ملت‌های منحرف برای بقای خود آیات الهی را تحریف می‌کنند
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حضرت آیت‌الله جعفر سبحانی از مراجع تقلید در هفدهمین روز از ماه مبارک رمضان در جلسه تفسیر قرآن کریم که پس از نماز ظهر و عصر در مسجد مدرسه مبارکه حجتیه برگزار شد، گفت: یهود مانند حیوانی است که بر آن کتاب‌های علمی را بار کنند، اما از آن بهره نمی‌برند.
وی در تشریح آیه پنجم سوره جمعه، با بیان این‌که یهود خود را ملت برگزیده دانسته و برای غیر بنی‌اسرائیل مقامی قائل نیستند، افزود: خداوند متعال در این سوره یهود را محکوم می‌کند و می‌فرماید اگر واقعا به گفته خود عقیده دارید، پس آرزوی مرگ کنید.
این مرجع تقلید با بیان این‌که یهود به سبب آگاهی از اعمال خود هرگز آرزوی مرگ نمی‌کنند، اظهار داشت: فرد یهودی که برای ابطال قرآن بگوید من آرزوی مرگ می‌کنم، دروغ‌گو است؛ چراکه اگر واقعاً تمنای مرگ داشت، همه اموالش را در راه خدا می‌بخشید.
وی با اشاره به این‌که یهود مشکلات فراوانی برای مسلمانان به وجود آورده‌اند، خاطرنشان کرد: ملت‌های منحرف که درصدد از بین بردن احکام اسلامی هستند، برای بقای خود آیات الهی را تحریف می‌کنند.
حضرت آیت‌الله سبحانی ابراز داشت: رژیم جعلی اسرائیل متجاوز از شصت سال است که همچون غده‌ای سرطانی در فلسطین ایجاد شده و جز خانه‌خرابی و خونریزی کار دیگری نمی‌داند و این دشمنی‌ها همچنان ادامه دارد.
وی با بیان این‌که یهودیان با استناد به آیه 62 سوره بقره می‌گویند ما اهل بهشت هستیم، گفت: همه فرق در پیشگاه خداوند متعال یکسان هستند و اگر تحت شرایطی به خدا رو آورند و عمل صالح انجام دهند، خدا آنان را می‌بخشد.
این استاد خارج فقه حوزه علمیه قم با بیان این‌که یهود، پیامبر اکرم(ص) را خاتم الانبیا نمی‌دانند و معتقدند خاتمیتی وجود ندارد، گفت: اینها برای اثبات گفته خود به آیه 35 سوره اعراف استناد می‌کنند و این قضاوت، همان تحریف افراد بی‌سواد از آیات قرآن است.
وی با اشاره به این‌که برای تفسیر یک آیه از سوره‌ای، باید آیات قبلی آن هم مطالعه شود، گفت: این افراد آیه را بدون توجه به قبل و بعد آن تفسیر می‌کنند؛ چراکه انشای خطاب این آیات در زمان ابتدای خلقت انسان و نزول آدم و هوا بر زمین است و به زمان پیامبر اکرم(ص) برنمی‌گردد.
حضرت آیت‌الله سبحانی در پایان سخنان خود با اشاره به شب‌های احیا، تصریح کرد: همه در این شب‌ها آرزوی بهشت و دوری از دوزخ می‌کنند، اینها صحیح، اما عمل انسان باید گفته را زنده کند؛ خوشا به حال کسانی که عمل آنها همراه گفتار و گفتار آنها همراه عمل است. /920/پ202/ج