود.»
*افزایش درصد خطا و بی دقتی پرستاران براثر خستگی
وی در ادامه توضیح می دهد: «مسئله دیگر که سبب شده شرایط مازندران، گیلان و رشت و سایر بخش ها نگران کننده شود، کمبود پرستار است. ما سال هاست که گفته ایم استاندارد پرستار به تخت یا جمعیت در کشور کم است، مطابق استانداردهای جهانی به ازاء هر هزار نفر جمعیت باید به طور متوسط 6 پرستار وجود داشته باشد که حداکثر 10 یا 11 پرستار است و اگر مردم بخواهند حداقل مراقبت را دریافت نمایند باید 3 پرستار به ازاء هر هزار نفر جمعیت وجود داشته باشد. این درحالی است که در کشور ما 1.5 پرستار به ازاء هر هزار نفر جمعیت فعالیت می کنند. یعنی اگر پرستاران ما دو برابر شوند، تازه به آمار حداقلی می رسیم. تا قبل از اینکه بحران کرونایی وجود داشته باشد به یک پرستار در بخش ویژه به جای سپردن یک بیمار، سه بیمار و در بخش معمولی به جای چهار بیمار، 10 تا 20 بیمار را به پرستار می سپردند. اما شرایط آن موقع کشور متفاوت بود.
طبعا در شرایط معمولی یک بیمار جراحی شده، در طول 24 ساعت حدود 5 یا 6 ساعت مراقبت نیاز دارد و در بخش آی سی یو، حدود 20 ساعت و در حال حاضر نگهداری و مراقبت از بیماران کرونایی آنقدر دشوار و سخت است که یک پرستار باید با یک بیمار سروکار داشته باشد و در غیر این صورت خود پرستار باعث انتشار عفونت می شود. ضمن اینکه آنها بیش از یک هفته یا 10 روز است به منزل نرفته اند، پرستاری که در این مدت فعالیت کرده دیگر قوای جسمانی و روحی لازم را برای مقابله با بیماری ندارد و درصد خطا و بی دقتی هایش افزایش می یابد.»دبیرکل خانه پرستار تاکید می کند: در حال حاضر تعداد مراجعین بیش از حد معمول است و این نشان دهنده سهل انگاری های وزارت بهداشت در سالیان گذشته است.
به این علت که سالانه 4 تا 5 هزار پرستار بازنشسته می شوند و حداقل همین تعداد باید جذب شوند و این درحالی است که وزارت بهداشت سال 95 و 96 و 97 جذب نیرو نداشته و فقط سال 98 حدود 4 هزار نیرو جذب کرده اما از آن سو، 10 تا 20 هزار نیرو ظرف سال های گذشته بازنشسته شده اند. به نظر می رسد بی تدبیری ها کار دستمان داده، آن هم وقتی 30 هزار پرستار بیکار هستند، چرا نباید آنان را به کار گرفت؟ اگر در نهایت یک پرستارماهیانه 3 تا 5 میلیون دریافتی داشته باشد، در یک سال 60 میلیون خواهد شد و برای 10 هزار پرستار حدود 600 میلیارد تومان است که رقمی نیست، حداقلش این است که می توان جلوی بسیاری از خسارت هایی که به مردم و نظام سلامت وارد می شود را گرفت، درست همانند شرایط فعلی که واقعا پرستاران توان و ظرفیت کاری شان را از دست داده اند.»/1360/
منبع: رسالت
ارسال نظرات