دنیای پروفایل‌ها؛ واقعی یا جعلی
به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی خبرگزاری رسا، «فضای مجازی» نامی که مدتی است برای همه آشناست کتاب‌ها درباره این واژه نوشته و نظریه‌ها ارائه شده است، فضایی که همه حس میکنیم بهترین و راح‌ترین فضا برای انتقال مطالب، احساسات، و عقایدمان است.
بمباران اخبار و اطلاعات روز، ما را از تشخیص سره از ناسره باز میدارد
فضای مجازی چون فضای حقیقی بسیار مهم و ارزشمند است، عده ای می گویند همان طور که در واقعیت با هم گفت وگو می کنیم، می خندیم و می گرییم در فضای مجازی نیز چنین است؛ اما در فضای مجازی و در چت های گروهی که چهره ها پشت الفاظ و نام‌ها و تصاویر پروفایل مخفی است حتی نمی توان جنسیت را تشخیص داد چه رسد به دیگر اطلاعات.
در نتیجه پس از مدتی گفت‌وگو متوجه می شوی با جنس مخالف صحبت می کردی و او خود را همجنس تو معرفی کرده بود پس شناخت حقیقی افراد در فضای مجازی ممکن نیست مگر طرفین به اصول اخلاقی پایبند باشند که در این صورت نیز باز مشکل آفرین خواهد بود.
احساسات ما را فقط همان شکلک های کوچکی نشان می دهد که بعضا حتی متناسب با مفهوم جمله هم نیست، انتقال پیام های بدون احساس، باعث ایجاد ناراحتی، دشمنی، کینه توزی بین افراد می شود و در واقع بودن در فضای مجازی بدون درک درست از مشکلات و محسنات و رعایت اصول این فضا جز آسیب اخلاقی، اعتقادی و شخصیتی چیز دیگری نخواهد داشت.
خوب است که از علم روز و فناوری و اخبار جدید استفاده کنیم؛ اما بمباران اخبار و اطلاعات روز، ما را از تشخیص سره از ناسره باز میدارد، پس نیکوست با شنیدن هر خبر ابتدا به صحت آن یقین کنیم و بعد بپذیریم. نه اینکه قبل از یافتن صحت آن خبر به پیش داوری بپردازیم و شخصیت و آبروی اجتماعی فرد را مورد حمله و تعرض قرار دهیم.
هرگز از روی عکس حسرت زندگی کسی را نخوریم
پروفایل ها را باور نکنیم و هرگز از روی عکس حسرت زندگی کسی را نخوریم، همه بهترین عکس هایشان را به اشتراک می گذارند، کمی بیاندیشیم و اصالت خود را حتی در فضای مجازی حفظ کنیم. اصالت را نمی شود ارث برد و نمی شود خرید، اصالت واقعی به محیط زندگی ما، تربیت و تلاش فردی ما برای دانستن و تغییر در جهت انسان بهتر شدن بستگی دارد.
فضای مجازی می تواند یک زندان باشد، یک زندان رنگارنگ و عده ای پشت چهره ای زیبا و پروفایل غیرواقعی خودشان را سرگرم کنند و دیگران را فریب بدهند؛ البته در حقیقت خود را فریب داده اند و روزی می آید که انسان از فریب خودش هم خسته می شود، زیرا یک نیمه از عمرش را صرف همین بازی کرده است، ما فقط یک عمر داریم و یکبار زندگی می کنیم، کاش خانه هایمان کمی به هم نزدیک بود و دلهایمان بیشتر. کاش می شد به جای پنهان شد، در پشت پروفایل از پشت دیوارهای گلی به همدیگر سلام دهیم.
کمی از فضاهای مجازی دور شویم و گردش فصل ها و روزها را کنار خانواده درک کنیم
کمی بیاندیشیم شاید لبخند خدا همین حفظ حرمت ها در فضای مجازی است، به همین سادگی روزها از پی هم و شب ها از پس هم می گذرد، چیزی از بهار و شکوفه هایش و تابستان و زیبایی هاش ندانستیم، چون در تلگرام و فضای مجازی نمی توان فصل ها را درک کرد، فصل گرما رو به انتهاست و شهریور پشت درخانه ایستاده کاش می توانستیم کمی از فضاهای مجازی دور شویم و گردش فصل ها و روزها را کنار خانواده درک کنیم.
حضور زیادی در این فضاها نمی گذارد ما یکدیگر را به یاد بیاوریم و حال و هوای دلمان گرم بماند، شهریور اگر تمام می شود و سرمای پاییز می آید، بارانی اگر می وزد، سیلی جاری می شود و جادها خیس می شوند، فقط از واژه ها در تلگرام و فیس بوک، لاین و ... نفهمیم، بلکه نگاه ها، دست ها و دلهایمان همراه، همدل و شنوای اتفاقات باشد.
کاش در این فضاهای مجازی ما خودمان باشیم
پس کی ما خودمان را زندگی کنیم؟ پس من خودم را زندگی کنم؟ کاش در این فضاهای مجازی ما خودمان باشیم، شاید می ترسیم از تنها شدن برای همین سعی میکنیم مطلوب طرف مقابل یا مخاطب باشیم و خودمان را فراموش کنیم، کم کم هیچ از خودمان باقی نمی ماند، یک رابطه فرسایشی که هراسش، ترسِ از دست دادن باشد و تنهایی؛ چنگ می زنیم به هرطنابی از این بودن که تنها نمانیم که یکی باشد در تلگرام حتی چند روز در میان، شب بخیری، یا صبح بخیری بگویید. به عزت نفسمان فکر نمی کنیم، به حرمت خودمان بودن فکر نمی کنیم، و این همان هیچ شدن است به خاطر فضای مجازی.
در حالی که خانواده منبع تمام احساسات پاک آدمی است و یک فضای کاملا حقیقی، آیا درست است که فضای حقیقی را به فضای مجازی بفروشیم؟ جرات کنیم در فضاهای مجازی راست و حقیقی باشیم، جرات کنیم زشت باشیم؛ اما درست باشیم! اگر موسیقی بد را دوست داریم، رک و راست بگوییم، خود را همان که هستیم نشان دهیم نه آنچه طرف مقابل می خواهد.
آدمیت هنوز نفس می کشد
این چهره بزک شده، دوریی و دوپهلویی را از خود بزدایم، با آب فراوان بشوییم تا ریشه دار بمانیم. از همان وقتی که دیوارهای کاهگلی رفت و آجر و سنگ آمد از همان زمان که ایوان شد بالکن و خانه شد لانه، دل شد گِل، دیدارها شد تماس های تلفنی و ارتباط ها محدود به فضای مجازی شد، انسان شد موجودی صرفا برای رفع نیازهای خود بدون احساسات.
اما تو تغییر نکن تو باش و نشان بده آدمیت هنوز نفس می کشد، هنوز می شود روی کسی حساب باز کرد، هنوز هستند کسانی که می شود به سرشان قسم راست خورد در همین فضاهای مجازی. و به قول آقا(رهبر انقلاب) شهید مجازی ما همان شهید حججی بزرگواری است که دستاورد زندگی در همین فضاهاست.
امیدواریم فرزندان مجازی ما راه شهید عزیزمان را ادامه دهند./۹۰۱/ی۷۰۴/س
شیما تهرانی، طلبه حوزه علمیه خواهران تهران