مصنوعی در آخرین دقایق
به گزارش سرویس پیشخوان خبرگزاری رسا، نشریه پنجره با انتشار مقاله ای از حجت الاسلام زائری به بررسی وضعیت عراق در آستانه حیات جدید سیاسی و اجتماعی پس از انتخابات این کشور پرداخته است. متن این نوشتار بدین شرح است:
سالها باید بگذرد تا تاریخ بتواند بهدرستی درباره جنایتها و تخریبهای حزب بعث و بهطور خاص صدام در این کشور قضاوت کند. ظلم و ستم و جرایمی که هنوز هم بعد از چند سال ادامه دارد و با حمایت دستهای پنهان و آشکار خارجی و منطقهای تمامی نمیپذیرد.
حجم ویرانی و نابودی عراق از جهات مختلف اجتماعی و فرهنگی و سیاسی و اقتصادی چنان است که شاید اگر کمی ناامیدانه قضاوت کنیم، نتوان هیچ امیدی به نجات این مریض و مصدوم متلاشی شده و رو به موت داشت.
بیتردید اگر سنگدلی و قساوت و بیشرمی صدام و صدامیان در طول 40 سال گذشته را با بدترین تجربههای تاریخی از حجاج بن یوسف تا چنگیزخان مقایسه کنیم، بسیاری از جانیان و ستمپیشگان تاریخ در مقابل صدام رو سفید خواهند بود. پس از سالها مبارزه و مجاهدت بیامان، اینک چند سال است که مردم مظلوم و محروم عراق فرصت یافتهاند که آزادی و استقلال را تنفس کنند، گرچه تیغه اشغال آمریکایی از یکسو و تیغه تروریسم داخلی بازماندگان بعثی از سوی دیگر همچنان بر گلوی زخمی و مجروح این بیمار فشار میآورند.
در نخستین سفر خود به عراق پیش از سقوط صدام، چنان فشار خفقان و استبداد را حس میکردم که یادداشتهای آن سفر را «434920 کیلومتر مکعب! زندان» نامیده بودم، اما در سفرهای بعد از سقوط صدام تازه چشمم به حجم ویرانیهای دوران سلطه حزب بعث باز شد و با حقایقی آشنا شدم که باید این کشور را «434920 کیلومتر مربع خرابه» بنامم.
وضعیت سیاسی عراق در دوران جدید بهدلایل گوناگون هرگز استقرار و ثبات لازم را فراهم نساخت تا مردم این کشور و نخبگان فرهنگی و سیاسی بتوانند با خاطری آسوده به بازسازی ویرانیها بیندیشند و مجال برنامهریزی و تدبیر امور خویش را بیابند. انتخابات اخیر در عراق فرصت رسیدگی به این جسم بیمار و مجروح در آخرین دقایق است تا شاید این تنفس مصنوعی بتواند این مریض رو به موت را نجات بخشد و از نابودی کامل این اسطوره بزرگ تاریخی جلوگیری کند و شاید از همینرو طمع دشمنان داخلی و خارجی به این مرحله تشدید شده است.
از یک سو فشارهای خارجی آمریکایی برای شکستن وحدت جریانهای متعهد در ائتلاف ملی عراق و از سوی دیگر اهتمام جدی جریانهای بعثی تروریستی و جنایتکار بعد از چند سال انفجار و ترور و قتل و غارت به حضور در جریان انتخابات و روی آوردن به فعالیت سیاسی بهخوبی اهمیت حیاتی و سرنوشتساز این انتخابات را نشان میدهد. برنده نهایی و قاطع این انتخابات از یک سو نشانگر میزان نفوذ و تسلط فتنهگران در فرآیند مشارکت عمومی خواهد بود و هم میتواند ابتکار عمل را در بازسازی عراق و ترسیم افقهای جدید رویکرد دولت این کشور به موضوعات مختلفی از جمله سیاست خارجی به دست گیرد.
مهمترین نکته در این مرحله حساس و سرنوشتساز حرص و اهتمام به حفظ یکپارچگی و وحدت نیروهای متعهد و دلسوز و دارای پایگاه گسترده مردمی است. چیزی که حضرت آیتالله سیستانی بارها با تمام وجود بر آن اصرار کرده و بیش از هرکسی بر آن اصرار داشتهاند و برای تحقق آن تلاش کردهاند.
به همین دلیل، در مرحله جدید بسیاری از گروهها و احزاب سیاسی مهم و فعال عراقی علیرغم وجود اختلافات سیاسی برای سازمان دادن یک ائتلاف جدید اتفاق نظر یافتند و با موفقیت ائتلاف ملی عراق را به رهبری «دکتر ابراهیم جعفری» تشکیل دادند.
دکتر ابراهیم جعفری که بهعنوان نخستین نخست وزیر دوره انتقالی سابقه درخشانی در کارنامه خود دارد، توانسته است در این مرحله با توجه به موقعیت و مقبولیت خود، گروهها و جریانهای متنوع و مختلفی را در این ائتلاف گرد آورد.
در این ائتلاف، علاوهبر «جریان اصلاح» که خود او مؤسس آن بوده است، حدود سی و چند گروه شرکت دارند که مهمترین آنها این احزاب و گروهها هستند. «مجلس اعلای انقلاب اسلامی» به ریاست سید عمار حکیم، حامیان سید مقتدی صدر، «حزب فضیلت» به ریاست شیخ یعقوبی و «مؤتمر عراقی» به ریاست چلبی و نیز «مستقلین»، مجموعهای پراکنده از گروههای فعال سیاسی که هدایت آنها را بیشتر سید محمد حیدری (مدیر سابق سپاه بدر در زمان صدام) بر عهده دارد.
درواقع اگر نوری مالکی (نخستوزیر فعلی) با جدا شدن از این ائتلاف «حزب الدعوه» را دو نیمه نکرده بود، میشد گفت که همه عراق در این ترکیب متنوع گرد آمدهاند. از جهت پراکندگی مذهبی و طائفهای، هماکنون در ترکیب این ائتلاف قطبهای اساسی فعالیت سیاسی در عراق یعنی شیعیان، اهل سنت، مسیحیان عراق، کردها و ترکمنها جمع شدهاند.
این جبهه سیاسی متحد و بانفوذ از یکسو بر مقابله با دخالت و نفوذ پنهان و آشکار آمریکا و انگلیس در عراق تمرکز دارد و از سوی دیگر بر حذف جدی حضور سران اصلی حزب بعث در مراکز قدرت و تعیین سرنوشت مردم عراق اصرار میورزد و چه بسا همین دو موضوع موجب مقابله و مخالفت با این ائتلاف میشود.
از نظر رابطه میان عراق و ایران، در آینده اطمینان به این جریان بسیار بیشتر است؛ زیرا هم دارای پایگاه مردمی و نفوذ بسیار زیاد بوده و هم علیرغم برخی اختلافات حاشیهای جزیی، ایران را بهعنوان عمق استراتژیک و پشتوانه خود باور دارد.
در مجموع، بررسی دیدگاه و موضع سران اصلی این ائتلاف نسبت به جمهوری اسلامی و رهبرانقلاب و نگاه آنان به قابلیتها و توانمندیهای ایران، این امید را ایجاد میکند که عراق آینده در عین استقلال و هویت مشخص سیاسی از ظرفیتهای موجود بهنفع مصالح مشترک دو کشور بیش از گذشته بهره بگیرد و راه را برای همیشه بر خطرات و تهدیدهای موجود داخل عراق نسبت به ایران ببندد./916/د103/ع