"موعظه" مایۀ شفای قلب است

به گزارش خبرگزاري رسا، امروز سه‌شنبه 16 اردیبهشت مصادف با یازدهمین روز از ماه مبارک رمضان است و طبق روال روزهای قبل صوت ترتیل جزء یازدهم قرآن کریم با صدای "عبدالباسط و عباس امام جمعه" جهت بهره‌مندی هرچه بیشتر مخاطبان منتشر شد که در اینجا می‌توانید بشنوید.

حجت‌الاسلام سیدعلی بطحایی کارشناس مسائل دینی در گفت‌وگو با تسنیم با بیان نکاتی مهم از جزء یازدهم قرآن کریم پرداخت که متن آن در ادامه آمده است:

ـ آیه 85 و 86 سوره یونس؛ اول توکل بعد دعا.

کسى که به خدا توکّل کند، هم خدا او را دوست مى‌دارد، (إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِینَ) (آل عمران 159) و هم او را تأمین مى‌کند. (وَمَنْ یَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ) (طلاق 3)

ـ آیه 57 سوره یونس؛ موعظه مایۀ شفای قلب‌هاست.

ـ آیه 39 سوره یونس؛ تا علم نداریم، حرفى را ردّ نکنیم.

امام صادق علیه‌السّلام فرمود: از دو آیۀ قرآن دو درس بزرگ مى‌آموزیم:
الف: تا علم نداریم، حرفى نزنیم. (أَلَمْ یُؤْخَذْ عَلَیْهِم مِّیثَاقُ الْکِتَابِ أَن لاَّ یِقُولُواْ عَلَی اللهِ إِلاَّ الحَقَّ) (اعراف 169)
ب: تا علم نداریم، حرفى را ردّ نکنیم. (بَلْ كَذَّبُوا بِما لَمْ یُحِیطُوا بِعِلْمِهِ) همین آیه (تفسیر مجمع البیان)

ـ آیه 38 سوره یونس؛ تحدّی قرآن مبنی بر اینکه سوره‌ای به مانند سوره‌های قرآن بیاورید.

ـ آیه 37 سوره یونس؛ درباره قرآن و جامعیّت قرآن. محتواى آن به گونه‌اى است که افترا و انتساب آن به غیر خدا به آن نمى‌چسبد.

ـ آیه 36 سوره یونس؛ پیروی از ظن و گمان بی‌فایده است.

آنچه داراى ارزش واقعى است، «علم» است. گمان قوى و اطمینان نیز اگر مبناى صحیح داشته باشد، ارزش دارد همچون گمانى که از ظاهر آیات و روایات، در شناخت حکم خدا (آن هم در مسائل فرعى) براى فقیه حاصل مى‌شود امّا گمان در عقیده، اگر منشاء آن تقلید از نیاکان و تعصّبات جاهلى باشد، بى‌ارزش است.

ـ آیه 126 سوره توبه؛ امتحان می‌شوند اما نه توبه نه پندپذیری!!!

ـ آیه 125 سوره توبه؛ «وَاءَمَّا الَّذِینَ فِى قُلُوبِهِمْ مَّرَضٌ» خدا بر این پلیدی قلب آنها می‌افزاید ...

ـ آیه 119 سوره توبه؛ «وَ کُونُواْ مَعَ الصَّدِقِینَ» از رهبران الهى جدا نشویم.

ـ آیه 118 سوره توبه؛ «لا مَلْجَاءَ مِنَ اللّهِ إِلاَّ إِلَیْهِ» هیچ پناهگاهی نیست جز او...

سه مسلمانى که در تبوک شرکت نکردند (کعب بن مالک، مرارة بن ربیع و حلال بن اُمیّه) پشیمان شده و براى عذرخواهى نزد پیامبر آمدند امّا حضرت با آنان سخن نگفت و دستور داد کسى با آنان حرف نزند و همسرانشان هم به آنان نزدیک نشوند. آنان به کوه‌هاى اطراف مدینه رفتند و براى استغفار، جدا از یکدیگر به تضرّع و گریه پرداختند تا پس از پنجاه روز، خداوند توبۀ آنان را پذیرفت. (بحارالانوار، ج 21، ص 237)

ـ آیه 111 سوره توبه؛ فوز عظیم معامله با خداست.

ـ آیه 108 سوره توبه؛ در آن (مسجد ضرار) هرگز (براى نماز) نایست؛ در مسجدى که پایگاه مخالفانِ نظام اسلامى است، به نماز نایستیم «لَا تَقُمْ فِیهِ أَبَدًا»./1360/